Bezdomny ptak
Gloria Whelan

,,Zdałam sobie sprawę, że nie mogę już rozmawiać z sassurem, więc postanowiłam znaleźć sobie coś, o co mogłabym się troszczyć. Skoro nikt mnie nie kochał, ja mogłam coś pokochać." Trzynastoletnia Koli, pochodząca z ubogiej indyjskiej wioski traci rodzinę, kiedy zostaje wydana za mąż. Gdy jej młody chorowity małżonek umiera, znajduje bratnią duszę w jego siostrze. Kiedy z kolei ta zostaje wydana za mąż, szuka bliskości z teściem (sassurem), który uczy ją czytać - relacja z teściową (Sass) przypomina tę z najgorszych dowcipów. Kiedy teść zamyka się w sobie przytłoczony codziennymi kłopotami, dziewczyna znajduje sobie psa przybłędę, gdy przegania go teściowa, Koli oswaja szczura. Determinacja tej młodej dziewczyny, której los nieustannie rzuca kłody pod nogi, jest zadziwiająca. Można rzec, że wręcz krzepiąca, tym bardziej, że zwieńczona zostaje wspaniałą nagrodą w finale. O takich książkach zwykło się mówić, że są odpowiednie dla czytelników od 0 do 100 lat, potrafią bowiem wzruszać i zajmować niezależnie od rocznika, szerokości geograficznej, bagażu doświadczeń czy wrażliwości. Oczywiście dla czytelnika z Europy szokującym może być już sam koncept, by niedojrzałą w gruncie rzeczy dziewczynkę oddawać za mąż, by pozwolić, aby zerwała więzy z najbliższą rodziną, w tak młodym jeszcze wieku. Nawet po śmierci nieopierzonego małżonka, dziewczyna nie może wrócić do rodziców, boi się, że okryje ich hańbą, a poza tym ,,wdowy przynoszą nieszczęście." Nie o szokowanie jednak chodzi w tej przejmującej, napisanej pięknym poetyckim językiem, opowieści. Ta książka aż kipi od pozytywnej energii, bijącej od głównej bohaterki, która niczym dynamo sprawia, że osobom z jej otoczenia udaje się choć na chwilę rozbłysnąć. Niektórym na szczęście na dłużej, niektórzy też zasłużą na to, by połączyć swoją energię z jej pozytywnymi fluidami. Książki, które powstały ku pokrzepieniu serc i strapionych umysłów, nierzadko trącą tanim moralizatorstwem, sprowadzając głębię i złożoność ludzkiej egzystencji do poradnikowego banału. ,,Bezdomny ptak" nie sili się na bycie pełną złotych myśli przypowieść. To prosta, jako się rzekło ujmująco poetycka historia, zanurzona w bardzo prozaicznej rzeczywistości. Owa proza życia często boleśnie doskwiera, zazwyczaj wtedy, kiedy się nam narzuca i każe konfrontować z wyobrażeniami, marzeniami czy zwyczajnymi planami. Każdy tego doświadczał i z pewnością wiele z tych rzeczy, z którymi musiała zmierzyć się nasza kilkunastoletnia bohaterka, dotknęło w jakiś sposób każdego z czytelników. Jeśli w konsekwencji pojawiło się zniechęcenie, poddanie i gorycz, historia Koli udowadnia, że możliwy jest pozytywny scenariusz, że na końcu i tak czeka na nas nagroda, jeśli naturalnie potrafimy ją zdefiniować i konsekwentnie do niej dążyć. Czytając losy tytułowego bezdomnego ptaka, ulegniemy całemu bogactwu uczuć i wrażeń. Od złości i gniewu na niesprawiedliwość i okrucieństwo reguł stanowiących o życiu bohaterki, poprzez wzruszenie, kiedy dziewczyna odkrywa, że możliwe jest robienie tego, co się zwyczajnie lubi, a co znajduje uznanie w oczach innych, a w konsekwencji staje się zajęciem zarobkowym, aż po radość, że ptak znajduje w końcu upragniony dom, nie tracąc przy tym nic ze swojego blasku, nie oddając wolności immanentnie wpisanej w jego naturę. Wydawnictwo ,,Dwie Siostry" utrafiło w przysłowiową dziesiątkę decydując się na publikację tej kapitalnej opowieści. Ta książka powinna trafić do kanonu lektur szkolnych, bo ma wszystko, czym powinno charakteryzować się arcydzieło.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)