Długa droga
Katarzyna Poznakow

Debiut literacki Katarzyny Poznakow "Długa droga" skojarzył mi się z piosenką Ryszarda Rynkowskiego ,,Szczęśliwej drogi już czas" i z główną bohaterką oraz tym, co zgotował jej los. A że książka jest pokaźnych rozmiarów (prawie 600 stron), to owa tytułowa droga jest naprawdę długa. To za sprawą tej powieści zimową porą czytelnik przeniesie się w cieplejsze klimaty i cofnie w czasie do okresu międzywojennego, II wojny światowej i kilku lat po jej zakończeniu. Madeleine Gaudet, młoda Francuzka, właśnie odpływa z Marsylii we Francji do George Town w Malezji. Jej ciotka Jannine w ostatniej chwili zrezygnowała z rejsu. Mady pozostawiona sama sobie i losowi wyrusza w długa drogę do Bangkoku, w podróż życia. Targana emocjami narzuca sobie trzymanie fasonu: ,,Nie myśleć!" - rozkazała sobie. Patrzeć tylko na to, co przyniesie kolejny dzień. Kilka lat wojny zahartowało Madeleine, a właściwie to Magdalenę Reck. To wojna zmusiła młodziutką wówczas Polkę do zmiany nazwiska i dopasowania się do nowej sytuacji w imię przeżycia. Bo tak to bywa, iż w życiu trzeba być przygotowanym na każdą ewentualność. A Magdalena przeszła twardą szkołę życia - nauczyła się pracować w salonie krawieckim ciotki i wykorzystywać swój talent artystyczny do projektowania ubrań, połączyła przyjemne z pożytecznym. Była praktyczną osobą, w stosunku do siebie bardzo twardą i wymagającą, zaś w stosunku do otoczenia miłą i uczciwą, dobrze wychowaną. Ale i pazurki potrafiła pokazać, gdy wymagała tego od niej sytuacja. Na każdym kroku sama decydowała, jak ma wyglądać jej życie. Oczywiście, bez pomyłek się nie obeszło, jednakże... o tym każdy czytelnik musi się sam dowiedzieć. To te cechy charakteru ukształtowały jej życie. A oprócz nich podsłuchana rozmowa ojca Magdaleny z dziadkiem, który twierdził, że nie warto inwestować w wykształcenie wnuczki, ponieważ jej rolą jest dobrze wyjść za mąż, urodzić dzieci i być panią domu. I jeszcze mały amulet - szpulka jedwabnych nici. Gdy z drugą osobą łączą kogoś prawdziwe więzi emocjonalne, to są one jak niewidzialne jedwabne nici - mocne, trudne do zerwania i istnieją latami; a jak już raz powstaną, to nie należy ich rozrywać. "Długa droga" Katarzyny Poznakow prowadzi czytelnika niemalże przez cały świat na przestrzeni kilkunastu lat, choć fabuła w swych ramach czasowych sięga jeszcze głębiej. To od wszechwiedzącego narratora dowiedzieć się można o rodzinie Reck i życiu w świecie wyższej sfery pośród odgórnie narzuconych reguł. Autorka wiarygodnie przedstawiła, wręcz odmalowała lata dwudzieste i trzydzieste ubiegłego wieku: z jednej strony sztywne zasady i konwenanse, co przystoi pannie z dobrego domu, a co nie, zaś z drugiej - emancypację, powiew świeżości w społeczeństwie, które zaczęło się cieszyć życiem po zakończeniu I wojny światowej i powoli wychodziło ze stereotypów. Szczególnie to widać na przykładzie kontrastu sióstr: Janeczki, wyzwolonej ciotki Magdaleny, i Zofii, zahukanej i zamkniętej w ramach społecznych matki bohaterki. Skrajne przeciwieństwa, których wypadkową jest Mady. Trochę czułam niedosyt, czytając o okresie międzywojennym, bo chciało się jeszcze bardziej zagłębić w tamte kolorowe lata. Podobnie jest z opisami Azji sprzed ponad 60 lat, kontynentu egzotycznego dla przeciętnego Europejczyka. Codzienne życie, relacje międzyludzkie, kultura, religia, przyroda, zabytki to wszystko drobiazgowo opisane. Wiele z tych opisów mogłoby się znaleźć w przewodniku turystycznym po Tajlandii. Razem z bohaterką po prostu zwiedza się kraj Tajów, tylko bez wychodzenia z domu. Powieść czyta się płynnie i lekko. Akcja toczy się miarowym tempem, choć i zawieruch w niej nie brakuje, szczególnie w relacjach Mady z różnymi mężczyznami. Bo i ta młoda kobieta ma owo sławetne "coś" w sobie, czym wabi płeć męską, i nie jest to tylko uroda. Autorka bardzo dokładnie przedstawiła główną bohaterkę oraz dwie inne postacie, które w życiu Mady odegrały ważne role - Micheline Scholl oraz Alexandra Hamptona. Każdy z bohaterów powieści jest wyraziście nakreślony, dzięki czemu odnosi się wrażenie, iż to dobrzy znajomi, z którymi spotykamy się przy różnych okazjach. Debiut Katarzyny Poznakow zabierze czytelnika w długą i krętą drogę. Drogę po świecie. Drogę po konwenansach i stereotypach sprzed lat przełamywanych chęcią wyrwania się z kokonu reguł narzuconych przez społeczeństwo i tradycję. Drogę zagmatwanych relacji damsko-męskich naznaczonymi przypadkami. Drogę do poznania samego siebie, odkrycia własnego JA. a w tej drodze zawsze będą mu towarzyszyły jedwabne nici, które wiążą człowieka na zawsze z rodziną gdziekolwiek by los go nie rzucił.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)