Dama w bieli
Dörthe Binkert

Na książkę natknęłam się w katalogu bibliotecznym przeglądając listę interesujących książek.Ciekawy opis i niezwykle barwna okładka sprawiły,że chciałam to dzieło przeczytać i przy okazji odkryłam kolejną ciekawą autorkę. Akcja rozgrywa się w 1904 roku. Na statku płynącym z Antwerpii do Nowego Jorku pojawia się tajemnicza, młoda kobieta podróżująca bez biletu i bagażu czym wzbudza zainteresowanie wśród wszystkich pasażerów. Akcja powieści cały czas toczy się na statku, czytelnik zagłębia się nie tylko w losy głównej bohaterki Walentyny,ale także innych pasażerów. Niepełnosprawna,ale bardzo dojrzała i pogodna nastolatka, która marzy o studiach,rodzeństwo,które wzbudza kontrowersje czy pasażerka,która jest uzależniona od swojego partnera. Bardzo mi się podobała kreacja bohaterów,szczególnie Walentyna jest bardzo wiarygodna. Zagubiona, boi się zaufać ponownie, pragnie zacząć nowe życie. Autorka pokazała, że nie należy nikogo pochopnie oceniać, ale także przedstawiła losy ludzi w trudnej sytuacji,którzy są zmuszeni opuścić dotychczasowe miejsce zamieszkania w poszukiwaniu lepszego miejsca na ziemi. Akcja w książce nie biegnie tutaj szybko, klimat jest nostalgiczny i spokojny,ale nie miałam poczucia znużenia w czasie lektury i to jest duży plus. Przyznam, że zakończenie mnie zaskoczyło,autorka pozostawiła losy bohaterki wyobraźni czytelnika nie podsuwając gotowych rozwiązań.Wzruszająca historia,która miała miejsce naprawdę. Dodam,że miejscami trochę przypominała mi Titanica. Chętnie bym chciała sięgnąć po inne książki tej autorki.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Dörthe Binkert to niemiecka pisarka i dziennikarka. Jej powieść "Dama w bieli" oparta została na notatce prasowej pochodzącej z 1904 roku. Otóż, w "New York Times" ukazała się informacja o pięknie ubranej kobiecie, która bez biletu i bagażu przepłynęła na pokładzie parowca "Kroonland" trasę Antwerpia-Nowy York. Była to utalentowana śpiewaczka i pianistka Constance Phelan. Binkert nie trzymała się sztywno faktów lecz na ich podstawie stworzyła postać pięknej Walentyny Gruszkin, młodej, aczkolwiek doświadczonej przez życie kobiety. Dwa lata, przed opisywanymi wydarzeniami, straciła w tragicznych okolicznościach dwuletniego synka. W jej przypadku czas nie leczy ran. Jej mąż Wiktor, znany biznesmen, nie potrafi zrozumieć cierpienia żony. Zmusza ją do założenia białej sukni, tej samej, w którą była ubrana feralnego dnia dwa lata temu i wyjścia na przyjęcie. Gdy mąż proponuje, aby zaśpiewała przed publicznością, ucieka i wsiada na parowiec. Podczas podróży poznajemy nie tylko przeszłość Walentyny, ale również innych pasażerów. A jest tu ciekawa galeria postaci i ich życiorysów. Jeśli ktoś szuka powieści z wartką akcją, tu tego nie znajdzie. Zresztą nie oszukujmy się, fabuła osadzona jest na statku, który płynie dziewięć dni. Poza sztormem nie ma tutaj miejsca na dynamiczne sceny. Ważne są wspomnienia pasażerów, które powoli odkrywają nam motywy ich działania oraz podejmowanych przez nich decyzji. Autorka nakreśliła obraz społeczeństwa sprzed ponad stu lat: jego podział, konwenanse oraz powolne zmiany zachodzące w mentalności i obyczajowości. I tak, np. najbogatsi zajmują najwyższy pokład ze wszystkimi udogodnieniami, a najubożsi są umieszczeni na najniższym, ciemnym i dusznym pokładzie. Na miarę skandalu zasługuje podróż samotnej kobiety. Niepełnosprawna dziewczynka marzy o studiowaniu, co wcześniej było nie do pomyślenia. Projektantka pragnie doprowadzić do rewolucji w garderobie kobiecej. Są to nieliczne przykłady, które zapowiadają nadchodzące zmiany społeczne. Jest to książka w sam raz odpowiednia na długie, leniwe wieczory.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Sympatyczna i lekka lektura, miejscami trochę przesłodzona i melancholijna, ale z ciekawym zakończeniem. Dodatkowego smaczku dodaje fakt, iż książka opiera się na prawdziwym artykule prasowym, ale wszystkie szczegóły są wymyślone przez autorkę. Dobra lektura dla tych, którzy chcieliby zmienić coś w swoim życiu, ale brakuje im odwagi.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)