Dwunastka
Agnieszka Nowak

Obóz koncentracyjny był miejscem, w którym zabierało się ludziom wszystko, nie tylko rzeczy materialne, ale również ich godność. Nieludzkie traktowanie, brak zaspokajania podstawowych potrzeb, ogromny strach, praca ponad siły, często rozdzielanie rodzin, separowanie matek, ojców od dzieci. To nie było miejsce, w którym ludzie się uśmiechali, w którym byli szczęśliwi, a mimo wszystko starali się przeżyć, nie zatracić się w sobie, nie zacząć patrzeć na cierpienie innych z obojętnością.
Agnieszka została blokową dwunastki, jednak nie chciała być taka jak inne. Widziała co dzieje się wokół i nie zamierzała stać się bezdusznym katem czującym radość z cierpienia innych, nie zamierzała nikomu dokładać ból, poniżać czy katować. Niebawem bierze udział w libacji, nie wiedząc, że niebawem jej życie się zmieni. Od jednej z więźniarek funkcyjnych otrzymuje prezent, który jest początkiem wielu zdarzeń, a ona stanie przed wieloma dylematami. Czy pozostanie po prostu człowiekiem pośród tego wszystkiego? Jak podjęte decyzje wpłyną na jej dalsze życie? Czy będą dobre?

Od razu muszę zaznaczyć, że nie jest to książka dla każdego. Pełna bólu, strachu, niesprawiedliwości, pokazująca drastyczne traktowanie innych, niemoc, zdradę, a jednocześnie człowieczeństwo, którego nie wszyscy stracili. To pozycja, która wywołuje wiele emocji, o której nie zapomina się długo po przeczytaniu (a przynajmniej ja nie zapomnę).

Bohaterki ciekawe, dobrze wykreowane, wywołujące emocje podczas czytania.

„Dwunastka” to książka dla osób o mocniejszych nerwach, ukazująca obozową codzienność, historię pewnych kobiet. Moim zdaniem warto ją przeczytać i polecam.

Recenzja pojawiła się również na moim blogu - Mama, żona - KOBIETA

W ostatnim czasie powstało wiele opowieści o tematyce obozowej. Powieść Agnieszki Nowak wkomponowuje się w ten trend i zaznacza w nim swój ślad. Na pewno tematyka jest trudna i bolesna, ale bardzo pożądana. Warto mieć świadomość, co spotykało ludzi w obozach zagłady, i trzeba młodym ludziom przekazywać tę wiedzę i wyczulać ich na ludzką krzywdę. Głęboki i mocny oddech, przed wami ogromne wyzwanie …

Poznajemy kobiety – bohaterki, które zostały zesłane do obozu koncentracyjnego w III Rzeszy. Każdy zapewne wie, jaki los spotkał tam kobiety, w jakich warunkach musiały żyć i jak ciężko pracować. Ale w tych smutnych realiach kobiety nie zapominały o wartościach, które zostały im zakorzenione i którymi się kierowały żyjąc na wolności. Niemcy nie złamali w nich ducha odwagi i stanowczości, waleczność nadal w nich była głęboko zakorzeniona.

„Nicość była stanem, w którym nic nie bolało”

Agnieszka zostaje nową blokową dwunastki. Mimo otrzymanej władzy stara się traktować pozostałe towarzyszki niedoli z szacunkiem i nie stosować wobec nich przemocy. Podczas jednej z imprez poznaje Renatę, która się z nią zaprzyjaźnia i zbliża się do niej. Nawiązują się między nimi bardzo osobiste relacje, które będą miały nieoczekiwany finał. Agnieszka pozwala na ukrycie w bloku żydowskiego noworodka, za co zapłaci ogromną cenę. Ktoś ją sprzedał? Tylko kto? Podejrzanych jest kilka kobiet niechętnych kobiecie. Ale to Agnieszka poniesie skutki swojej odważnej decyzji. Oczywiście informacje te dotrą do Niemców. A oni nie mają sentymentów. Kara będzie dotkliwa i bolesna. Czy kobieta przeżyje? Czy jej życie się zmieni? A może będzie szukała zemsty na osobie, która ją zdradziła?

Dwunastka to bardzo wzruszająca i bolesna historia o odważnych i pełnych godności kobietach, matkach, żonach i córkach. Okupanci nie zdusili w nich wartości, które dodawały im otuchy i nadziei na przeżycie. Autorka przedstawia nam obraz obozowej przyjaźni, która zrodziła się za drutami kolczastymi. I ona często trzymała je przy życiu, dawała iskierkę otuchy i siłę do pokonywania codziennych trudności. Kobiety codziennie narażały swoje życie próbując pomagać innym więźniarkom, tym które, takiej opieki wymagały. Nie liczyły się z możliwymi konsekwencjami jakie mogły je spotkać, pragnęły pomagać innym. Kara mogła być jedna, rychła śmierć. Ale to się dla nich liczyło. Do samego końca zachowywały godność i szacunek dla drugiej kobiety.

Agnieszka, Renata, Magda, Asia – to prawdziwe bohaterki tej powieści. Mimo nieludzkich warunków, w których każda walczyła o przetrwanie, nie utraciły ludzkiej życzliwości, współczucia i serdeczności. Mogły na siebie liczyć i wspólnie stawiać opór okupantowi. One są cichymi bohaterkami godnymi do naśladowania.

Lektura odważna i emocjonalna, niejedna łezka się sączyła po policzku. Nie można obojętnie przejść obok bohaterstwa i odwagi kobiet, nie sposób się nie wzruszyć i rozbić. Dzisiaj, w czasach pokoju i wolności, takie bohaterskie zachowania nie są takie oczywiste i standardowe. Nie każdy dzisiaj kieruje się takimi wartościami, jakie przyświecały mieszkankom bloku dwunastego. Dlatego też wielki szacunek dla ich zachowania, poświęcenia i odwagi.

Takie opowieści na długo pozostają w pamięci, są swego rodzaju hołdem dla osób, które straciły życie w obronie innych osób, swoich zasad i wartości. Mimo, iż historia jest owocem wyobraźni autorki, to gorąco polecam. Zapewni wam mocne i głębokie przeżycia na kilka jesiennych wieczorów. Takich historii się nigdy nie zapomina ...

Historia warta przeżycia przez każdego. Dlaczego? Pozwoli spojrzeć z perspektywy wielu lat na poświęcenie ludzi w czasie wojny, na kierowanie się – mimo czasów, w jakich im przyszło żyć – prawością i miłosierdziem. I można spróbować odpowiedzieć na pytanie, czy my dzisiaj też jesteśmy gotowi na wszelką pomoc dla bliźniego, nie patrząc na możliwe negatywne konsekwencje? Czy narazilibyśmy swoje życie, aby pomóc drugiej potrzebującej osobie? Czy potrafimy pomóc potrzebującemu? Pozostawiam was samych z tymi pytaniami, spróbujcie na nie odpowiedzieć …

Polecam z gorącym sercem! Znakomita! Mądra i pełna trudnych pytań!