Recenzja książki: Wszystko co wiem o miłości

Recenzuje: kalina

Główną bohaterkę - angielską osiemnastolatkę Livię - poznajemy w dość dramatycznych okolicznościach. Leci samolotem, który wpadł w silne turbulencje. Panicznie boi się katastrofy. Żeby zapomnieć o strachu, uruchamia komputer i pisze swojego bloga (swoją drogą ciekawe, jak ona utrzymuje laptopa na kolanach i pisze, skoro samolotem niemiłosiernie trzęsie? Ale zostawmy tę kwestię na boku). Turbulencje to jednak drobnostka w porównaniu ze wstrząsami, które przeszła w życiu. Jako dziecko zachorowała na białaczkę. Długo walczyła z nowotworem. Teraz już jest zdrowa, choć nadal musi przyjmować olbrzymie ilości leków i modlić się, żeby choroba nie wróciła. W przyjaźni i w miłości nie miała za wiele szczęścia. Część przyjaciół (na szczęście zostało ich paru) oraz chłopak opuścili ją, nie mogąc wytrzymać świadomości jej choroby. Przed trafieniem do szpitala też już przeżyła rozczarowanie w sprawach sercowych. Być może teraz, w obcym kraju, lepiej się jej ułoży. Tuż po osiemnastych urodzinach jedzie bowiem do Ameryki, żeby odwiedzić studiującego tam brata. Zwiedzanie USA i poznawanie tamtejszych ludzi to nie jedyne jej zajęcie. Jak wspomniałam, już w podróży zaczęła bowiem pisać bloga. Jego tematem ma być analiza miłości. Spogląda na swoje dotychczasowe życie, wspomina nieliczne i niestety nieudane związki. Stara się wyciągać wnioski na temat życia uczuciowego. Nie są one zbyt odkrywcze.

Punkt pierwszy brzmi na przykład: "Ludzie nie zawsze mówią prawdę o swoich uczuciach". Inny wniosek: "Złamane serce może nigdy nie przestać boleć". Być może wkrótce będzie inaczej. Livia poznaje bowiem wspaniałego chłopaka - Adama, w którym zakochuje się od pierwszego wejrzenia. On też po pewnym czasie zaczyna pisać bloga - o ich związku, patrzymy więc na rozkwitające powoli między nimi uczucie z punktu widzenia obu stron.

Wszystko byłoby całkowicie przewidywalne, gdyby nie finał, którego oczywiście nie zdradzę. Dziwna to książka. Czytałam ją z mieszanymi uczuciami. Wyznania dziewczyny są szczere, bezpretensjonalne, ale w sumie banalne. Trudno doszukać się tu czegoś odkrywczego. Bohaterka wydaje się być egzaltowana (choć momentami zazdrościmy jej świeżego spojrzenia - nawet błahe rzeczy są dla niej piękne, a większość z nas taką zdolność zachwycenia się codziennością gubi niezauważalnie gdzieś po drodze) i wręcz niewiarygodnie naiwna. Trudno mi było uwierzyć, że ma ona osiemnaście lat. Jej blog przypomina zapiski dziewczynki u progu dojrzewania, a nie dorosłości. Z początku jest to pełne wdzięku, ale po jakimś czasie zaczyna nudzić. Gdyby nie finał, akcja byłaby najzupełniej przewidywalna, jak w setkach tanich romansideł. Dopiero pod koniec robi się nieco ciekawiej, ale zanim zabrnęłam do kilkunastu ostatnich stron, zdarzało mi się ziewać z nudów. Tylko że w sumie finał - mimo lekkiego zaskoczenia - jest też jakby skądś znany...

Podejrzewam, że wśród czytelników (a właściwie czytelniczek - książka jest ewidentnie pozycją z literatury kobiecej) głosy się podzielą. Jednym osobom będzie się podobała świeżość spojrzenia i wzruszą się do łez. Inne odsądzą pozycję od czci i wiary uznając ją za łzawe romansidło dla nastolatek. Zależy co się komu podoba. Mnie osobiście banalność książki zirytowała, choć parę plusów, o których już mówiłam, dostrzegłam, więc oceniam ją nieco łagodniej niż inne pozycje, które nie rzucają na kolana.

Kalina Beluch