Recenzja książki: Pielgrzym

Recenzuje: tunia

Tytułowy Pielgrzym jest w nas, nie odnajdujemy siebie w Nim, lecz Jego w sobie. Śledząc każdy fragment książki pokonujemy jak jedno ciało kolejne odcinki legendarnej Drogi Mlecznej. Przekonujemy się, że niezwykłe napotkać można na drodze zwykłych ludzi.

Ta specyficzna podróż jaką jest pielgrzymka uczy nas pokory, wytrwałości, a także posłuszeństwa Przewodnikowi, w podejmowaniu Dobrej Walki. Można zarzucić autorowi jedynie prosty język, jednak biorąc pod uwagę, fakt iż jest to debiut powieściowy Paulo Coelho, jest to błąd wybaczalny, wręcz przeradzający się w atut. Czytelnik zagłębia się dzięki temu w właściwe zrozumienie sensu, wchłania się bez reszty w nastrój i nie odrywa się od wędrówki. Wraz z głównym bohaterem w nadzwyczaj praktyczny sposób doświadczamy aktu odrodzenia. W przenośnym znaczeniu „pozostawiamy w kraju żonę oraz interesy, by odnaleźć miecz.”

Wszystko wokół staje się nowe, a z czasem pozwala dostrzec w świecie wyłącznie piękno i bardziej cieszyć się życiem. W sentymentalnej podróży do obranego Celu, bacznie obserwujemy Drogę, jak mawiał Petrus – przewodnik pielgrzyma, właśnie ona podpowiada jak spełnić pragnienia, wzbogaca nas oraz uczy, dlatego jest tak ważna; polega na odkrywaniu w tym na co patrzymy każdego dnia, tajemnic, które mijamy pochłonięci rutynowymi działaniami. W przemyśleniach autora-pielgrzyma, a przez to i w naszych obecny jest Bóg i jego istota. Wewnętrzne spory człowieka z moralnością i religią skwitowane są zdaniem „Bóg istnieje, lecz jeśli ktoś w Niego nie wierzy, On mimo to nie przestaje istnieć. Lecz nie oznacza to, że osoba, która w Niego nie wierzy jest w błędzie.”

Treść i przesłanie każdy powinien zinterpretować wg siebie, jedyne czego możemy się spodziewać na pewno to pozostawione przez książkę wątpliwości i mieszane uczucia teologiczne, filozoficzne...oraz pewien głód, który sami musimy nakarmić.