Elvis Król rock'n rolla
Hopkins Jerry

Postanowiłam na moment wkroczyć w świat pełen muzyki, tabletek nasennych, koncertów i studiów nagraniowych. W świat niezaprzeczalnego Króla rock'n'rolla, Elvisa Presleya. 

Okładka, którą widzicie na zdjęciu, to efekt kompresji dwóch książek w jedną. Jerry Hopkins, przyjaciel Elvisa i zarówno autor, chciał, by wyszło coś rzetelniejszego, i mimo odjęcia paru fragmentów oryginalnego tekstu, uzupełnił życiorys Presleya o informacje wychodzące tuż po publikacji poprzednich biografii. Dodatkowo pojawiło się tu mnóstwo interesujących wywiadów, które - moim zdaniem - wiele książce dodają.

Każda biografia cechuje się tym, że znamy jej zakończenie. Wiemy, że (akurat w przypadku Elvisa) umrze, pozostawiając za sobą niedosyt i wielką dziurę. Jeżeli ktoś nie wiedział, przepraszam za spojler. :) W biografiach stawiamy na poznanie początku oraz środka lektury, chcemy wiedzieć, jak żył, co go cieszyło, co smuciło i jakie miał powody, żeby zrobić to lub owo.

A Elvis posiadał zarówno wiele powodów do radości, jak i smutku. Dajmy za przykład debiut w Sun Records, od czego zaczęła się cała kariera piosenkarza. Poznanie nowych ludzi, zatracenie się w muzyce, w pieniądzach. Potrafią one jednak uderzyć do głowy, szczególne osobom wywodzącym się z biednych rodzin, więc skutkowało to popadaniem w skrajne emocje. Gdy Elvis nie mógł czegoś mieć (co naprawdę rzadko się zdarzało), złościł się, obrażał i zachowywał jak rozwydrzony bachor. Ciekawe, nie? Kto by się spodziewał, że osobistość światowa, od której wywodzi się cały rockowy, metalowy, etc. świat, trzaskał drzwiami, kiedy ktoś go zirytował? 

Przez ponad 460 stron otrzymujemy możliwość lepszego poznania człowieka, za którym szalały tłumy nastolatek. I nie tylko, parę "starszych" pań również by się znalazło. Kiedy Elvis dawał koncert, kobiety mdlały, podobno tak obnosił się własnym seksapilem. 

Jerry Hopkins mocniej skupia się na relacjach łączących Elvisa z kręcącymi się w pobliżu "przyjaciółmi", jak zwykł nazywać ich Presley. Lepiej poznajemy kulisy małżeństwa z Priscillą, a także Pułkownika, bez którego - nie oszukujmy się - Elvis z pewnością nie zasłynąłby na skalę międzynarodową.

Wszystko ładnie, pięknie, a minusy, zapytacie? Jedyne, co znacznie rzuciło się w oczy, to fakt, że autor na siłę próbuje wychwalać piosenkarza. Za złe bądź nieodpowiedzialne uczynki całą winę zrzuca na innych, jakby Elvis stał ponad prawem, bez winy i biedny, że ludzie wokół robią z nim, co chcą.  W miarę czytania bezkarność zaczynała razić, przynajmniej mnie. Chciałam krzyknąć: zamknij się, Elvis nie był taki święty, ph!

A poza tym biografię polecam, szczególnie osobom zainteresowanym korzeniami muzyki. Bo, co jak co, ale bez Elvisa słuchalibyśmy samych... szitów. :)