Opinia o książce - Gry zstępne

Opinia napisana przez: poprostuwiola

Michalina postanawia udać się do domu spokojnej starości Oaza, by towarzyszyć swojej przyjaciółce w ostatnich dniach jej życia. Nie spodziewała się, aż tak różnorodnego towarzystwa...przed oczami miała ludzi zgorzkniałych, narzekających, ledwo ruchliwych, a to co zastała...cóż nijak się miało do jej wyobrażeń. Jedynie doktor Marta, nazywana, doktor Kevorkian, trzymająca się sobie tylko znanemu regulaminowi jest dowodem na to jakiego rodzaju ten Dom jest.

Kto powiedział,że starość może być nudna? 

Kto wogóle jesień życia nazwał starością? 

Człowiek żyjący z dnia na dzień, biegający od jednego punktu do drugiego, dopasowujący się do ogólnych schematów, podporządkujący prawu dochodzi do punktu gdzie...nic nie musi. 

Jeden się podda, oklapnie i będzie jakoś egzystował, inny zafiksowany rutyną nadal będzie gonił za niewiadomo czym, a jeszcze inny powie dość, przeniesie się w miejsce gdzie mieszkają jemu podobni i będzie żył. Tak, dopiero teraz zacznie robić co tylko będzie chciał...może nareszcie tak prawdziwie pokochać, może mówić co i jak tylko chce, może przypisać sobie do życiorysu jakąś ciekawą historię, ba, może nawet za#bić, nareszcie żyjąc według swoich zasad. 

Dokładnie tacy są mieszkańcy Oazy, którym do śmierci już bliżej niż dalej. 

Książka jest bardzo ciekawa, wciągająca, pełna czarnego humoru ale i refleksji - bez przesady - nad życiem, do tego wątek kryminalny i tajemnice. Czego chcieć więcej? 

Do pochłonięcia na raz, skłaniająca do przemyśleń ale i bawiąca czytelnika. Wyłamująca się poza stereotypy i pokazująca, że starość nie musi być nudna, a ludzie w jesieni życia są nadal ludźmi i mają prawo do tego wszystkiego co i młodzi. Oni nadal SĄ i chcą się dobrze bawić, bo nareszcie mogą. Bardzo polecam ?.

Tagi: Literatura obyczajowo-rodzinna