Boska komedia
Dante Alighieri

Choć książkę tę czytałam bardzo długo - codziennie po jednej najwyżej dwie pieśni i sprawiła mi sporo trudności to nie mam wątpliwości, że zasługuje na najwyższą ocenę. W szkole omawiało się tylko fragmenty tego dzieła. Co prawda nie dziwię się, w tym okresie w ogóle nie potrafiłam po to sięgnąć. Mimo iż zawsze interesowałam się tematyką nieba, piekła, aniołów. Każdy mniej więcej wie o czym są pieśni. Dante wędruje po niebie, piekle, czyśćcu, opisuje ich schematy, osoby jakie tam spotkał, kary i nagrody jakie nas czekają. Im bliżej nieba tym wyczuwa się bardziej podniosły ton. Od strasznych po piękne rzeczy które należy sławić i wielbić. Dużo filozoficznych myśli. Szczegółowe przypisy bardzo się przydają w zrozumieniu treści. Ogólnie do czytania zachęciły mnie różne książki fantastyczne gdzie Boska Komedia jest wspominana/cytowana. Nie żałuję, że przez nią przebrnęłam. Zachwycił mnie język i opisane dziwy.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Może wstyd przyznać, ale dopiero "Inferno" D. Browna zmusiło mnie do sięgnięcia po "Boską komedię" i dokładnego się w nią wczytania. "Boska komedia" jest tak naszpikowana odniesieniami do filozofii i religii, że często należy tu czytać między wierszami, szukać ukrytych znaczeń. i przez to czyta się dość ciężko.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Klasyka gatunku, do której z przyjemnością wracam raz na jakiś czas. Niezwykle barwne opisy zabierają nas w świat średniowiecznych wyobrażeń o czynach dobrych i złych oraz o karach lub nagrodach za nie.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Oj długo, ja długo męczyłam książeczkę...

Odnoszę wrażenie, że średniowiecze było dziwną epoką literacką. Dużo łatwiej czytało mi się dzieła starożytnych poetów jak Horacy czy Homer niż tak chwalonego Dantego. Wizja Piekła i Czyśćca jest jeszcze w miarę zrozumiała i mimo trudności w odbiorze języku utworu naprawdę jestem skłonna te dwie części docenić. A Niebo... Tutaj sytuacja przedstawia się zgoła odmiennie. Gołym okiem widać, że poeta był zgorszony zachowaniem swoich rodaków i tekst w tym momencie miał wydźwięk mocno moralizatorski. Ponadto podział na równych i równiejszych... tia, hierarchia wśród dusz wiecznie radujących się w Niebie brzmi dziwnie. No i pozostaje zadra w duszy czytelnika jaką jest gloryfikacja Beatrycze. Dante porównuje ją do najwyższych świętych tylko na podstawie swojej płomiennej miłości do niej!

Nie mówię, że tekst jest na wskroś zły. Gdyby go rozebrać na części pierwsze i wybrać pojedyncze cytaty byłby to zbiór mądrości, jakimi powinien kierować się dobry chrześcijanin. Tak pozostaje wątpliwy, przydługi poemat o podejrzanej miejscami i nadętej treści.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)