Dziewczyny z Portofino
Plebanek Grażyna

Na nowe osiedle na Mokotowie sprowadzają się pierwsze rodziny. Są to czasy PRL-u, o dzieci nikt specjalnie się nie martwi, nie ma placów zabaw - więc mieszkające tu dzieci muszą się zająć same sobą. Tak poznają się bohaterki tej książki: Agnieszka, Beata, Mania i Hanka, która "przykleiła" się do dziewczynek mimo ich początkowej niechęci. Jest też starsza od nich Krzysia, która czasami będzie się pojawiać w ich życiu. Dziewczynki trafiają do tej samej szkoły, do tej samej klasy. I odtąd będzie trwać ich znajomość, która z czasem przerodzi się w przyjaźń (fakt, nie zawsze łatwą). W tamtych czasach takie osiedla były na tyle egalitarne, że obok siebie mieszkali pupile reżimu (jak ojciec Hanki), ówcześni celebryci (rodzice Krzysi), lekarz (ojciec Agnieszki), opozycjonista (ojciec Beaty) jak i robotnicy (rodzice Mani). Czy coś takiego mogłoby się zdarzyć w obecnych czasach? Przyjaciółki nie są grzecznymi dziewczynkami, raz nawet pobiły kolegę z klasy. Mimo skarg nauczycieli i niechęci rodziców, przyjaźń trwa. Obserwujemy dorastanie bohaterek, ich pierwsze miłości, rodzącą się zazdrość (Agnieszka wiecznie wchodzi w drogę Beacie, co później skończy się kilkuletnią przerwą w ich znajomości). Mania, której rodzice są alkoholikami, ma naprawdę trudny start w życie. Ale ta drobna, jąkająca się dziewczyna ma ogromny hart ducha. Jest pracowita i dzięki temu w końcu staje się współwłaścicielką salonu fryzjerskiego (chociaż zupełnie niezrozumiałe jest dla mnie to, że nie chce alimentów od ojca swojego dziecka). Dla czytelnika młodego, który nie zna z autopsji tamtych czasów, niektóre fakty mogą być dość szokujące - jak choćby powszechność "zabiegów" (nie było skutecznych środków antykoncepcyjnych, edukacja seksualna też kulała, dlatego usunięcie ciąży w tamtych czasach nie było niczym niezwykłym i nie było traktowane tak, jak w obecnych czasach). Gdyby bohaterki książki tak często nie wzruszały ramionami ;), to naprawdę nie byłoby się do czego przyczepić: książka jest napisana dobrze, ma ciekawą, wciągającą fabułę i naprawdę świetnie się ją czyta.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lekka opowieść o grupce dziewczyn wychowujących się na jednym z nowo powstałych osiedli. Kłopoty rodzinne, dojrzewanie relacje wszystko to pod ostrzałem konwenansów z PRL-u jest jakby cofnięciem się do czasów ,,Alternatywy 4''. Jak dziewczyny poradzą sobie w życiu. A jednak tym razem coś nie gra w powieści Plebanek dialogi wydają się banalne a akcja przewidywalna. Jakoś trudno dobrnąć do końca.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

"Dziewczyny z Portofino" to przede wszystkim książka o przyjaźni, problemach wieku dojrzewania, pierwszych miłościach, o umiejętności dzielenia się smutkami i radościami. To książka. która świetnie oddaje klimat schyłku PRL-u. Bo któż z nas nie pamięta gumy balonowej, oranżady w proszku czy wyliczanek? Autorka pisze otwarcie, dosadnie i bez owijania w bawełnę. Seks z nieznajomym, przerwanie ciąży, nie dostanie się na studia, pójście do zawodówki - samo życie. Czytając tę książkę, można odnieść wrażenie jak byśmy znów przenieśli się w czasy dzieciństwa...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dawno nie czytałam żadnej książki z ,,Serii z Miotłą". Jest to literatura typowo kobieca, udana, niekiedy mniej. Grażyna Plebanek to dziennikarka, mieszka w Sztokholmie. Zadebiutowała powieścią ,,Pudełko z szpilkami", które też ukazało się w tej serii. Hanka, Mania, Beata i Agnieszka mieszkają na tym samym osiedlu. Szybko zaczynają się ze sobą przyjaźnić, trafiają do jednej klasy w szkole. Później spotykają chłopaków, zaczynają pracę, dorośleją. Dookoła czasy PRL. Czy ich przyjaźń ma szansę przetrwać? Opis wydaje się taki banalny i mdły. Czy książka też taka była? Wprost przeciwnie, dawno nie czytałam tak prostej, ale zaraz mądrej i wzruszającej obyczajówki, powieści typowo dla kobiet, w którą autorka wlała tyle emocji. Mogę pisać o niej w samych superlatywach, ponieważ minusów nie zauważam. Mogłam przenieść się w czasy komunizmu, kiedy to dzieciństwo i młodość były z pewnością trudniejsze niż nasze, a problemy z samym sobą te same. Każda z dziewczyn jest inna. Jedna pochodzi z domu alkoholików, drugiej ojciec jest podobno spowinowacony z komuchami, trzeciej wprost przeciwnie, ale bije matkę, czwarta za to swojej rodzicielki nigdy nie poznała. Mają swoje problemy, w szkole uczy nauczyciel, który wygląda jak Lenin. To niesamowita powieść o dojrzewaniu. W pewnym momencie dziewczyny zaczynają się zmieniać, nie wiedzą co się z nimi dzieje, pierwsze zauroczenia, seks, miłość, bolesne wkraczanie w dorosłe życie. Obserwujemy je od małych smarkul, aż po pewne siebie kobiety. Znamy ich uczucia i emocje, nierzadko się z nimi identyfikujemy. Książka wymaga zastanowienia, jest mocna i ciekawa, kipią w niej emocje. Z czystym sercem wam polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

To było pierwsze moje spotkanie z twórczością Plebanek. Nie wiedziałam czego mam się spodziewać. I jakoś szału nie było. Jest to historia czterech dziewczyn, które dorastały na przełomie lat 70tych i 80tych. Każda z nich pochodzi z innej rodziny. W jednej jest przemoc domowa, w drugiej alkohol, ojciec innej jest zatwardziałym komunistą, a ostatniej wręcz odwrotnie. Trochę rozczarowało mnie to, że wydarzenia historyczne są jedynie tłem i to zaznaczonym bardzo słabo. A historia dziewczyn... No cóż, jak każda inna. Równie dobrze historia mogła być osadzona w czasach obecnych. Przyjaźń, miłość, lojalność, uczciwość - to wartości ponadczasowe, najważniejsze dla każdego z nas. Każdy z nas podejmuje decyzje, które przynoszą konkretne konsekwencje. 

Książka zła nie jest ale raczej nie zapadnie w moją pamięć. 

 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)