Czego ci nie mówię
Yasmin Rahman

Zastanawialiście się kiedyś, co by było, gdyby istniała specjalna strona, na której mogliby się rejestrować potencjalni samobójcy? Tak, ja też nie. Jednak sam pomysł, że mogłoby coś takiego zaistnieć, napawa mnie niepokojem i jednocześnie ciekawością. Dlatego też postanowiłam sięgnąć po książkę Yasmin Rahman. Autorka porusza tutaj istotne i piekielnie trudne tematy, więc już teraz uprzedzam, że bardziej wrażliwi powinni sobie tę pozycję odpuścić.

Olivia, Cara i Mahreen to dziewczyny, które z różnych powodów postanawiają popełnić samobójstwo. W tym celu rejestrują się na pewnej stronie, która ma im w tym pomóc. Dzięki algorytmowi zostają ze sobą połączone i wspólnie muszą wykonywać różne zadania. Z pozoru wydaje się to łatwe, jednak jaki cel mają w tym wszystkim twórcy strony? Czy chcą oni jednak odwieść dziewczyny od tego czynu? Powiadomią ich rodziców? Tego dowiecie się dopiero na końcu.

Pozwólcie, że zacznę od kilku słów dla samej autorki. Jej styl oraz sposób przedstawienia tych niezwykle ważnych problemów jest czymś niezwykłym. Podczas lektury ani przez chwilę nie poczułam, że opisywane sytuacje potraktowane są po macoszemu lub co gorsza - przedstawiane w sposób olewatorski i błahy. Autorka zadbała o to, by historia każdej z dziewczyn odpowiednio wybrzmiała w myślach czytelnika i właśnie to tak mocno mnie tutaj zachwyciło.

Główne bohaterki zostały bardzo ciekawie przedstawione. Historia i przeżycia każdej z nich są ciężkie i dlatego też osoby o wyższym stopniu wrażliwości czy po prostu mniej odporne na tego typu opisywane sytuacje mogłyby nie dać rady przebrnąć przez tę powieść. Cara, Olivia i Mahreen - te trzy dziewczyny pewnym krokiem weszły do moich myśli i serca - i długo z nich nie wyjdą. Najbardziej polubiłam Mahreen - jej charakter i dobro, które po prostu wylewa się z niej na każdym kroku, chwytały mnie za serce. Oczywiście Cara i Olivia także są sympatyczne, jednak z ich charakterami nie do końca się polubiłam. Z drugiej strony wiem jednak, że ich zachowanie wynika z tego, czego doświadczyły.

Yasmin Rahman przedstawia tutaj wątek nie tylko samobójczy, ale również i molestowania seksualnego, samookaleczenia i depresji. Wszystko to składa się w jedną, przerażającą i smutną całość. Uważam, że jestem dość odporna na takie sytuacje i czytanie o nich nigdy nie sprawiało mi większych problemów - tu jednak bywały chwile, gdy musiałam po prostu odkładać tę książkę na bok.

Czego ci nie mówię to pozycja obowiązkowa dla rodziców i ich nastoletnich dzieci. To książka szalenie ważna i niezwykle wartościowa. Cieszę się, że miałam szansę ją poznać i że mogę Wam teraz o niej pisać. Choć jej premiera miała miejsce już jakiś czas temu i pewnie zdążyliście o niej zapomnieć - ja przypominam. Jeśli jesteście odporni na tak trudne tematy i lubicie wartościową literaturę młodzieżową - koniecznie sięgnijcie po ten tytuł. Myślę, że się nie zawiedziecie.

Mehreen, Cara i Olivia. Trzy nastolatki cierpiące na depresję. Zmagające się nie tylko z czarną dziurą w głowie i sercu, ale też z obojętnością najbliższych. Dorośli nie widzą lub nie chcą widzieć sygnałów alarmowych, nawet tak oczywistych jak ślady po samookaleczeniu. Szczególnie trudno ma Mehreen, wychowana w wierze muzułmańskiej. W islamie problemy psychiczne stanowią temat tabu i są kompletnie niezrozumiane (co najwyżej uważa się, że to sprawka złych duchów i jako leczenie proponuje modlitwę). Trzy dziewczyny myślą nieraz o samobójstwie, jednak brakuje im odwagi na ten krok. Niezależnie od siebie trafiają na stronę MementoMori.com. Dobiera ona partnerów do wspólnego samobójstwa. Trzeba tylko odpowiedzieć na cztery pytania:

1) Imię i nazwisko

2) Wiek

3) Miejsce zamieszkania

4) Dlaczego chcesz umrzeć

Dzięki stronie dziewczyny się poznają - jako partnerki do wspólnego samobójstwa. Co zrobią dalej? Czy dadzą sobie wzajemnie siłę? A może któraś jednak zdecyduje się na ostateczny krok?

