Chłopiec, który nie miał dokąd pójść
Casey Watson

Poruszająca historia jedenastoletniego Tylera, który od dzieciństwa już wiele przeszedł. Historia Tylera, chociaż ponura i wstrząsająca wciągnęła mnie tak, że książkę skończyłam czytać kilka minut po północy. Zupełnie zaskoczyło mnie zakończenie, bo nigdy bym się takiego nie spodziewała. Jest bardzo optymistyczne, dające nadzieję, ale nie będę zdradzać, żeby nie odebrać innym czytelnikom samodzielnego odkrywania historii chłopca. Dodam jedynie, że Pani Watson na końcu książki przygotowała specjalną notę dla czytelnika. Jak każda książka autorki, ta także zostanie w mojej pamięci. Mocna książka, jednak pojawia się w niej także dobry humor, który pozwala wierzyć czytelnikowi w szczęśliwy finał tej historii. Jestem ciekawa następnej książki tej autorki. Polecam osobom lubiącym prawdziwe historie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Watson to jedna z kilku moich ulubionych autorek literatury faktu o dramatach jakie przeżywają dzieci. Znęcanie psychicznie, fizyczne, molestowanie, pedofilia - to tylko niektóre tragedie jakie Casey porusza w swoich książkach. A wszystko z doświadczenia, gdyż wraz z mężem prowadzi dom zastępczy dla dzieci z największymi problemami wychowawczymi. Biografie skrzywdzonych dzieci to jej żywioł, a my dzięki jej umiejętnościom przeżywamy to równie mocno jak ona. "Każde dziecko, które przewinęło się przez nasz dom, miało za sobą takie czy inne przykre doświadczenia. Niezależnie od tego, czy były zaniedbywane, maltretowane, przeprowadzane od Annasza do Kajfasza albo żyły w nieszczęśliwych, pełnych chaosu rodzinach, łączyła je jedna rzecz, która zawsze chwytała mnie za serce - one niczemu nie były winne"* Tayler ma zaledwie jedenaście lat, a za sobą przeżycia o jakich wiele z nas nawet nie pomyślało. Jego mama zmarła, gdy on miał trzy latka. Na jego oczach przedawkowała heroinę, a on spędził z nią dwa dni - głodny, zmarznięty, wycieńczony, ale przede wszystkim przerażony. Zabrała go opieka społeczna i trafił pod opiekę ojca, którego nie znał i macochy. Zostawiony sam sobie, bo on pracował na platformach wiertniczych, zdany na łaskę i nie łaskę Alicji, która od początku go nie tolerowała. Kobieta znęca się nad nim zarówno fizycznie jak i psychicznie. Chłopak jest na skraju wytrzymałości psychicznej i w pewnym momencie nie wytrzymuje - atakuje macochę nożem. Właśnie w taki sposób trafia pod opiekę Casey, którą również próbuje zaatakować. Mimo to małżeństwo Watsonów się nie poddaje i stara się otoczyć Taylera nie tylko opieką, ale i miłością by zaczął wierzyć w siebie i w to, że to nie tylko on jest winny sytuacji w jakiej się znalazł... Jak straszne rzeczy może przeżyć nic nie winne dziecko? Czy po takich przejściach jest szansa, że nieletni wyjdzie na ludzi? Ile tragedii może spaść na barki małego chłopca? Co czuje nastolatek, który świadomy jest tego, że nikt go nie chce, a jedyne osoby, które go kochają i w niego wierzą to obcy mu ludzie? Nie jest to pierwszy dramat małoletnich, który opisuje Casey i z którym ja się zapoznałam. Jednak każdy z nich boli i szokuje tak samo. Nie potrafię uwierzyć, że my ludzie potrafimy zgotować taki los dzieciom. Jeśli lubisz taką tematykę to jest to książka dla Ciebie i to bez zastanowienia. Sięgnij, przeczytaj i pomyśl. Polecam! * - Cytat z "Chłopiec, który nie miał dokąd pójść" - Casey Watson - str. 118

