Babel. Pocałunek śmierci
Monika Raspen

Współczesnych czasach kobieta w mundurze jest widokiem, że tak to określę normalnym i zwyczajnym, ale ta historia przedstawia początki powstawania kobiecej policji i kobiet, które tworzyły pierwsze ich szeregi. 

Rok 1925, Warszawa tu właśnie nastąpiło utworzenie kobiecej policji, choć nie mogły liczyć na mundury czy dokonywać zatrzymań, a nawet nie mogły używać broni, więc ich rola była ograniczona, ale wcale nie gorsza. Bo utworzono wtedy specjalną jednostkę, zwaną "złotą piątką" . Pięć kobiet, różniących się charakterem, pochodzeniem i doświadczeniem życiowym połączonych jednym celem, by zatrzymać handel ludźmi. Autorka zanurza nas w brudnym i brutalnym świecie przestępczym, gdzie króluje Max Korn.

Ada, Tatiana, Nina, Magda i Róża pod dowództwem Stanisławy Paleolog stawiają czoła nie tylko przestępczemu światu, który sprowadza kobiety do statusu rzeczy, którą można bezkarnie sprzedać, zniewolić, ale też przełamują stereotypy i wyznaczają nowe ścieżki dla kobiet, nie obywa się bez kpin z strony męskich współpracowników, nieprzychylności rodziny i społeczeństwa. A do tego każda z nich boryka się z swoimi problemami i rozterkami.

Autorka ponownie przedstawia nam silne kobiety, którym przyszło żyć w czasach gdy ich rola była marginesowana. Jestem zachwycona tą pozycją książkową, bo kolejny raz Monika Raspen zaczarowuje mnie swym stylem, niesamowitą historią, która jest dopracowana w każdym calu, ale też przybliża historie kobiet, ktoś przełamywały ówczesne konwenanse. Poruszono tutaj trudne tematy biedy, przemocy.

Polecam przeczytać.

Wczorajsza PREMIERA ,,Babel. Pocałunek śmierci" Tom1 Moniki Raspen to pięknie stworzony interesujący portret kobiet. Jak w poprzednich książkach autorki tak i tu nie bała się nowych wyzwań.
?Rok 1925 Międzywojenna Warszawa, a w niej pięć kobiet i kilku mężczyzn, którzy z dnia na dzień postanawiają walczyć o to, by osiągnąć zamierzone cele. W tym jeden najważniejszy by pracować w policji. MSW Ratajski na czele z kom. Stanisławą Filipiną Paleolog powołują Polską Policję Żeńską. Opowieść, w której cysterny spirytusu są zasłoną dymną dla wagonów zniewolonych kobiet, a policjantki jedyną nadzieją na wolność.
?Powieść ta to belerystyka z historią w tle opanowana przez całą feerię osobowości i kaskadę bohaterek, kompletnie różnych, a jednocześnie takich samych. Młodych, ambitnych, nieszczęśliwych, wykształconych, biednych i bogatych połączonych motywem buntu. Za wszelką cenę pragnących udowodnić sobie, że nie są więźniami własnego umysłu oraz innym siłę płci pięknej, moc i niezłomność. Nie bojąc się wyzwań, jakie stawia przed nimi często okrutna i brutalna rzeczywistość, gdzie w konfrontacji z codziennością z własnymi słabościami, ale także z uprzedzeniami, narażone na drwiny walczą o lepszy los dla innych. Odwaga wcina się w strach zrywami wylewający się ze stron, zemsta przedziera się z wersów, naiwność przeplata się z dezorientacją, a plotka potrafi być pomocna. Narastające do samego końca napięcie to jednak nie wszystko. Mamy jeszcze paranormalne zdolności, sutenerstwo, handel kobietami, ostracyzm, tajemnice, kłamstwa, gw*łty, nałogi, szpiegostwo, śmierć to wszystko w aurze idealizmu. Przewrotność fabuły ukazana w lekkim stylu i celującym kunszcie pisarskim nadaje tej lekturze szczególnego klimatu. Aprobujące każdym słowem plastyczne opisy mają w sobie to coś, co przyciąga, zachwyca, ale też zaskakuje i daje całe spektrum emocji.
?Polecam powieść, która manifestuje ironią, obnaża prawdę, miesza uczucia, gdzie mityczna wieża Babel staje się symbolem bezpieczeństwa.