Całość trzyma w napięciu od pierwszej do ostatniej strony. Wszyscy, którzy cierpieli kiedyś na depresję, odnajdą w lekturze siebie. Pozostali mogą lepiej zrozumieć, co dzieje się w głowach i sercach chorych.

dr Kalina Beluch

Olivia, Cara, Mehreen trzy dziewczyny, które postanawiają podjąć tą samą decyzję. Młode osoby, które przecież nie powinny o tym myśleć, nie powinny mieć problemów większych niż nauka i szkolne dramaty. A jednak... Olivia musi mieszkać ze swoim oprawcą pod jednym dachem. Codziennie ukrywa swój strach, poczucie strachu i wstydu. Udaje grzeczną córkę by nikt się nie domyślił. Cara na skutek nieoczekiwanego przypadku traci ojca, a sama ląduje na wózku inwalidzkim. Straciła przyjaciół, a mama ciągle ją kontroluje i układa za nią życie. Mehreen jest muzułmanką i ma depresję, tylko że w jej wierze takie pojęcie nie istnieje. Nie ma komu się zmierzyć, a Chaos miesza jej mocno w głowie. Dziewczyny logują się na stronę MementoMori, która ma im znaleźć partnera do popełnienia samobójstwa. I tak losy tych młodych osób się przeplatają...

Nawet nie wiecie jak długo zbierałam się psychicznie do napisania recenzji tej książki. Ona mną kompletnie wstrząsnęła i nie umiałam zebrać słów, by cokolwiek o niej powiedzieć. To zdecydowanie nie jest powieść dla osób o słabych nerwach lub kogoś kto miał jakieś problemy psychiczne. Ona zabierze Was w kompletnie inny wymiar bólu, strachu i bezradności. Sprawi, że nie będziecie mogli myśleć o niczym innym i będziecie zastanawiać się, czy sami nie przegapiliśmy sygnałów Nam wysyłanych.

Ta powieść to taki mocny strzał w głowę. Po raz pierwszy chyba miałam taką sytuację, że lektura o tej tematyce sprawiła, że tak wczułam się w te postacie, że razem z nimi wszystko przeżywałam. Gdy strona internetowa podawała dziewczynom zadania, to ja zastanawiałam się razem z nimi co sama bym wybrała, co napisała i jak się zachowała. To było przerażające, gdy sobie to uświadomiłam.

Bohaterki są bardzo różne od siebie i to sprawia, że każdy może polubić kogoś innego. Każda ma inne powody, przez które chce zakończyć swoje życie. Może zabrzmi to dziwnie, ale rozumiałam je aż za dobrze. Wiedziałam co posunęło je do tak drastycznego kroku i też podziwiałam za decyzje, które później podejmowały. To młode kobiety, które musiały przejść naprawdę wiele i codziennie chować w sobie wielki ból.

Sama autorka wspomina, że napisała tą książkę dla osób, które borykają się codziennie z takim Chaosem i by książki pomogły im zrozumieć, że nie są sami i zawsze znajdzie się sposób, by odnaleźć pomoc. Każdy musi przejść taką walkę, ale nie jest z tym sam i wystarczy czasem o tym powiedzieć, by mogło stać się coś dobrego. Autorka napisała książkę młodzieżową i świetnie to pokazała w powieści. Czyta się ją bardzo szybko i z wielkim zaangażowaniem. Każdą stronę przeżywa się równie mocno i z coraz większym strachem, jak to wszystko się skończy. 

Na końcu znajdziecie również wiele numerów telefonów do instytucji, ośrodków i grup pomocy dla różnych osób z różnymi problemami. Po zakończeniu tej książki i potem odnalezieniu tych numerów można zyskać nadzieję, że nie z każdym problemem musimy radzić sobie sami i nawet anonimowo można otrzymać wsparcie.

Podsumowując, ta książka to jeden wielki szok i rollercoaster emocjonalny. Powieść od której trudno się oderwać, która cały czas siedzi w głowie i nie pozwala o sobie zapomnieć. Porusza naprawdę trudne tematy, ale również daje nadzieję. Zdecydowanie jest to lektura ważna, ale dla osób o mocnych nerwach i dobrym stanie psychicznym. Chęć popełnienia samobójstwa nie jest prostym i przyjemnym tematem, ale niestety, coraz bardziej popularnym, dlatego nie powinniśmy go unikać, tylko otwarcie o tym mówić i reagować na sygnały, które są nam czasami wysyłane.

