Burzliwe lato
Jeanne Bourin

Lato 1266 roku było wyjątkowo burzliwe. Na charakterystyczne dla tej pory roku anomalia pogodowe szczególnie narażeni zostali mieszkańcy podparyskiej wsi Gentilly, w której toczy się akcja drugiej części przygód słynnej, złotniczej rodziny Brunelów, znanej już czytelnikom z książki pt.: "Sekrety kobiet złotnika". Ledwie poznaliśmy przygody rodziny Matyldy i Szczepana Brunelów, które autorka przedstawiła nam w pierwszej części tego cyklu, a już mamy przed sobą kontynuację losów naszych ulubieńców. I choć głównymi bohaterkami "Burzliwego lata" są młodziutka wdowa Marynia (najmłodsza córka Brunelów) i jej maleńka córeczka Oda, to na kartach tej powieści nie zabraknie również rozważnego Szczepana, czy teścia Maryni, po którym przejęła ona pracownię iluminatorską. Słowem, znani i lubiani powrócą, by raz jeszcze zabrać czytelników w podróż do XIII-wiecznej Francji. W "Burzliwym lecie" znajdziemy wszystko to, co znamy już z "Sekretów kobiet złotnika". Nie zabraknie tu rozbudowanych wątków miłosnych, tragicznych wydarzeń, niespodziewanych zwrotów akcji i pobudzającego naszą wyobraźnię opisu prawobrzeżnego Paryża z całą paletą jego wad i zalet. Podczas lektury tej książki po raz kolejny nie znajdziemy zbyt wielu miejsc na oddech. Fabuła trzyma nas w napięciu niemal do ostatniej strony, a zakończenie jak zwykle zaskakuje i raz jeszcze zmusza do rozważań nad postępowaniem bohaterów tej powieści. Niepowtarzalnych uczuć towarzyszących nam podczas lektury w żaden sposób nie da się opisać, bo i po co? Najlepiej będzie, jeśli doświadczycie ich sami. Dopracowana w każdym szczególe książka kusi czytelników nie tylko swym wnętrzem, ale również okładką, na której podobnie jak w przypadku "Sekretów kobiet złotnika" znajdziemy nietuzinkową ilustrację. Tym razem jest to iluminacja z "Bardzo bogatych godzinek księcia de Berry", czyli księgi o charakterze prywatnego modlitewnika tytułowego księcia. I choć samo dzieło powstało nieco później niż czasy, w których rozgrywa się akcja "Burzliwego lata", to jego wymowa bezsprzecznie odnosi się do treści przedstawionych przez Jeanne Bourin. Jeśli jesteście ciekawi kto i w jakiej intencji modli się w powieści, to gorąco zachęcam do spędzenia kilku godzin w otoczeniu rodziny Brunelów. Przyznam, że z niecierpliwością czekałam na polski przekład "Burzliwego lata". Jeanne Bourin podbiła moje serce pierwszą częścią tego cyklu, w której udowodniła, że sekrety pozornie zwyczajnej rodziny mogą być znakomitym materiałem na powieść. Kontynuacja przygód moich ulubionych bohaterów również jest godna pochwały. "Burzliwe lato" w niczym nie ustępuje poprzedniej części, a niektóre fragmenty tej książki to prawdziwy powieściowy majstersztyk. Na tłumaczenie tej pozycji warto było czekać! Miłośników prozy Bourin chyba nie muszę przekonywać, że "Burzliwe lato" to pozycja obowiązkowa, będąca prawdziwą ucztą dla czytelnika. Tych, którzy jeszcze nie poznali przygód rodziny Brunelów zachęcam, by jak najszybciej rozpoczęli lekturę "Sekretów kobiet złotnika", a następnie sięgnęli po drugą część tej popularnej i docenianej na całym świecie historii.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Jest to kontynuacja "Sekretów kobiet złotnika". W książce nie brak krwi, miłości, śmierci, dramatów i dużo gwałtownych zwrotów akcji. Fajnie było przenieść się w czasy średniowiecza. Autorka pokazała inne oblicze średniowiecza, obalając wiele nieprawdziwych mitów z nim związanych, szczególnie zaś podkreślając ważną rolę, jaką odgrywały w tamtym czasie kobiety.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Pierwsza część powieści, co prawda nie rzuciła mnie na kolana - wręcz przeciwnie, miałam co do niej sporo zastrzeżeń - to jednak na tyle polubiłam postaci, że chciałam dowiedzieć się ,,co u nich słychać". Ot, trochę taki czytelniczy ,,syndrom telenoweli": widzimy i słabości scenariusza, i kiepską grę aktorów, i drewniane dialogi, a jednak zerkamy przynajmniej jednym okiem na ekran. Kierowana taką właśnie ciekawością sięgnęłam po tom drugi ,,Burzliwe lato". I bardzo tego kroku żałowałam. Po pierwsze, akcja dzieje się wiele lat później i koncentruje na innych postaciach. Wiedziałam o tym, ale nie sądziłam, że poprzedni bohaterowie po prostu znikną. Ok, to by jeszcze można darować, ale... Po drugie, język. Matko Boska Redaktorska! Toż tak drewnianego, napuszonego i nienaturalnego stylu nie widziałam od czasu, gdy miałam (nie)przyjemność czytać wypracowania gimnazjalistów, a i to tylko tych najmniej uzdolnionych. Trąbiący słoń ma w sobie więcej finezji. Po trzecie, ilość patosu większa niż w radzieckich filmach o pierwszych komisarzach. Parafrazując powiedzonko ze znanego filmu ,,ilość patosu w patosie" przekracza wszelkie granice tolerancji. Po czwarte, przypięty na końcu - ni przypiął, ni przyłatał, nachalny happy end. Nie mam nic przeciwko szczęśliwym zakończeniom, ale nie mogą walić bo głowie niczym topór jaskiniowca. Po piąte, tani sentymentalizm. Wiem, że książka należy do gatunku ,,romans historyczny", ale myślę, że dużo uczciwiej byłoby użyć określenia ,,romansidło historyczne". Uwielbiam romanse, nienawidzę romansideł. Rzecz dla amatorów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Lunię ksiązki tej autorki, bo pokazują średniowiecze kalo piękną epokę, pełną miłości i życia  a nie tylko życia dla Boga. Jej bohaterowie to ludzie z krwi i kości z normalnymi potrzebami, a nie tylo umartwiający się w życiu doczesnym MOże jedynym mankamentem są wyliczeni, które dość często pojawiają się w treści opisów.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)