Recenzja książki: Na fejsie z moim synem
Recenzuje: asza
Historię tę poznajemy za sprawą tkwiącej w Piekle Ireny Wiśniewskiej - matki jednego z najbardziej poczytnych polskich pisarzy. Autorka dzieli się nią za pośrednictwem Facebooka, który - jak się okazuje - trwale zagościł nie tylko w naszym życiu, ale i w literaturze. O czym pisze? O urodzinach Hitlera na przykład. Od nich zaczyna się powieść. O sprawach bieżących w Piekle, o jego mieszkańcach, o osobach, które tam trafiają. Są wśród nich Marilyn Monroe i Zygmunt Freud, Benito Mussolini i Józef Stalin. Irena opisuje piekielne problemy, prawa, zasady w nim panujące. Bardzo często jednak powraca do przeszłości - na tyle często, że można by było z łatwością stworzyć jej biografię wyłącznie na postawie książki Na fejsie z moim synem.
Powieść okazuje się naprawdę interesująca. Wiele głosów krytycznych odnosiło się do języka powieści. Rzecz w tym, że choć może miejscami utrudniać lekturę, tak naprawdę przyczynia się on do zwiększenia wiarygodności tej historii. Język wywołuje wrażenie autentyczności, przypomina, że cała książka jest tak naprawdę wielką opowieścią. Przestawienie szyku zdań, duża liczba kolokwializmów, a nawet wulgaryzmów czy powtórzeń (zwrot "synuś" pojawiający się co kilka zdań) przypominać ma mowę potoczną.
Oczywiście, nie jest to książka dla każdego. Wielu recenzentów podkreśla, że wybór tej książki nie jest najbardziej fortunny w przypadku osób wierzących. Wydaje się jednak, że nie będzie to nadmiernie raziło czytelników. Co natomiast może nieco irytować, to fakt, że kobieta bez matury robi opisywane na wielu stronach (nużące) wykłady na tematy ściśle naukowe. Wprawdzie samo wykorzystywanie czasu na poszerzanie wiedzy przez kobietę tkwiącą w Piekle jest godne pochwały, jednak rozwlekanie tych fragmentów wydaje się niepotrzebne i w lekturze przeszkadza.
Na fejsie z moim synem to lektura interesująca. Oparta na świetnych założeniach, jednak nieco niedopracowana pod względem edytorskim. Z pewnością warto polecić tę powieść miłośnikom twórczości Janusza Wiśniewskiego, bo to chyba najbardziej osobisty utwór tego pisarza.
