Camille, moja ptaszyna
Sophie Daull

Dla rodziców oczywistą rzeczą jest to, że oni pierwsi przed dziećmi odejdą z tego świata. Jednak czasem zdarzają się przypadki odwróconej kolejności. Kiedy rodzice umierają zostawiając dzieci to nazywamy je sierotami. Jednak jakie jest określenie dla rodziców, których dzieci odeszły w pierwszej kolejności? Dom wypełniony dziećmi to totalny chaos. Są wszędzie, nawet po ich wyjściu wciąż słychać ich śmiech. Czasem pragniemy mieć chwilę spokoju, prosimy o niego nasze pociechy. Nie bierzemy pod uwagę, że los nie będzie łaskawy i kiedyś ten chaos może być jedyną rzeczą, która przypomni nam, że te chwile były najpiękniejsze. Nie raz zatęsknimy. Camille wraz ze swoją matką, Sophie, wybrały się na spektakl do teatru. Tuż po powrocie do domu młoda dziewczyna dostała gorączki. Walczyła cztery dni, aż w końcu odeszła. Zmarła nagle dwudziestego trzeciego grudnia, tuż przed Bożym Narodzeniem. Sophie pogrążona w żałobie i rozpaczy postanawia pisać do swojej córki w dzienniku. Opowiada w nim przebieg jej choroby, pogrzeb i pierwsze dni wypełnione żalem i smutkiem. Zadaje wiele pytań, które pozostają bez odpowiedzi. Próbuje zrozumieć dlaczego lekarze zbagatelizowali jej stan i byli przekonani, że to tylko grypa. Sophie i jej mąż starają się odnaleźć w nowej rzeczywistości. Jednak codzienne rozterki i obowiązki wydają się dla nich obu niewłaściwe. Jak można przejść do normalnego życia, kiedy ono się dosłownie zawaliło? Nie myśląc o tym, czy mogliby zrobić coś więcej, że zrobili niewystarczająco by ich córka nadal żyła. Sophie spisywała to wszystkie nie tylko po to, aby pokazać swoją żałobę. Opisuje również życie Camilli, kiedy żyła. Żywiołowej nastolatki, która kiedyś miała przyjaciół i chodziła do szkoły. Nastolatki, która pozostawiała po sobie bałagan, doprowadzając do szału swoich rodziców. Młodej kobiety, której nie dano szansy na dalsze życie. ''Camille, moja ptaszyna'' to osobisty pamiętnik Sophie, przez który przebija się rozpacz i żałoba. To historia matki, której nagle wyrwano serce. Kobiety, która musi sobie poradzić z pustką, które pozostawiła jej córka. Przez cztery lata pisała do Camille, aby opowiedzieć jej, że nigdy nie zdołała się pozbierać po jej stracie. Są takie książki, które trudno zrecenzować. Ta należy do takich. Przebija się przez nią wiele emocji, a smutek miesza się z nieśmiałym uśmiechem. Zazwyczaj wystawiam danej książce ocenę, ale przy tej nie mogę tego zrobić. Uważam, że jest to niewłaściwie. Bo moim zdaniem nie można ocenić czyiś uczuć, miłości, straty i żałoby.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Camille jest wesołą, szesnastoletnią dziewczyną. Ma kochających rodziców, kota, wielu przyjaciół i głowę pełną planów na przyszłość. Jest uzdolniona artystycznie, ale jeszcze nie wie, co będzie robić w życiu. Może zajmie się naukami politycznymi? Świat stoi przed nią otworem, ma dużo czasu, żeby dokonać ważnych wyborów. Jeszcze nie wie, że czas ten zostanie jej odebrany.

Każdy z nas był kiedyś chory. Każdy korzystał z pomocy służby zdrowia. Każdy z nas zlekceważył katar, ból gardła i łamanie w kościach. Camille swojego przeziębienia nie zlekceważyła. Zapobiegliwa matka podała leki i położyła dziewczynę do łóżka - zwykła grypa na kilka dni przed świętami Bożego Narodzenia. Zwyczajna grypa, która zakończyła się śmiercią.

