Ada labo Żar
Vladimir Nabokov

"Ada albo Żar"... a może miało być "Ada albo Żart"? Żart z czytelnika? Żart z jego nieoczytania, niewiedzy i zagubienia? Tak właśnie czułam się w trakcie tej obszernej i wymagającej lektury. Zagubiona i niedokształcona. Czułam na plecach prześmiewczy i ironiczny chichot Nabokova, który na każdej kolejnej stronie zdawał się szydzić z mojej naiwności, że jestem w stanie w pełni zrozumieć "Adę". Przyznam się bez bicia. Nie, nie jestem. Historia w iście nabokovskim stylu. Mamy perwersyjny, kazirodczy romans. Zafascynowanie nimfetkami. Igranie seksualnością. Ale to tylko nikły zalążek całości, która przesiąknięta jest licznymi odwołaniami do literatury klasycznej (począwszy od Tołstoja, poprzez Prousta, Baudeliara, Austen, Dickensa, Chateaubrianda, Dumasa, Wellsa, Flauberta etc., etc., etc.). Nabokov pokusił się tutaj również o wstawki czysto filozoficzne (rozważania o Czasie i Przestrzeni). Jednocześnie powieść zahacza o science-fiction, gdyż jej akcja nie toczy się na Ziemi a na zmienionej geograficznie planecie o nazwie Terra. Nie ma tutaj Boga, jest Log. Wszystko stoi na głowie, czemuś służy, coś parodiuje, do czegoś nawiązuje. Uwielbiam styl Nabokova, jego zabawy językiem, stylem, formą. Kocham te słowne zawiłości. Niemniej jednak w czasie tej lektury wielokrotnie odnosiłam wrażenie, że przesadził, gdzieś zatracił granicę zdrowego rozsądku. Jedyne słowa jakie mi się nasuwały to "przerost formy nad treścią". Wyrafinowana i kunsztowna stylistyka nie jest w stanie zrekompensować mi nudnawej historii Ady, Lucette i Vana, niestety. Mam również nieodparte wrażenie, że czytając "Adę" coś mi umknęło, czegoś nie zrozumiałam w pełni. Nie lubię tego odczucia. Potęguje ono tylko moje rozczarowanie. Jednego się jednak nauczyłam. Do tego rodzaju literatury trzeba dojrzeć. Ja najwidoczniej nie dotarłam jeszcze do tego pułapu. Trzeba będzie mi wrócić do powieści za parę lat. Może wtedy uda mi się w pełni wejść w świat Terry i docenić jego oryginalność i zawiłość, które teraz okazały się moją zgubą.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Uwielbiam Nabokova, więc gdy tylko ukazała się ta powieść, postanowiłam ją mieć. Niestety nadal jeszcze stoi na półce nie przeczytana, brak czasu, a książka baardzo długa.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Krytycy w swoich opiniach dzielą się na 2 grupy: wychwalają pióro Nabokova i jego środki wyrazu, lub wskazują jak bardzo jest to "Dzieło nadmuchane". Nie ma nic po środku. Niestety nie dorosłam do tej książki i jeśli muszę, to skłaniam się ku tym negatywnym opiniom. 700 stron niezrozumiałego tekstu, nieoczywistych zależności, wśród których wyłącznie rozważania o czasie i przestrzeni zdają się mieć sens i posługiwać się logiką. Bohaterów po prostu nie da się polubić. Mnogość języków, odwołań, żartów i kalamburów charakterystycznych dla Nabokova sprawia, że to dzieło jego życia przestaje być czytelne. I tak - jest to książka dla wytrawnego czytelnika. Mnie zmęczyła, jak żadna inna. Gdyby nie przypisy i ogromna praca tłumacza (ponad 100 stron wyjaśnień) byłaby dla mnie całkowicie nie do doczytania. Ciekawe natomiast wydało mi się posłowie. I za posłowie i rozważania o czasie i przestrzeni daję gwiazdki. Reszty nie potrafię ocenić

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Po książkę „Ada albo żar” sięgnęłam bez większego przekonania. Jednak na chwilę obecną nie mam zbyt dużego wyboru jeśli chodzi o literaturę. Tak więc postanowiłam zmierzyć się z dziełem Nabokova.

 

Powieść opowiada o dziejach zakazanego romansu przyrodniego rodzeństwa. Czternastoletni Van przyjeżdża latem do posiadłości Ardis Hall, gdzie zakochuje się bez pamięci w dwunastoletniej Adzie.

 

Swego czasu pokusiłam się o przeczytanie „Lolity” Nabokova, tak więc mniej więcej wiedziałam czego mam się spodziewać. Jednak nie pomyślałam, że tak będę się męczyć z tą książką.

 

Ada i Van, przyrodnie rodzeństwo są bohaterami bardzo interesującymi. Ale tylko to. Van już na etapie nastolatka jest tak zadufanym w sobie, pogubionym emocjonalnie osobnikiem. Z wiekiem jest coraz gorzej. Nie udało się mi go polubić.

Ada z kolei jest dość tajemniczą, skrytą dziewczyną. Autor odsłania tylko rąbek jej emocji. Ale z tego co o niej dowiedziałam się, wyłania się obraz dziewczyny zamkniętej w sobie, dbającej tylko raczej o siebie.

 

Książkę czytało się mi bardzo źle i długo. I to nie tylko z tego względu, że jest bardzo obszerna. Chodzi tu raczej o ciężki język. Połowa książki to zupełnie niepotrzebne wstawki w języku francuskim lub rosyjskim. Być może miało to oddać jakiś klimat ale mnie to po prostu wkurzało. Cała opowieść była zbyt chaotyczna z zupełnie niepotrzebnymi wyjaśnieniami. I do tego osadzona w jakimś dziwnym, alternatywnym świecie. Zapowiadało się ciekawie a wyszło tak, że momentami nie wiedziałam o czym czytam.

 

Powieść jest bardzo ciężka w odbiorze. Jak dla mnie czytało się ją bardzo źle. Nie jest to książka do czytania dla odprężenia. Nie polecam nikomu. No chyba tylko entuzjastom Nabokova. I tylko im.

(Kliknij aby rozwinąć opinię)

Brzmi interesująco

(Kliknij aby rozwinąć opinię)