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Często słyszymy o przemocy w rodzinie, wykorzystywaniu seksualnym dzieci oraz narkotykach. Wiemy, że to się zdarza. Niestety dotyczy to coraz większego grona dzieci. Osoby, które powinny je chronić, odrzucają je i czynią z ich życia piekło. Są ofiarami przemocy zarówno psychicznej, jak i fizycznej. Doświadczają krzywd ze strony najbliższych. By uciec od problemów, sięgają po narkotyki — co czasami kończy się tragicznie. Co roku tysiące młodych ludzi traci życie z tych powodów. Ludzie boją się reagować. Nie powinno tak być. Każdy z nas w pewnym momencie życia może uratować komuś życie. Na szczęście wiele dobrych dusz stara się uczynić świat lepszym. W tym gronie jest rodzina Watsonów. Od lat pomagają niechcianym dzieciom odzyskać chęć do życia i przystosować do życia w nowej, kochającej rodzinie. Zapraszam was do zapoznania się z historią chłopca, który pragnie domu, w którym będzie czuł się kochany i bezpieczny.
,,Casey, przyjedź na posterunek policji.
Jedenastolatek ugodził nożem macochę.
Nie ma się kto nim zająć..." Tak oto Casey poznaje Tylera. Od początku czuje, że musi zrobić dla niego wszystko, co w jej mocy. Chłopak ma ataki wściekłości i niszczycielskiej furii, próbuje nawet zaatakować Casey.
Jakie cierpienie kryje się za jego agresją? Casey stopniowo dowiaduje się prawdy...
Kiedy Tyler miał trzy lata, jego matka heroinistka zmarła z przedawkowania — na jego oczach. Tylera znaleziono dwa dni później, wycieńczonego i przerażonego. Przekazano go ojcu, który go nie chciał, i macosze, która go biła.
Chociaż potworna przeszłość ciąży na życiu chłopca, Casey i jej mąż Mike desperacko chcą go ratować. Są jego ostatnią szansą i zawzięcie walczą o to opuszczone dziecko. Lecz nagle dochodzi do tragedii...
,,Heroina była naładowaną bronią, okoliczności cynglem."
Książki pani Casey towarzyszą mi od dawna. Będąc w bibliotece miejskiej, znalazłam jedną z jej historii. Od tamtego czasu jej biografię zajmują honorowe miejsce w mojej biblioteczce. Wiem, że jest wspaniałym człowiekiem, który poświęcił życie swoje i swojej rodziny, by pomagać opuszczonym, zaniedbanym dzieciakom. Szanuję takich ludzi. Każda z jej książek niesie ze sobą historię pełną bólu oraz okropieństw ludzkości. Pomaga tym młodym istotom przegonić lęki i dać im nadzieję na przyszłość. Tak było również tym razem. Czytając historię Tylera, nie mogłam opanować łez. Ten chłopiec został potwornie skrzywdzony przez najbliższych. Ważnym wątkiem w jego biografii był temat narkotyków, który towarzyszył mu od najmłodszych lat. Przez nie stracił najukochańsze osoby, zbyt młode, by pożegnać się z tym światem. Gdyby tylko na swojej drodze znaleźli życzliwych ludzi, którzy by im pomogli, ich życie potoczyłoby się inaczej. Nie chcę opowiadać wam o fabule ani akcji. To nie jest ta książka. W niej liczy się tylko dramatyczna historia chłopca, który nie miał domu i którego życie potoczyło się w ten, a nie w inny sposób. Jeśli zdecydujecie się ją przeczytać, nie kryję, że nie będziecie potrafili powstrzymać łez, ale gwarantuję, że na końcu wasze serca staną się lżejsze i na waszych twarzach zagości uśmiech.
,,Płakałam z powodu Camerona, chociaż właściwie go nie znałam, i z powodu tragedii życia, które zgasło przez narkotyki."
Casey Watson to mistrzyni biografii skrzywdzonych dzieci. Tak jak inna znana autorka, Cathy Glass, prowadzi dom zastępczy dla dzieci z największymi problemami psychologicznymi i wychowawczymi. Ratuje dzieci, z którymi nikt już nie mógł sobie poradzić, narażając spokój, zdrowie i życie swoje i swojej rodziny. Jej książki trzymają w napięciu niczym mocne kryminały, są drastyczne i przejmujące, ale pełne ciepła, dobra i miłości. I zawsze niosą nadzieję. W Wielkiej Brytanii są przez wiele miesięcy w Top 10 list bestsellerów, sprzedawane w kilkudziesięciotysięcznych nakładach.

,,- Tu jest napisane: ,,Witaj w twoim nowym domu!" Tyler — powiedział Jackson."
,,Chłopiec, który nie miał dokąd pójść" to historia pełna bólu, ale również niosąca nadzieję. Może po niej postanowicie pomóc tym porzuconym dzieciakom. Będzie ciężko — nie zaprzeczę, ale po niej zrozumiecie prawdziwy świat, na który boimy się reagować. Ta historia kończy się dobrze, ale nie wszystkie się tak potoczą. Wiele dzieci czeka w domach dziecka na nowy dom. Mnóstwo jest krzywdzonych przez swoich najbliższych i nie potrafią myśleć o przeszłości. Później słyszymy o ich śmierci. Cóż stała się tragedia, której nie było można powstrzymać- myślimy. Nie jest to prawdą. Nie uratujemy wszystkich, ale możemy pomniejszyć tę liczbę i uczynić świat lepszym. Nie bójcie się. Będzie trudno, ale mamy szansę dać skrzywdzonym dzieciom nowe życie. Spróbujcie, a może to uratuje również wasze życie...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Ponownie autorka Casey Watson wzbudziła we mnie mnóstwo emocji, chociaż nie była to wstrząsająca historia... i miałam przeczucie jak wszystko się zakończy... :) Dzieci są nie samowite, to fakt... a ich zachowanie zależy od środowiska w którym żyją i ludzi, którymi są otoczeni...

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Casey na posterunku policji poznaje jedenastolarka Tylera, który ugodził nożem macochę. Chłopak ma ataki wściekłości i niszczycielskiej furii. Kiedy Tyler miał trzy lata, jego matka heroinistka zmarła zprzedawkowania na jego oczach. Tylera znaleziono dwa dni później, wycieńczonego i przerażonego. Przekazano go ojcu, który go nie chciał, i macosze, która go biła. Casey i jej mąż Mike desperacko walczą o to opuszczone dziecko i za wszelką cenę chcą go ratować. 

(Kliknij aby rozwinąć opinię)