Dziewczyna w błękitnej sukience
Gaynor Arnold

Bardzo dobrze napisana zbeletryzowana "historia" Dickensa i jego rodziny, a głównie żony-zakochanej w nim bez pamięci i do końca. Niesamowita siła miłości tej kobiety, nie zmienia się mimo sytuacji poniżania i wyśmiewania ze strony ukochanego, a także po tym jak ją "oddalił". Postać, która miał oddać samego Dickensa wzbudziła we mnie negatywne emocje-pisarz okazał się byś egoistą, egocentrykiem i osobą w pewnym sensie niezrównoważoną.... Myślę, że to opowieść, która zostanie w pamięci i warto się z nią zapoznać, tym bardziej że mimo negatywnych czasami emocji, czytało się bardzo przyjemnie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

: Rok 2012 podobno został ogłoszony rokiem Dickensa. Przyznam, że znam go tylko z ,,Opowieści wigilijnej". To piękna i magiczna lektura. Jeśli chodzi o biografię tego autora nie wiedziałam nic. Książka ta zmusiła mnie do poszukiwań. Nie jest to wierne odwzorowanie życiorysu Catherine i Charlesa. Tam gdzie zabrakło dowodów w postaci listów, zapisków autor wymyślił jak mogły wyglądać wydarzenia. Ogólny zarys został jednak zachowany. Piękna, młoda Dorothea, zwana pieszczotliwie Dodo zakochuje się w wolnym, niczym nieskrępowanym pisarzu Alfredzie. W chwili ich poznania ma na sobie błękitną sukienkę. Wkrótce odbywa się huczny ślub i wydawać by się mogło, że sielanka będzie trwała wiecznie. Czy tak się stanie? Wydarzenia obserwujemy tu w czasie teraźniejszym i przeszłym zaglądając do wspomnień nie młodej już Dodo. Śledzimy losy małżeństwa, jego rozpadu. Nie traktowałam tej książki jako wybitnej lektury i bardzo dobrze. To czytadło, które jednak zapewnia wiele emocji, a opisywane wydarzenia mogły by równie dobrze dotyczyć kogoś innego. Wiele razy wzruszałam się dostrzegając jaka miłość Dodo do męża była silna i bezpretensjonalna. Mężczyzna jednak nie umiał tego docenić niszcząc żonę psychicznie. To chyba jeszcze gorsze od przemocy fizycznej. Klimat epoki został odpowiednio zachowany. Jeśli chodzi o bohaterów, to główna bohaterka sprawiała wrażenie naiwnej i infantylnej, ale nie wiem czy nie było to w zamyśle autora. Być może miało to pokazać szczerą miłość Dodo, która traktowana jak dziecko powoli się nim stawała. Alfred wzbudził we mnie negatywne emocje, ale też został dość dobrze wykreowany. Okładka podobała by mi się bardziej, gdyby nie było na niej tylu elementów. Muszę jeszcze dodać, że to debiut autora, który myślę, że z każdym dziełem będzie szkolił swój warsztat. Już ta książka jest bardzo dobra. Opinia pojawiła się też na moje-ukochane-czytadelka.blogspot.com

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Życie z artystą nie może być zwyczajne. Jeśli jest to umysł genialny, to tym bardziej. Codzienność z nim jednak oprócz szerokiego wachlarza soczystych barw, może mieć również ciemne kolory.
Przekonała się o tym główna bohaterka książki „Dziewczyna w błękitnej sukience”. Dorothy dzieli się z czytelnikami swoimi wspomnieniami sięgając do młodości, kiedy poznała dobrze zapowiadającego się pisarza.
Autorka powieści Gaynor Arnold inspirowała się życiem Catherine i Charlesa Dickensów. I choć niektóre fakty zostały przedstawione inaczej niż było w rzeczywistości, to główne zdarzenia pokrywają się z życiorysem pisarza. Jak sama autorka wskazuje, jej podstawowym celem było uchwycenie charakteru Dickensa. Jest to najmocniejszym punktem książki, bo niezwykle trudne, a wręcz niemożliwe jest jednoznaczne ocenienie skrajnych cech człowieka.
„Był najlepszym i najmilszym człowiekiem na ziemi. I najmądrzejszym, i najzabawniejszym. A to, co pisał, było dokładnie takie samo. Jeśli już miał jakąś wadę, to taką, że zawsze chciał mieć rację. (...) Ale nie dał sobie niczego przetłumaczyć. Jak już raz coś postanowił, to się tego trzymał”, nawet jeśli ranił bliskie osoby. Jak lokomotywa pędził w dążeniu do swoich celów, nie zważając na uczucia innych. „Ale niezależnie od tego, ile zła uczynił, zawsze uważał się za prawego człowieka.” Faktem jest, że był niezwykle łaskawym pomocnikiem i darczyńcą dla rzeszy biednych oraz przyjaciół. Swoisty celebryta, którego otwartość i poczucie humoru, a przede wszystkim talent, powodowały, że wielbiły go tłumy. Jednocześnie potrafił zachować się podle i okrutnie wobec kochającej go osoby.
Czy Dickens zatem był dobry, czy zły? Dwulicowy, czy pogubiony w emocjach? Powieść częściowo odpowiada na te pytania, a jednak umysł artysty i geniusza zawsze pozostanie zagadką. Tak skomplikowana osobowość fascynuje.
Polecam.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)