Fioletowy hibiskus
Chimamanda Ngozi Adichie

Ta debiutancka powieść nigeryjskiej pisarki nie jest jeszcze tak dobra, jak kolejne. Ale już dojrzała. Adiechie bez wątpienia jest pisarką psychologizującą i obserwacje oraz przemyślenia natury psychologicznej ma również ‘Purple Hibiscus’. To powieść o rodzinnej tragedii, życiu w bojaźni, dojrzewaniu, miłości i jej wynaturzeniach, a właściwie o tym, jak odmiennie można miłość postrzegać i różnie „kochać”.
To także historia o mocy etniczności, religijności i rodzinnych hierarchii. Ale też i o tym, jak z tych askryptywnych i kulturowych więzów można się wyzwalać, jeśli ma się silną osobowość, wewnętrzny bunt i odwagę. A trudno o te atrybuty w młodym wieku. Człowiek, który doświadcza poważnych problemów w młodości dojrzewa jednak szybciej. Tak właśnie dzieje się w przypadku Kambili, nieletniej bohaterki.
Ta powieść daje również dogłębny wgląd w mentalność Afrykanów. Co cenne, mentalność opisywaną i analizowaną przez samą Afrykankę. Mamy tu zatem opowieść o odrzucaniu prawd, które nie pasują i o „odwracaniu priorytetów”, a także o tym, jak wyobrażenia mogą stawać się rzeczywistością.
Świetne jest to retoryczne pytanie fanatyka religijnego, ojca Kambili, odnoszące się do łamania przez córkę pewnych zasad religijnych: Diabeł koczuje w moim domu?

