Córeczka
Liliana Fabisińska

Przeszłość lubi wracać do nas niepostrzeżenie i niespodziewanie. Niestety nie zawsze można ją zamieść pod dywan i dalej spokojnie żyć. Bywa, że przeszłość, choć pamiętamy ją jak przez mgłę i wydawać by się mogło dawno zostawiliśmy za sobą, z buciorami wchodzi w nasze życie i niszczy to co zbudowaliśmy latami. Agata jest szczęśliwą matką i ukochaną żoną, do tego świetnie realizuje się zawodowo. Jej życie jest niemal idealne... do czasu, gdy w jej drzwiach staje przeszłość w postaci nastoletniej Zuzy, która wtedy - osiem lat wcześniej była dla niej Kropeczką. To co początkowo wygląda na przypadkowe spotkanie, jest wstępem do dramatu, z którym Agata postanawia zmierzyć się sama. Zanim powie o wszystkim mężowi chce mieć pewność. Równolegle czekając na "wyrok", postanawia pomóc Kropeczce poznać prawdę. Dziwi mnie postawa Agaty, bo w obliczu tak dużego zagrożenia jakim jest ryzyko zakażenia wirusem HIV trudno radzić sobie z tym wszystkim samotnie, zwłaszcza, gdy sprawa tak naprawdę dotyczy także jej męża i dziecka. Może gdyby miała męża, który o nic się nie troszczy, nie kocha i nie zależy mu, ale Marcin to mąż idealny. Dba o dom i rodzinę, wykonuje większość domowych obowiązków. Jest przy tym troskliwy, czuły, wyrozumiały i wspierający. Agata boi się zaufać mężowi, który mimo to cierpliwie czeka, aż żona zdobędzie się na szczere wyznanie. Co ciekawe, dziewczynie, która od początku kręci, kłamie, oszukuje, zachowuje się dość podejrzliwie ufa bardziej niż ukochanemu mężowi. Z nią jedzie w nieznane, rzucając wszystko i patrząc na konsekwencje, by pomóc i spełnić obietnicę daną Kropeczce przed laty. Sama historia jest ciekawa. Autorka pragnie uświadomić czytelnikom, że problem HIV/Aids dotyczy nas wszystkich i każdy z nas może się zakazić. Liliana Fabisińska pokazuje w swej książce, że nie warto ufać stereotypom. Nie możemy żyć w przekonaniu, że nas to nigdy nie spotka, bo jesteśmy wiernymi żonami, od wielu lat mamy jednego partnera, a chwileczki zapomnienia zdarzały nam się tylko w czasach młodości, kiedy z pewnością wszyscy byli "czyści". Książka mówi o tym jak żyć z chorobą, uświadamia, że wiadomość o chorobie tak naprawdę nie jest wyrokiem, można żyć z wirusem latami i trzymać go w ryzach. Każdy z nas powinien się od czasu do czasu przebadać dla bezpieczeństwa swojego i swoich bliskich. Książka może się podobać, bo temat ujęty jest w sposób przemyślany i trafiony (zwłaszcza jeśli chodzi o kwestie techniczne choroby, co jest zgrabnie wplecione w tekst). Mnie niestety bardzo drażniły bohaterki. Obie nie potrafiły mówić wprost, a przecież jak się postawi kawę na ławę to wszystko jest o wiele prostsze i łatwiejsze do ogarnięcia. Agata bojąc się wyjawić prawdę mężowi (TAKIEMU mężowi!!!) wpędzała go niemal w paranoję, gdy ten był przekonany, że żona go zdradza (a ona miała tego świadomość, że mąż tak myśli). Kropeczka zwróciła się o pomoc do jedynej osoby, której ufa - no to dlaczego od początku nie mówiła prawdy? Myślę, że książka niepotrzebnie rozrosła się do takich rozmiarów. Spokojnie można było to skrócić do 250 stron, co wcale nie umniejszałoby jej wartości, a sprawiłoby, że historia nie byłaby tak rozwlekła i momentami nudnawa.

