Dwa Sztylety
Aleksandra Ruda

Jak już pisałam przy okazji opinii do drugiego tomu, sięgnęłam po tę książkę od razu po przeczytaniu ostatniej strony "Sztyletu Ślubnego". 

Nie jestem, nie byłam i NIGDY NIE BĘDĘ fanką cliffhangerowych zakończeń książek z użyciem chwytów poniżej pasa! Jak się sama o sobie dowiaduje w ostatnich czasach, należę do gatunku beznadziejnych romantyczek i szlag mnie trafia jak w relacjach moich ulubionych par książkowych pojawiają się jakieś dramaty i niepomyślne zawirowania w fabule (tak, zdaję sobie sprawę, że gdyby nie to, to książka byłaby mdła, nijaka i nudna jak flaki z olejem - ale nic na to nie poradzę, że po prostu NIE CIERPIĘ DRAMATÓW!). Więc gdy przeczytałam ostatnią stronę "Sztyletu Ślubnego", ryknęłam w myślach na autorkę "TY SOBIE CHYBA KU@#$ ŻARTUJESZ?!" i ciesząc się, że mam od razu pod ręką nieoficjalne tłumaczenie "Dwóch sztyletów", postanowiłam, że przeczytam kilka stron, żeby się upewnić, że sytuacja się wyjaśni i ustabilizuje. Cóż.... Przyszło mi poczekać na to prawie 200 stron, a że książka ma coś ok. 400, stwierdziłam, że już mi się nie opłaca spać, ułożyłam się wygodniej, godząc z wiedzą, że nie pośpię, będę miała przekrwione oczy i cienie niczym panda i czytałam do końca. 

I co mogę powiedzieć? Książka zakończyła się dokładnie tak jak tego sobie życzyłam. Szczęśliwie. Było sporo zawirowań w fabule, sporo akcji powodującej przyspieszone bicie serca, ale i sporo tych dobrych momentów, w których po prostu się rozczulałam i zamieniałam w kluchę z emocji ;) 

Dlatego mnie więcej do szczęścia nie potrzeba. "Dwa sztylety" okazały się być bardzo dobrym zamknięciem całej serii, do której teraz już zawsze będę żywić ciepłe uczucia, mimo kiepskiego startu.