Jeszcze będziemy szczęśliwi - cytaty

– No wiesz, musiałem wybrać pomiędzy tym a „pocałuj mnie w dupę”! To
był ciężki dylemat, ale koniec końców postawiłem na „a nie mówiłem?”.

Piosenki mają moc opowiadania, kim jesteś, co robisz, o czym marzysz, i to
dokładnie tymi słowami, którymi zawsze chciało się to wypowiedzieć. Do
tego robią to tak dobrze, że ma się wrażenie, że piosenki nie napisał ktoś
obcy, ale ty sam, że te słowa są twoje.

I to zdanie powoduje coś, co nie wydarzyło się od bardzo dawna, jakichś
kilku wieków lub coś koło tego. Dzieje się coś, co tylko kilka osób na świecie
widziało, bo były też takie przypadki, że nie było akurat nikogo w pobliżu,
kto mógł zarejestrować te momenty. Ale one się zdarzały.
Gioia się śmieje.

Gdyby się nie spotkali tamtego wieczora, wiecznie błąkaliby się między nudą
a cierpieniem, może nawet kilka razy by się minęli, nie wiedząc o swoim
istnieniu, staliby na deszczu, do końca życia się obwiniając i pytając, czyja to
wina – rodziców, nauczycieli, pecha.

Nie do łez, to raczej chichot trwający dwie sekundy, który kończy się tak
szybko, jak się zaczął (szczerze mówiąc, to nie chciała dać mu wygrać), ale
się roześmiała.

Bardzo mało osób ma dobry powód, chociaż jeden, by nie
chcieć iść spać.

– O, proszę, proszę. Osoba, której powiedziałem, że ma mnie pocałować
w dupę, prawie się zaśmiała. Czyżby to znaczyło, że wkurzenie przechodzi?

Zamykają oczy, oboje, jej policzek na jego skórze, w momencie gdy
pierwsze promienie słońca wpadają do pokoju.

Jak ktoś jest i na mnie patrzy, to zawsze zmaszczę. Jak mi się uda trafić
w tarczę, to jest wielki sukces... zazwyczaj rzucam w ścianę obok. Ale kiedy
gram sam, zawsze trafiam tam, gdzie chcę trafić. Nie wiem dlaczego, nawet
nie pytaj, bo sam nie wiem.

Ta noc była dyskretnie piękna.

Wiesz, po tym, jak spotkałam zakapturzonego typa grającego w rzutki,
noszącego słoik pełen kamieni, chyba nic mnie już nie może przestraszyć.
Powiedz mi tylko, jak stąd dojść do dzielnicy mieszkań komunalnych.

Spotkanie kogoś, kto sprawia, że się tak czujesz.

„Może i przezwisko ma głupie, ale brzydki nie jest”

Myślę, że można to zrozumieć. Ojciec chciał go zabić. Dni mijały, a on
już nie wytrzymywał, wolał się ukryć i wychodzić raz w tygodniu, pograć
tutaj wieczorem w rzutki lub przejść się pod kościół, gdzie mógł być sam.
Dobrze mu było u tego starca, a potem...

Znajdę jakąś wymówkę, by tu przyjść i oddać ci bluzę –
mówi głównie po to, by przerwać tę krępującą ciszę. Trwała zaledwie
moment, a jednak wydawało się, że minęło sporo czasu.