Samobójstwa wśród młodzieży zdarzają się niestety coraz częściej. Niektóre ich problemy nie raz są bagatelizowane, przez co decydują się na ten ostateczny krok.
Wielu pisarzy próbuje poruszać tą tematykę w swoich powieściach. Czasem z lepszym, czasem z gorszym skutkiem. Gdy otrzymałam propozycję zrecenzowania „Czego Ci nie mówię” miałam przeczucie, że to może być naprawdę dobra książka. I wiecie co? Nie myliłam się. Ta powieść jest rewelacyjna i jest o niej zdecydowanie za cicho!
OLIVIA, CARA i MEHREEN – trzy zwykłe dziewczyny, każda inna. Trzy dziewczyny, które postanowiły popełnić samobójstwo. Żadna nie ma tyle odwagi, by zrobić to samodzielnie, dlatego logują się na stronie MementoMori.com i zostawiają informację o poszukiwaniu partnera do samobójstwa, a algorytm strony dokonuje wyboru. W ten sposób się poznają.
1. Imię i nazwisko
2. Wiek
3. Miejsce zamieszkania
4. Dlaczego chcesz umrzeć?
Wydaje ci się, że wiesz, co będzie dalej?
Że twórcy Memento.Mori tak pokierują dziewczętami, żeby odwieść je od dramatycznego kroku?
Albo wyślą do ich domów terapeutów, którzy pomogą wszystkim uporać się z problemami?
Albo skontaktują się z ich rodzicami, żeby ostrzec, co planują dziewczyny?
No cóż. To nie jest prosta historia z przewidywalnym finałem.
Dlatego warto ją przeczytać. A nawet trzeba.
Yasmin Rahman wykreowała trójkę różnorodnych bohaterek. Mehreen jest bardzo pobożną muzułmanką, która pomimo strachu przed potępieniem przez swojego boga, chcąc pozbyć się swojego „Chaosu” z głowy nie widzi innego rozwiązania jak tylko samobójstwo. Cara to dziewczyna, która w swoim nastoletnim życiu bardzo dużo wycierpiała, zarówno pod względem fizycznym jak i psychicznym. Oliwia wydawać by się mogło, że najmniej pasuje do tego towarzystwa. Młoda, piękna, zdrowa i bogata dziewczyna. A jednak tłamsi w sobie sekrety, które ją całkowicie wyniszczają. Cała trójka ma jeden cel: odebrać sobie życie. Autorka pokazuje tymi postaciami, jak często skrywamy swój ból i cierpienie za maskami powierzchownej radości i spokoju. Ukazuje również różne punkty widzenia dotyczące samobójstwa – zarówno osób wierzących jak i ateistów.
„Czego Ci nie mówię” to literacki debiut Yasmin Rahman. Autorka sama zmaga się z depresją, dzięki czemu jej powieść jest szczera i autentyczna. W moim przekonaniu o tej książce jest stanowczo za cicho. Jakże często promowane są przeciętne powiastki dla młodzieży, a mnóstwo perełek pozostaje w ich cieniu. „Czego Ci nie mówię” powinien przeczytać każdy.
Wbrew pozorom książka ta nie skierowana jest tylko i wyłącznie do nastolatków. Myślę, że jest to również odpowiednia lektura dla rodziców, zmagających się z wychowaniem nastolatków.
Książka ta pokazuje, że depresja to choroba jak każda inna.
Pomimo iż książka ta porusza trudną tematykę, to ciężko było mi się od niej oderwać. „Czego Ci nie mówię” szokuje i wywołuje skrajne emocje. Rozdziały opowiedziane zostały z perspektywy wszystkich dziewczyn. W pamięci z pewnością zostaną mi fragmenty historii Oliwii, gdyż te rozdziały zostały napisane niezwykle ekspresyjnie.
Choć główny wydźwięk historii jest już jasny dla każdego, to jednak w powieści tej występuje dużo humoru. Poruszane są takie wątki jak przyjaźń, rodzina itp. Co ciekawe, w tej powieści New Adult nie znajdziecie wątku romantycznego. Jestem tym faktem pozytywnie zaskoczona.
Podsumowując, „Czego Ci nie mówię” to niezwykle trudna historia, która zapewne zostanie na długo w mej pamięci. Wydawnictwo IUVI jak zawsze stanęło na wysokości zadania i pięknie wydało tą powieść. Nie pozostaje mi nic innego, jak tylko ją Wam gorąco polecić.

