Autobiografia. Dzieje moich poszukiwań prawdy
M.K. Gandhi

Książka-drogowskaz, klasyczna autobiografia, opowiadająca jego własnymi słowami historię życia Gandhiego oraz tego, jak rozwijał swoją koncepcję niestosowania przemocy oraz biernego oporu, która utorowała Indiom drogę do niepodległości i stała się podstawą wielu ruchów niepodległościowych.

Tak o książce przy okazji jej pierwszego wydania pisał JAWAHARLAL NEHRU:

"Z radością dowiedziałem się, że „Autobiografia" Mahatmy Gandhiego ma się ukazać w polskim przekładzie. Zwrócono się do mnie o napisanie przedmowy do tego wydania. Pisać o Gandhim było dla mnie zawsze nad wyraz trudnym zadaniem. Zbyt wielkim był człowiekiem i wywarł na mnie — podobnie zresztą jak na niezliczonej ilości innych ludzi w Indiach — zbyt duży i bezpośredni wpływ, bym mógł pisać o Nim obiektywnie. Gdy tylko pomyślę o Nim, nasuwa mi się wiele refleksji.

Zgłębić Jego myśli do końca nie było rzeczą łatwą nawet dla wielu spośród nas, a cóż dopiero, gdy chodzi o europejskiego czytelnika.

Wydaje mi się, że dominowały w Nim dwie naczelne cechy: poszukiwanie prawdy i nieustraszoność. To one zaprowadziły Gandhiego na drogę, na którą większość ludzi rzadko wstępuje. Okoliczności życiowe niejednego spośród nas zmuszają do zawierania kompromisu z prawdą, wielu lęka się następstw, jakie może za sobą pociągnąć przystąpienie do akcji, którą skądinąd uważamy za słuszną.

Był nieprzejednany, gdy w grę wchodziły sprawy zasadnicze, a przecież jednocześnie był niezmiernie ludzki i ten właśnie bijący od Niego humanizm sprawiał, że Gandhi był tak bardzo wyrozumiały w obcowaniu z ludźmi. W żadnym razie nie był ja­kąś wyniesioną na piedestał osobistością, której należałyby się jedynie podziw, uwielbienie, a która mogła nawet budzić uczu­cie strachu.

Gandhi posiadał zdumiewającą właściwość przyciągania do siebie ludzi, nawet i tych, którzy się z Nim nie zgadzali, a obda­rzając ich swoim uczuciem, zjednywał sobie ich serca. Był ży­wym przykładem tego, jak dobroć ludzka budzi nawzajem w innych ludziach uczucie dobroci, jak miłość rodzi miłość, a ła­godność potrafi poskromić i tych, co są nieokrzesani, brutalni i gwałtowni.

Gandhi był całkowicie pochłonięty gorącym pragnieniem dźwig­nięcia wzwyż prostego człowieka, setek milionów prostych ludzi Indii, i oceniał wszystko w zależności od tego, jaki to będzie miało wpływ na los tych ludzi. Idea pokoju nie była dla Niego jakimś odległym ideałem, do którego trzeba dążyć, ale czymś, co należało realizować w co­dziennej praktyce. Gandhi wierzył ponadto, że jakkolwiek słuszny mógłby być cel, do którego się dąży, to przestanie nim być w chwili, gdy będzie się go realizować niegodnymi środkami. Toteż dla niego równie ważne były środki, jak i metody działania.

Nie bacząc na swoje niezwykle pracowite życie Gandhi pisał dużo i można z Jego pism poznać niezwykłe cechy, jakimi był obdarzony ten człowiek. Nie sądzę jednak, by Jego pisma mo­gły dać całkowite wyobrażenie o tym, jaką był indywidualnoś­cią, jak wiele posiadał czaru, rozumu i przyjaznych uczuć dla ludzi.

Najbardziej wszakże zastanawiającą rzeczą, gdy chodzi o Gandhiego, jest to, że ten człowiek o cechach świętego stał się przywódcą wielkiego ruchu mas, którym kierował posługując się nie tylko swoją mądrością, lecz również wielkim politycz­nym rozumem. W ten sposób stopniowo tchnął wiarę w naród Indii i uwolnił go od strachu.

Gandhi stał się „Ojcem Narodu", jak Go z miłością nazywano, a przecież Jego nauki przeznaczone są nie tylko dla Jego narodu, lecz również dla wszystkich innych narodów."

JAWAHARLAL NEHRU
New Delhi, 28 maja 1957 r.

Informacje dodatkowe o Autobiografia. Dzieje moich poszukiwań prawdy:

Wydawnictwo: Axis Mundi
Data wydania: 2013-04-17
Kategoria: Biografie, wspomnienia, listy
ISBN: 978-83-61432-49-4
Liczba stron: 512