Czuły punkt
Dominika van Eijkelenborg

Weronika Wilczyńska - nastoletnia dziewczyna, która wyjeżdża z Polski na wymianę szkolną do Holandii. Poznaje tam Maartena, w którym zakochuje się ze wzajemnością. Dzięki niemu już całych dni samotnie, ale zaczyna żyć i poznawać Holandię. Niestety, w tym pięknym kraju spotyka ją też przerażająca historia. Weronika wracając ze spotkania z Maartenem zostaje wciągnięta do czarnego samochodu przez dwóch holendrów. W nim jest gwałcona a w końcu ogłuszona i porwana. Następne miejsce jakie widzi jest ciemny pokój, bez okien, tylko z materacem na którym się obudziła i łóżkiem w roku. Jest w nim przetrzymywana przez Luke Stanforda. Mężczyznę, który pracuje razem z tymi dwoma, którzy ją zgwałcili i porwali z ulicy. Pracuje również przy handlu narkotykami jak i kobietami. Weronika przeczuwa co się z nią stanie, ale stara się nie dopuszczać tej myśli do siebie. Czuje się jeszcze bardziej skołowana, gdy mężczyzna otwiera drzwi jej pułapki i pozwala jej skorzystać ze swojej łazienki, a do tego daje jej jedzenie. Po jakimś czasie dziewczyna przestaje bać się Luka. Zaczyna ją za to ciekawić kim on jest, jak ma na imię, czym się zajmuje. To samo dzieje się z mężczyzną. Zaczyna podchodzić do Weroniki nie do jak kolejnej transakcji, ale jak do kobiety. Te uczucia zmienią ich życia na zawsze. Książka sama w sobie jest dobra, ale główna bohaterka bardzo mnie drażniła swoim myśleniem. Miała wiele okazji, aby uciec z mieszkania, w którym była przetrzymywana. Np. gdy Luke wrócił pijany do domu i otworzył jej pokój. Nie rozumiem tego kompletnie. Historia, styl pisania i ogólne wykreowanie bohaterów, bez tego dziwnego podejścia bohaterki jak najbardziej na plus. Gwałty na kobietach to w społeczeństwie przeważnie temat tabu. Albo kobieta sama się prosiła, albo prowokowała, albo inne z dupy wzięte argumenty. No sorry na logiczne myślenie, jeśli facet jest zadbany w klubie i przystojny to też mam prawo go zgwałcić? Albo jak się do mnie podwala? Na logikę tak powinno być. Książkę polecam, bo naprawdę warto. Jest szczera i pokazuje co się dzieje z osobą po takim zajściu. Polecam serdecznie. :)