Moja ocena: 9/10

„Czego ci nie mówię” to debiut brytyjskiej muzułmanki Yasmin Rahman. Autorka porusza w swojej książce trudne, ale ważne i bardzo aktualne tematy. Jej książka może szokować i wywoływać skrajne emocje. Jedno jest jednak pewne, warto, a nawet trzeba ją przeczytać. Bo to głos młodego pokolenia, które dźwiga na swoich barkach niewyobrażalny wręcz ciężar i pragnie być usłyszane.

Historia nie jest oczywista. Wydawałoby się, a na pewno jest to logiczne rozumowanie, że twórcy strony MementoMori.com jakoś zareagują, że zawiadomią chociaż rodziców o tym, co knują dziewczęta. Ale w tej książce nic nie jest proste i niczego nie da się ani przewidzieć ani łatwo wyjaśnić. Ta książka jest GENIALNA! Urzekła mnie, oczarowała, zaszokowała do tego stopnia, że po zakończeniu lektury siedziałam i wpatrywałam się w ścianę dobrą godzinę. I nie byłam w stanie nic zrobić. Co tam się nawyprawiało! Takiego przebiegu spraw w życiu się nie spodziewałam. Nie chcę Wam zdradzać, jakie demony gnębią dziewczyny, bo to już jest spoiler, ale mogę powiedzieć, że nastolatki zmagają się z różnymi problemami. Każdy z nich jest naprawdę poważny, aktualny zarówno kiedyś, jak i w naszych czasach. Autorka w piękny sposób pokazała, co siedzi w głowach młodych osób zmagających się z depresją, stanami lękowymi, brakiem akceptacji, niemożnością spełnienia wygórowanych oczekiwań dorosłych i z innymi problemami, nie tylko nastoletniego wieku. Powieść mówi też o przyjaźni, o trudnych relacjach między rodzicami i dziećmi, o potrzebie bliskości. Wskazuje też na istotną rolę zwykłej, szczerej rozmowy, na którą często tak trudno nam się zdobyć. Mimo ciężkości poruszanych problemów, powieść nie jest nużąca ani przytłaczająca. Nie brakuje w niej dobrego humoru. Mehreen, Olivia i Cara to przecież zwykłe nastolatki, które potrafią się dobrze bawić, wygłupiają się na piżama party, są bardzo radosne w swoim towarzystwie. Wypowiadane przez nie kwestie momentami tak bardzo bawią, że pokładałam się ze śmiechu. Innym razem płakałam. Książka porusza tak mocno, że czytając ją dobrze jest mieć przy sobie paczkę chusteczek. Wzrusza i zostawia po sobie ślad. Jest wypełniona po brzegi różnymi emocjami, tymi dobrymi, ale i tymi złymi. Najbardziej cudowna jest więź, jaka stworzyła się między tymi obcymi przecież dziewczętami w tak krótkim czasie. Mimo takich, a nie innych okoliczności, dobrze się stało, że los postawił je na swojej drodze. Można odczuć, że to, co jest między nimi jest prawdziwe i na całe życie. Wspaniała relacja i rewelacyjnie opisana. Jest w tej książce wszystko, czego wymagam od dobrej młodzieżówki. Cudowny humor, zaskakujące plot twisty, dynamiczna akcja, prawdziwi ludzie i ich realne problemy. Na dokładkę jest też thriller i liźnięty wątek LGBT. I nie ma ani grama wątku romantycznego, chociaż te akurat w literaturze młodzieżowej lubię, ale czasem dobrze jest od nich odpocząć. Dla mnie ideał!

„Czego ci nie mówię” to ważna i potrzebna książka. I na czasie. Niesie ogromny ładunek emocjonalny i uwrażliwia czytelnika na problemy współczesnych nastolatków. Szokuje, wzrusza i rozbawia. I tak bardzo wciąga, że nie można przestać jej czytać. Z pełnym przekonaniem serdecznie polecam!

PAMIĘTAJ PAKT, TO PAKT. NIE PODLEGA NEGOCJACJOM.

Muszę przyznać, że jak na debiut, to książka jest wielki BUM! Nie spodziewałam się po niej aż takich emocji. Na zmianę śmiałam się i płakałam, a do tego aby doprowadzić czytelnika do takich skrajności nie jest zdolny każdy autor/autorka.

Ciekawa narracja i układ tekstu w niektórych rozdziałach jest z całą pewnością dużym plusem tej powieście, ponieważ pozwala głębiej wczuć się w emocje bohaterek. Zwłaszcza rozdziały, w których narratorką jest Oliwia czy Mehreen.