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Chimamanda Ngozi Adichie, nigeryjska pisarka. Fioletowy hibiskus jest jej debiutem literackim. Powieść była nominowana m. in. do Bookera, Orange Prize, Caine Prize for African Writing i BBC Short Story Award. Nie było nam po drodze z Adichie i chyba ten stan rzeczy by się szybko nie zmienił, gdyby nie jedno z wyzwań, w których biorę udział w tym roku. Mam na myśli oczywiście Książkową podróż. A przy okazji - przyłączcie się, bo to prawdziwe wyzwanie. A więc już wiecie w jaki sposób trafiłam na nigeryjską pisarkę. Poznajemy piętnastoletnią Kambili, która jest również narratorką przedstawionej historii. Kambili pokazuje nam swoje życie, rodzinę [matkę, ojca, brata Jaja] oraz dyktaturę panującą w Nigerii w latach dziewięćdziesiątych. Rodzina Kambili wiedzie dostatnie, godne pozazdroszczenia życie. Mieszkają w pięknym domu, a dzieci uczęszczają do ekskluzywnej szkoły. Na pozór uznawany za wzór cnót ojciec rodziny, biznesmen i gorliwy katolik jest fanatycznym tyranem, który krzywdzi żonę i nie zawahałby się poświęcić nawet swoich dzieci w imię religijnej obsesji. Tłem dla opowieści Kambili staje się zamach stanu, gdy Nigeryjczycy walczyli o wolność. Mamy okazję oglądać walkę o wolność przedstawioną dwojako. Prywatną walkę toczoną przez Kambili i jej brata oraz bunt nigeryjskiego tłumu. Momentem przełomowym staje się wyjazd do ciotki, gdzie dzieci mają możliwość robić to na co mają ochotę, nie oglądając się przez ramię na ojca tyrana. Dopiero w czasie pobytu u rodziny dowiaduje się czym naprawdę jest wolność. Synonimem tejże właśnie wolności staje się dla Kambili rosnąca przed domem ciotki niezwykła odmiana hibiskusa. Mimo niewielkiej objętości powieść niesie z sobą bardzo duży ciężar gatunkowy. To mądra książka, która może wstrząsnąć czytelnikiem. Pouczająca, dająca do myślenia i chwytająca za serce. Nie pozostawi was obojętnymi. Gorąco polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Przejmujący obraz Królestwa domowego tyrana, relacjonowany oczami jego ofiary - nastoletniej córki. Dziewczynie pozornie niczego nie brakuje - pochodzi z dostatniego domu, jej ojciec jest głęboko wierzącym i szanowanym członkiem lokalnej społeczności. Nikt nie wie, co dzieje się w czterech ścianach pięknego domostwa. Wkrótce Głowa Rodziny pozna smak porażki - dzieci dorastają, a do ich świadomości przedzierają się nowe osoby i nowe treści. Zaczynają rozumieć, źe można żyć inaczej i że pewnym praktykom można się przeciwstawić. Poruszająca i wartościowa lektura.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po przeczytaniu ,,Fioletowego hibiskusa" przekonałam się jak niewiele stron trzeba, aby nadać książce niesamowity charakter i przepełnić ją niebanalnymi emocjami. Emocjami, które nie kończą się z ostatnią stroną, tylko siedzą i uparcie doprowadzają do próby utożsamiania się z główną bohaterką i próby odpowiedzi na pytanie: czy ja zachowałabym się tak samo na miejscu Kambili, jej mamy lub brata Jaja? Czy byłabym taką samą marionetką w świecie fanatycznych zachowań ojca? Mimo, że książkę skończyłam czytać dwa dni temu, nadal tkwią we mnie pytania, na które ciężko jest odpowiedzieć. Fragmenty nigeryjskiej historii poznajemy oczami 15-letniej Kambili, którą wraz z rodzicami i bratem pozornie charakteryzuje bogactwo, ekskluzywna posiadłość, elitarna szkoła... Tak widzą ich świat ludzie z zewnątrz, jako szanowanych obywateli, którzy mogą sobie pozwolić na wszystko. Nic bardziej mylnego... Rodziną rządzi ojciec, który fanatycznie podporządkowuje się zasadom religii katolickiej i który zasady te wciela w życie całej rodziny. W tym domu nie ma czasu na uśmiech, zabawę, spotkania ze znajomymi, czy luźne rozmowy o niczym. Ten dom podporządkowany jest bezgranicznie zasadom i planom dnia ustalonym przez ojca. Zarówno Kambili, jak i jej brat Jaja, mają ściśle ustalony czas na naukę, słuchanie radia, czytanie gazet o sytuacji politycznej w kraju, a wszystko co robią, musi być zgodne z oczekiwaniami ojca. Muszą mieć najlepsze wyniki w szkole, bycie drugim nie jest wystarczające. Aby wpoić dzieciom własną ideę, ojciec posuwa się do drastycznych metod karania, nie waha się ich okaleczyć. Wierzy, że dzięki temu dzieci zrozumieją jak ważna jest wiara w Boga i unikanie pogańskich przyzwyczajeń. Co ciekawe, dzieci wcale nie gardzą ojcem, nie buntują się, jest on dla nich wzorem do naśladowania, ideałem, za którym należy dążyć. Ich punkt widzenia zmienia się, gdy Kambili wraz z bratem wyjeżdżają na kilka dni do siostry ojca i jej dzieci. Dopiero ten wyjazd pokazuje im, jak bardzo może różnić się codzienne życie, że można żyć nie mając ustalonego planu dnia, bawić się i cieszyć się nawet małymi elementami życia. Czy wyjazd ten wpłynął na życie Kambili i Jaja na tyle, by postawić się ojcu - zagorzałemu katolikowi? Co na to ich mama? Jaki ona miała wpływ na rozwój wydarzeń? Jakie znaczenie miał rosnący u ciotki tytułowy fioletowy hibiskus? Tego nie zdradzę, ale mam nadzieję, że zajrzycie i przekonacie się sami. To co najbardziej mnie urzekło, to fakt, ile emocji, często skrajnych, można umieścić na niewielkiej ilość stron, przy jednoczesnym niezapychaniu książki masą akcji. Dzięki tej pozycji mogłam łatwo wyobrazić sobie, dlaczego ludzie tkwią w rodzinie, którą rządzi przemoc w imię bezgranicznej miłości w Boga. Małym minusem dla mnie jest dość rychłe zakończenie. Myślę, że autorka mogła pociągnąć kilka wątków, tak by czytelnik mógł nasycić się odczuciami głównej bohaterki. Zachęcam, zachęcam i jeszcze raz zachęcam do przeczytania tej krótkiej, aczkolwiek bardzo treściwej i emocjonującej lektury. ,,Fioletowy hibiskus" jest moją drugą pozycją Chimamandy Ngozi Adichie, ale już teraz sięgam po kolejną.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Początek bardzo dobry, mocny i robiący wrażenie. Końcówka niestety rozmyta, co znacznie osłabia wymowę powieści, sprawiająca wrażenie, że autorka pospiesznie pokończyła wątki, żeby zabrać się już za coś innego. A tematyka powieści jest ważna: przemoc, spowodowana nadgorliwością religijną neofity, tyrańskie wychowywanie dzieci, znęcanie się fizyczne i psychiczne nad wszystkimi członkami rodziny, dyktatorskie zapędy męża i ojca, brak tolerancji dla poglądów i wierzeń innych. A z drugiej strony syndrom ofiary u maltretowanych, ich podporządkowanie się i gorliwość w spełnianiu żądań, strach przed każdym błędnym krokiem, nieustanna chęć zaspokojenia żądań despoty i zasłużenia na pochwałę. Mocny temat, aż szkoda, że trochę zmarnowany. (Ocena: 4,5/6)

(Kliknij aby rozwinąć opinię)