Agata jest zapracowaną, cenioną psycholog, żoną Marcina, matką przedszkolaka Filipa. Ale osiem lat temu była przez chwilę kochanką Grzegorza i przybraną matką dla jego córeczki Zuzy. Potem straciła z nimi kontakt, aż do tej chwili, gdy przeszłość puka do jej drzwi i stwarza zagrożenie dla życia jej samej i jej rodziny. Bohaterka czuje, że wizyta nastoletniej Zuzy nie jest przypadkowa, że potrzebuje ona pomocy, gdyż ta pojawia się i znika nagle i bez ostrzeżenia. A Agata (a wraz z nią czytelnik) powraca do swojej przeszłości... ,,Chcesz o wszystkim zapomnieć? Chyba się nie da." Jaki jest cel wizyty Zuzy? Co to zmieni w życiu Agaty? Szczerze przyznam, że pisarka zaskoczyła mnie poruszeniem wątku HIV, ukazania jak i dlaczego, przyczyn i następstw, splotu okoliczności, pochopnym decyzji i namiętnych związków. Dałam się zaskoczyć. Ciekawym zabiegiem jest także ukazanie kwestii odpowiedzialności, miłości i profesjonalizmu; Agata swoim klientom jako psycholog radzi spokój w kryzysowych sytuacjach, ale sama w swoim życiu traci kontrolę, nie rozmawia szczerze z mężem, narusza prywatność innych. Kiedyś złożyła pewną pochopną, lekkomyślną obietnicę, chciała ,,dobrze", ale zawiodła nadzieje dziecka, poznała smak rozczarowania, braku liczenia się z uczuciami. ,,Córeczka" to powieść obyczajowa dotykająca tematu tak często będącego tabu, kwestii wciąż trudno oswajalnej, trzech liter, które mimo postępu w medycynie, budzą strach na całym świecie. Dla ,,zwykłych" ludzi, często nieświadomych, wydającą się całkowitą niemożliwością, bo jak to można mieć. Ale ta książka zmienia przekonania- ukazuje, że to nas wszystkich może dotyczyć. Warto poznać!

Córeczka to powieść obyczajowa, a właściwie dramat, rozgrywający się współcześnie. Życie Agaty jest takie jak powinno być, ułożone i szczęśliwe. Agata jest osobą medialną, psychoterapeutką i ekspertką od wychowania dzieci i rozwiązywania rodzinnych problemów. Sielankę jej życia zakłóca młoda dziewczyna, która nagle zjawia się w jej domu siejąc chaos, strach i czające się gdzieś w pobliżu problemy. Pewna znajomość sprzed lat może okazać się dla Agaty koszmarem, który dotknie całą jej rodzinę. Dziewczyna natomiast pojawia się i znika. Co takiego powiedziała nastolatka, że życie znanej i cenionej psychoterapeutki zaczyna sypać się w drobny mak? Dlaczego Agata nie potrafi porozmawiać o tym ze swoim mężem, przed którym do tej pory nie miała żadnych tajemnic? Czy ich małżeństwo przetrwa tę próbę czasu? Tego oczywiście nie zdradzę, ale gorąco zachęcam do sięgnięcia po książkę, wszystkie odpowiedzi znajdziecie właśnie w niej. Książka ma sporo stron, wydrukowana jest jak dla mnie dość małą czcionką ale nie przeszkodziło mi to, aby ,,skonsumować ją czytelniczo" w ciągu zaledwie dwóch dni. Czytałam zaraz po powrocie z pracy i do późnych godzin nocnych. Tak bardzo wciągnęłam się w fabułę, że trudno mi było się od niej oderwać. Ta lektura to zbiór wszystkich emocji, jakie może człowiek zebrać w sobie. I myślę, że tylko ktoś wyjątkowo wrażliwy na problemy innych osiągnie z przeczytania tej powieści maksimum czytelniczej korzyści. Wyjątkowo obrazowo ukazany problem wirusa HIV i jednej z najgroźniejszych chorób obecnego świata, czyli AIDS to tak właściwie główna część fabuły, ale nie tylko. W tej książce czytelnik będzie lawirował między miłością kobiety i mężczyzny, miłością macierzyńską, miłością przyjacielską i miłością marzeń. Ale to nie jest typowy romans, chociaż tej miłości i duchowej i cielesnej jest w niej sporo, to tak właściwie ta miłość jest tylko uzupełnieniem tego, o czym pisze autorka. Ta gama emocji zafundowana czytelnikowi jest sama w sobie ogromna, i tak właściwie nie wiadomo czy śmiać się czy płakać. Przyznam szczerze, że ja kilkakrotnie się wzruszyłam do tego stopnia, że zasypiając myślałam: co będzie dalej? Bałam się o główną bohaterkę, ale również bałam się o los nastoletniej Zuzy, która tak naprawdę była zbyt zagubiona w tym świecie dorosłych, że trudno było nie myśleć o niej pozytywnie. Autorka bardzo ciekawie przedstawiła osobowości wszystkich bohaterów. Z łatwością mogłam sobie wyobrazić każdego z nich, i gdyby ktoś zdecydował się na nakręcenie filmu na podstawie tej powieści, to już mam wytypowanych aktorów. Ta lektura nie należy do łatwych w odbiorze, dlatego, że poruszonych jest w niej kilka bardzo trudnych tematów. Ale jest to opowieść o sile i słabości jakie drzemią w każdym człowieku, o odwadze i strachu, które antagonistycznie są do siebie nastawione i o walce z własnym sumieniem. Tak jak wspomniałam wcześniej, przeczytałam tę książkę w tempie ekspresowym i myślę, że zostanie ona w mojej pamięci na długo. I chociaż nie zakwalifikuję jej do lekkich to z pewnością mogę powiedzieć, że czyta się ją szybko i z wielkim zaangażowaniem we wszystkie wątki. Niech nikogo nie zmyli piękna okładka, która może sugerować komedię, lekką powieść wakacyjną czy coś w tym stylu. Za tą niewinną okładką znajduje się mocna emocjonalnie i poważna fabuła. Polecam każdemu, kto lubi powieści psychologiczne, powieści kobiece z wątkami romansowymi, a nawet osobom lubiącym zaczytywać się w powieściach przygodowych, bo... tak właściwe to właśnie nietypowa przygoda, mały epizod w życiu głównej bohaterki winny był całego zamieszania w jej późniejszym życiu.