Do tej pory nigdy nie czytałam żadnej książki na temat syndromu sztokholmskiego. Oczywiście wiem na czym to polega i dlatego mogę powiedzieć zupełnie szczerze (choć być może jest to tylko moje subiektywne odczucie) - ta książka zdecydowanie nie jest o syndromie sztokholmskim... Co do fabuły - na początku byłam lekko zszokowana. "Ale jak to?" - myślałam. "Jak to możliwe, by po już 2-3 tygodniach przywiązać się do swojego porywacza?" Zastanawiało mnie dlaczego ta dziewczyna nigdy nie próbowała nawet uciekać ze swojego więzienia (choć poniekąd szanse miała niewielkie, ale mimo wszystko każdy na jej miejscu chyba by spróbował). Nie była głodzona, bita, poniżana. Przebywała w całkiem ludzkich warunkach - środki czystości, łazienka, woda, miejsce do spania. Mimo wszystko jednak coraz bardziej zagłębiając się w lekturze stwierdziłam, że jednak jestem w stanie wyobrazić sobie siebie na jej miejscu. Zaczęłam tłumaczyć sobie i coraz bardziej rozumieć jej zachowanie. Paraliżujący strach - to jest to, co czuła na samym początku. Mężczyzna, który nie wiadomo kim jest naprawdę, ale nie krzywdzi jej. Karmi ją. Obserwuje. Czułam odrazę, totalną awersję do tego typa. Ludzie, którzy trudnią się handlem kobietami są najgorszymi spośród najgorszych. W książce poznajemy Luka jako człowieka, którego przypadek sprowadził na złą drogę. Jedynym jego pozytywnym wspomnieniem jest pamięć o jego matce. Poza tym Luke ściąga haracze, dba o "transporty" i wykonuje wiele podobnych, niewdzięcznych zadań dla swojego chlebodawcy. Weronika zaś po prostu znalazła się w niewłaściwym miejscu o niewłaściwej godzinie... Nie będę streszczać całej fabuły, ale tak - tych dwoje w pewnym momencie łączy nić porozumienia. Nić jak się okazuje nierozerwalna. Weronika czuje strach, ale również wdzięczność. Wdzięczność za wodę, za czyste ubrania, za kubek kawy, za możliwość oddychania świeżym powietrzem. A Luke? Wydaje się jakby popadał w lekką obsesję na jej punkcie. Jest tak inna od kobiet, które do tej pory spotykał, a zarazem tak podobna. Podobna... do jego matki. Myślę, że tych dwoje od początku widziało w sobie wzajemnie coś, czego nikt inny wcześniej nie zauważył. I tak - myślę, że nie był to syndrom sztokholmski. Każda miłość od czegoś się zaczyna. Od pierwszego spojrzenia, od przyjaźni, wspólnej przygody, od wzajemnie udzielonej pomocy... Dlaczego więc nie mogłaby zacząć się od strachu, od traumatycznego przeżycia? Jeśli miłość wyrasta z najpiękniejszych momentów, to może również powstać z popiołów, wyrosnąć na zgliszczach, pojawić się znikąd. Autorka "Czułego punktu" przekonała mnie. Od pierwszej strony do ostatniej przekonała mnie na tyle, że byłam w stanie uwierzyć w tą nieprawdopodobną historię i chłonąć ją bez tchu. Jest to taka książka, po przeczytaniu której czułam swoistego kaca. Musiałam ochłonąć. Zebrać myśli. Tego właśnie między innymi oczekuję od dobrych książek. Nie obraziłabym się również, gdyby ktoś wpadł na pomysł nakręcenia ekranizacji. Dla mnie byłaby to pełnia szczęścia.

Weronika Wilczyńska, studentka z Polski, w ramach wymiany studenckiej uczy się obecnie na Uniwersytecie w Utrechcie - ofiara. Luke Stanford, londyńczyk - porywacz?, strażnik raczej - to bohaterowie tej powieści. W jednym momencie świat Weroniki skurczył się do rozmiarów materaca rzuconego na podłogę. Zgwałcona i pobita dziewczyna boi się własnego cienia, a pilnujący ją mężczyzna przyprawia o gęsią skórkę. Gdy zamyka oczy, nachodzą ją koszmary. Luke też nie jest zachwycony zaistniałą sytuacją, a uwięziona dziewczyna go drażni. On też zaczyna się czuć, jakby był więźniem we własnym mieszkaniu. Ten sen wracał do niej regularnie. Czarna otchłań, z której jak z ciemnej wody wynurzają się dwa ramiona (...), które chwytają ją i ciągną, mimo iż próbuje się opierać. Aż traci równowagę i przerażona spada w ciemność. Miałam otrzymać thriller i dostałam, ale niestety połowicznie. Bo tylko pierwsze sto stron powieści może zasługiwać na to miano. A co było dalej? Dalej mamy obopólną fascynację graniczącą z obsesją. Lekko uchylone usta, wielkie szare oczy, zielone hipnotyzujące spojrzenie, szybciej bijące serca i nici, które powodują przyciąganie tej dwójki, do siebie. Co tu dużo gadać. Jestem po prostu rozczarowana. Gdybym wiedziała, że to finalnie będzie romans, nie brałabym się za lekturę tej książki. Nie przepadam za tym gatunkiem literackim. Czuły punkt ratuje zakończenie, które na szczęście jest nieprzesłodzone i pozbawione happy endu. Plusem jest narracja, dzięki której wie się, co siedzi w głowie bohaterów i przeżywa z nimi wszystkie kłopoty, rozterki, emocje. Chcesz przeczytać więcej - http://monweg.blog.onet.pl/2015/06/06/czuly-punkt-fascynacja-czy-syndrom-sztokholmski/