Dzienniki motocyklowe.
Che Guevara

Ernesto Che Guevara to symbol buntu. Takim postaciom proste skojarzenia zastępują biografię, więc choć wszyscy ich znają -- właściwie nie zna ich nikt. Poznanie człowieka-symbolu poprzez jego własną relację, choćby szczątkową, to odkrywanie graniczące niekiedy z dotykaniem sacrum. Bo dla wielu Che jest świętym. Jako pacyfistka, podchodzę z dystansem do tematu ale i z ciekawością. Świat nie jest czarno-biały, trzeba poznać nim się oceni, a w Ameryce Południowej rewolucje bez powodu nie wybuchały. Mam zatem jego dzienniki przed sobą i otwieram jak wielką tajemnicę, choć wygląd książeczki na to nie wskazuje. Nie jest to obszerne tomiszcze, podzielone nadto na niewielkie notki. Zaczyna się zwyczajnie i niezbyt zachęcająco, sucho jakoś. Dwóch młodzieńców, Alberto i Ernesto, wyrusza w podróż po rodzimym kontynencie, by zasmakować przygody. Skupiają się na sobie, Ernesto notuje noclegi u znajomych i obcych, opisuje wywrotki motocyklu "Panderosy II". W pewnym momencie coś się zmienia, podróżnicy trafiają do biednych wiosek, napotykają na drogach podziały na ,,równych" i ,,równiejszych". Coraz więcej miejsca Guevara poświęca sprawom społecznym. Pisze o biedzie, stanie zdrowia i edukacji Indian. O wyzysku przez elity. Sam czuje się członkiem wielkiej "metyskiej rodziny", otwarcie o tym mówi. Pochyla się nad historią, rozgrabionymi zabytkami. Przewiduje, że kiedyś będzie walczył i zginie... Nie twierdzę, że w tej drodze zrodziła się w Che ta empatia społeczna. Już wtedy był bowiem studentem medycyny, a wybrana przez niego specjalizacja -- leprologia, nie mogła być podyktowana chęcią zysku. Wizyta w wiosce trędowatych była naturalną konsekwencją wcześniejszych wyborów. ,,Dzienniki motocyklowe" to ciekawa lektura nie tylko ze względu na postać autora. Przejmuje tu opis sytuacji Indian w latach 50-tych XX wieku, przekazana z pierwszej nieomal ręki, bo od człowieka próbującego ją od wewnątrz analizować i poprawiać. Niestety opisy, choć wymowne, są często lapidarne, co pozostawia pewien niedosyt. Podróż zdaje się być tu pospieszna, często powierzchowna, skupiająca się jedynie na chwilę na jakimś zjawisku, by pędzić dalej. Nie odpowiada mi ani taka podróż, ani taka skąpa narracja. Niemniej dzięki ,,Dziennikom" historyczny rewolucjonista daje się poznać jako człowiek. Myślę, że warto.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)