To moje drugie spotkanie z twórczością Liliany Fabisińskiej. Po lekturze "Śnieżynek" oczekiwałam efektu wow i... troszeczkę się zawiodłam. "Córeczka" to rewelacyjna powieść poruszająca bardzo trudny i ważny temat, jednak zbiegi okoliczności a także bezmyślność głównej bohaterki wywarła na mnie negatywne wrażenie. Główną bohaterką książki jest Agata Marks - znana terapeutka, psycholog, wykładowca i ekspert od wychowywania dzieci. Jest szczęśliwą żoną i matką. Z mężem Marcinem i synem Filipem wiedzie wspaniałe życie, bez niespodzianek. Wszystko się zmienia, kiedy otwiera drzwi pewnej dziewczynie - Zuzi, która prosi o pomoc. Kim jest Zuza? To córka mężczyzny - Grzegorza, z którym kobieta miała 8 lat wcześniej burzliwy romans. To właśnie wtedy, złożyła Zuzi pochopną obietnicę, że zostanie jej mamą, gdyż matka dziewczynki zostawiła i ją i Grzegorza. Zuza pojawia się i znika, i tak kilka razy, jakby grała z Agatą w jakąś grę. Dziewczyna jest tajemnicza, nie chce rozmawiać. Jednak po pewnym czasie wszystko wychodzi na jaw - Zuza mówi o wszystkim Agacie. Wyjawia jej tajemnicę, która może zmienić życie nie tylko Agaty, ale także jej rodziny. Odtąd już nic nie było takie samo... Co zrobi Agata, żeby uzyskać utracony spokój? "Córeczka" pokazuje różne oblicza miłości. Po pierwsze namiętną, szaloną i burzliwą miłość, która spotkała Grzegorza i Agatę - jak dla mnie strasznie oderwaną od rzeczywistości. Bo kto zgadza się wyjść za mąż za mężczyznę, którego nigdy nie widziało się na oczy ani nie słyszało jego głosu? Absurd. Po drugie, Fabisińka opisuje miłość spokojną, ustabilizowaną, zwyczajną, prawdziwą miłość jaka jest między Agatą i Marcinem, miłość mądrą jednak czasami może trudną. Natomiast po trzecie - miłość rodzicielską, jak dla mnie najpiękniejszą, w najczystszej postaci, a także taką bez więzów krwi, bardzo skomplikowaną. W swojej powieści Fabisińska porusza bardzo ważny, trudny i życiowy temat, o którym wszyscy myślimy, że nas nie dotyczy. Jest to temat HIV. W Polsce nawet 50% osób zakażonych wirusem HIV nie ma o tym pojęcia. Dla porównania, w innych krajach europejskich jest to mniej niż 30%. Autorka stara się nam pokazać, żeby wirus ten może dotyczyć nas wszystkich, nie tylko homoseksualistów i narkomanów, a także to, że w dzisiejszych czasach z tym wirusem można normalnie żyć, oczywiście biorąc odpowiednie leki. Należy pamiętać, że test nie jest wyrokiem. To nieświadomość jest wyrokiem - jak pisze sama autorka. Dzięki tej książce naprawdę dużo dowiedziałam o tym problemie. Wcześniej myślałam, że ten temat jest bardzo odległy ode mnie... "Córeczka" to powieść nieszablonowa, odbiegająca od schematów, bardzo intrygująca i niebanalna. Książka wciąga już od pierwszych stron, trudno jest się od niej oderwać, a jeśli już tego dokonamy to chcemy do niej jak najszybciej wrócić. Książka zdecydowanie skłania do przemyśleń i refleksji, o takiej książce się nie zapomina. Książka została napisana bardzo prostym, lekkim i przyjemnym językiem. Strasznie szybko się ją czyta, jednym tchem. Jest to powieść pełna emocji, w której autorka perfekcyjnie połączyła trudny temat i przesłanie, ze swoim lekkim, przyjemnym piórem. "Córeczka" to gwarancja bardzo dobrze skonstruowanej powieści, z niebanalną fabułą, dobrymi dialogami i dobrze wykreowanymi bohaterami. Krótko mówiąc, książka zawiera wszystko, czego wymagam od dobrej książki. Podsumowując, "Córeczka" to rewelacyjna, nieszablonowa powieść, pokazująca współczesny problem z HIV. To także powieść o miłości, sile jaką może znaleźć w sobie kobieta, kiedy chce ratować najbliższych oraz o przeszłości, która z dnia na dzień staje się teraźniejszością. Z całego serca polecam!

(Kliknij aby rozwinąć opinię)