Książka „ Camille, moja ptaszyna” to pamiętnik. Autorka Sophie Daull pisze o swoich przeżyciach po starcie jedynego dziecka, adresatem przemyśleń czyniąc jednocześnie zmarłą Camille. Już na samym początku czytamy: „Zostałaś pochowana dokładnie tydzień temu. Bez serca i mózgu”. Jakie to straszne, zwykłe słowa, proste, krótkie zdania, które opowiadają o niewyobrażalnej tragedii matki. Sophie Daull wspomina więc krótkie dni choroby- to tylko cztery dni. To nie był nowotwór, atakujący nieraz przez wiele lat, ale jednocześnie dający szansę na uporządkowanie własnych spraw, na oswojenie się z tym, co nieuniknione. Tylko właściwie co zaatakowało młody organizm? Bo to zwykłe przeziębienie zaczęło dawać przerażające objawy. Jednak nikt prócz matki i dziewczyny tego nie dostrzega, lekarze je ignorują, na pogotowiu chora otrzymuje paracetamol, bo to tylko zwykła grypa. Kiedy w końcu przyjedzie do Camille pogotowie, na ratunek jest już za późno.

Czy jest sens w obliczu takiej tragedii powiedzieć lekarzom – nie mieliście racji? Jak żyć dalej, kiedy nie ma winnych? Kiedy rzekomo błędu nie popełnił żaden lekarz? Zresztą, czy gdyby go nawet udowodniono, powróciłoby to zmarłą do życia? Jak wstawać każdego ranka mając wiedzę z raportu sekcyjnego, że Camille uratowałoby podanie zwykłego antybiotyku?

Jak życie może w ogóle toczyć się dalej? Dlaczego niebo jest błękitne, a rozchichotane nastolatki mijają pogrążoną w żałobie matkę? Jednak świat nie zwolni nawet na moment. Trzeba zając się wszystkimi sprawami –takimi nawet jak pogrzeb. Camille zmarła tuż przed świętami Bożego Narodzenia, dla wielu zakładów pogrzebowych to problem, ale i dobrze opłacalny biznes. Jednak rodzice znajdą kogoś, kto z sercem i delikatnością zorganizuje ceremonię.

Są książki, których lektura zajmuje kilka godzin, ale w pamięci pozostają na długo. Są takie historie, które, kiedy je poznamy, niosą z sobą ból i wzruszenie. Taka jest ta książka. Jest sprzeciwem wobec lekarzy, którzy lekceważą chorego. Jest pożegnaniem z ukochanym dzieckiem, z wszelkimi nadziejami i planami, jakie tylko rodzic może wiązać z przyszłością. Ta książka to krzyk matki, która pochowała własne dziecko; jej protest, że takie rzeczy nie powinny się zdarzać. To w końcu opowieść o smutku, żałobie, ale i próbie powrotu do normalnego życia. Sophie Daull jest aktorką, jej zawód wręcz zmusza do kontaktu z ludźmi, pracuje ze studentami ( dwie uczennice noszą imię zmarłej córki, ale mimo obaw autorka znajduje przyjemność w jego wypowiadaniu). To lektura o tym, że trzeba po prostu zmierzyć się z życiem, bo kiedy Sophie żegna się ze swoją córką, inna kobieta zostaje matką – „Cieszę się, że inna dziewczynka się urodziła, kiedy ty umierałaś, nie wiedząc o tym”. Historia ta jest w końcu próbą zamknięcia okresu żałoby, rozliczeniem się z tymi wszystkimi strasznymi wydarzeniami, których żadna matka nie chce przeżyć. Czy to się autorce udaje? Czy taka żałoba może w ogóle kiedykolwiek się skończyć? W ostatnim zdaniu Sophie Daull pisze: „Żegnaj, moje dziecko”. Tylko czy jest to naprawdę ostateczne pożegnanie?

Książka „Camille, moja ptaszyna” jest chyba najbardziej grającą na emocjach książką, która przeczytałam w tym roku. Język autorki jest autentyczny, nie sili się na patos. Zdania są krótkie, ale bardzo dużo w nich ekspresji. Autorka jest szczera – przed sobą, ale i przed czytelnikiem. Czytając tę książkę po prostu czuje się, że nie ma w niej fałszu. To pozycja dla tych, którzy lubią proste, zwyczajne historie, które nie zawsze mają szczęśliwe zakończenie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)