Recenzja książki: Norwegian Wood

Recenzuje: kina

Ta nostalgiczna powieść zaczyna się od słów piosenki Beatlesów o tym samym tytule i tak jak piosenka opowiada o spotkaniu chłopaka z dziewczyną. Spotkaniu, które na zawsze go zmieniło. Przyniosła autorowi ogromny sukces. Tylko w Japonii sprzedano 3,5 miliona egzemplarzy. Tokio, koniec lat sześćdziesiątych: jazz, wolna miłość, dzieci kwiaty, protesty na uczelniach. Toru Watanabe spotyka piękną Naoko. Ich wzajemna fascynacja i uczucie obciążone są samobójczą śmiercią ich wspólnego przyjaciela i depresyjną naturą dziewczyny. Wkrótce w życiu Toru pojawia się Midori, zwolenniczka niezależności i swobody seksualnej. Obie kobiety są dla młodzieńca bardzo ważne. W kręgu miłości, przyjaźni i śmierci, Watanabe staje się dojrzałym mężczyzną. Jest to jedna z najpiękniejszych książek o stawaniu się dorosłym. Głównym wątkiem jest inicjacja - społeczna, światopoglądowa i seksualna, która dla bohaterów stanowi wyzwanie, ale też szansę na potwierdzenie własnej wyjątkowości. Spokojny, powolny i prosty styl pisania Murakamiego czynią książkę łatwą w odbiorze i bardzo wciągającą. Jest to chyba najbardziej realistyczna powieść z całego dorobku Murakamiego, nie znajdziemy w niej żadnych elementów magicznych, metafizycznych ani nierzeczywistych światów, tak charakterystycznych dla jego pozostałych powieści. W zamian za to otrzymujemy sentymentalną historię o miłości i przyjaźni, opowiedzianą w sposób, który Japończycy uznali za swój manifest pokoleniowy. Według mnie jest to jego najlepsze dzieło, które warto przeczytać i to nie jeden raz.