Autorka świetnie przedstawiła swoje bohaterki, obdarzając każdą z nich ciekawą i dość specyficzną osobowością. I chociaż mamy tutaj trzy nastolatki, które właściwie powinny być do siebie podobne, to bohaterki tej książki, to są trzy bardzo różniące się dziewczyny, o różnych temperamentach, wyglądach i poglądach. Mehreen jest muzułmanką, spokojną dziewczyną mieszkającą z rodzicami i bratem i właściwie jej rodzina jest tak normalna, że nie wiadomo skąd u dziewczyny poczucie bycia nikomu niepotrzebną. Oliwia jest dziewczyną z tak zwanego dobrego domu, w którym zwraca się uwagę na ubiór (koniecznie markowe ciuchy) na aparycję i prawidłowe zachowanie. Mama wychowuje ją sama, bo ojciec odszedł i założył nową rodzinę, nie to jednak jest jej problemem, jej dramatem jest chłopak mamy, który… niestety nie widzi w niej potencjalnej pasierbicy, tylko młodą kochankę. Jest bogata ale bardzo samotna.

Cara jest niepełnosprawna, kilka miesięcy wcześniej uległa wypadkowi, w którym jej ojciec zginął, a ona została sparaliżowana od pasa w dół przez co skazana została na wózek inwalidzki. Mama działa jej tak na nerwy, że dziewczyna nie może zaakceptować faktu, że nie przeżywa żałoby i dramatu niepełnosprawności sama. Jest agresywna i buntownicza i samobójstwo właściwie traktuje tak, że zrobi tym na złość matce.

Ta książka to jest lektura, którą powinien przeczytać każdy rodzic nastolatki, oraz każda nastolatka, aby zrozumieć, że problemy jakie często spotykają we własnym życiu czy otoczeniu, nie są problemami jednostek, że takie same problemy może mieć więcej osób. A najważniejsze jest to, aby potrafić, o tych problemach mówić, albo chociażby pozwolić sobie na wyrzucenie ich z siebie, jednej zaufanej osobie.

W fabule tej książki spotkały się trzy różne nastolatki, każda „nieszczęśliwa” z innego powodu, i chociaż żadna z nich nie potrafiła szczerze o tym swoim nieszczęściu porozmawiać z najbliższą osobą, to otworzyła się przed kimś obcym.

Moim zdaniem autorka bardzo odważnie i zarazem bardzo inteligentnie podeszła do tematu, a właściwie do tematów poruszonych w swojej powieści. Sprawiła, że książka nie nudzi, a wręcz przeciwnie, od pierwszej do ostatniej strony trzyma w napięciu. I chociaż momentami mamy do czynienia z wątkami bardzo szokującymi, to fabuła nie jest pozbawiona również swoistego humoru.

Problemy z jakimi stykają się bohaterki tej książki, to kwestie poważne, ale dzięki zagłębieniu się w nie, poznajemy mechanizmy działania umysłu młodego człowieka, takiego w którym rządzi depresja.

Ta książka to ważna lektura, zmusza do myślenia i do głębszych refleksji.

W tej książce poznajemy nastolatki wychowane w różnych środowiskach, i co ciekawe, pięknie autorka podzieliła się swoją wiedzą dotyczącą środowiska muzułmańskiego. Pokazała jak różne mogą być problemy młodych ludzi, których samotność może wynikać z wielu przyczyn. Jak ważne jest zaufanie do rodziców, z którymi czasem tak ciężko jest się dogadać. I nie tylko kiedy w grę wchodzi molestowanie czy gwałt, albo samotność spowodowana kalectwem, ta pomoc jest priorytetem, pod warunkiem jednak, że ktoś odważy się o nią poprosić.

Chociaż ja mam problemy młodzieńcze już dawno za sobą, bo sama jestem bardzo dorosła, i mam dorosłe już dzieci, ale pamiętam jeszcze lata buntu i tajemnic, którymi mnie te moje dzieci raczyły.

Nie pozwólmy aby nasze dzieci szukały pomocy gdzieś w obcym świecie Internetu, bo nigdy nie wiadomo co może je tam spotkać, a każdy wie, że Internet potrafi być groźny, bezosobowy, i bezlitosny, o czym przekonały się bohaterki tej powieści.

Tylko kto czyta regulaminy?

Na koniec taka ciekawostka. Na ostatnich stronach książki są informacje, adresy i numery telefonów przydatnych zarówno rodzicom, jak i młodym ludziom borykającymi się z depresją, wykluczeniem czy innymi problemami. Numery Telefonów Zaufania dla Dzieci i Młodzieży i różnych instytucji w których można uzyskać pomoc.

Nie przechodźcie obok tej książki obojętnie, bo to ważna i bardzo ciekawa lektura. To wciągająca od pierwszych stron i trzymająca do końca w napięciu powieść, która pozwoli wielu osobom sporo zrozumieć.