Recenzja książki: Dzikie serce

Recenzuje: Damian Kopeć

Moc zmieniania rzeczy  

Vicar Pinch, szaleniec, narkotykowy baron i samozwańczy Król Świata nie żyje. Pokonano go i oddanych mu Tontonów na Sosnowym Wzgórzu. Pokonali go oni, czyli Saba, Ike, Maev i Wolne Jastrzębie, Łupieżcy i Jack. Grupa Tontonów jednak przeżyła, choć mocno się zmienili. Ich nowym znakiem rozpoznawczym stały się czyste buty i szaty, schludny wygląd. I tylko zamiłowanie do brutalnej siły oraz bezwzględność pozostały w nich takie jak dotychczas. Ktoś charyzmatyczny musiał stać za tymi zmianami. DeMalo? Ktoś, kogo zwą Wielkim Pionierem, człowiek realizujący od dawna własny, dobrze przemyślany plan. Wizjoner, który tworzy Nowy Eden. Krainę ludzi zdrowych, młodych, całkowicie oddanych sprawie. Ślepo posłusznych i wierzących w głoszone im idee. Mających stworzyć nowy wspaniały świat.

Jack dociera do Molly, właścicielki położonej na odludziu karczmy Przegrana Sprawa. Musi ją poinformować o śmierci Ike’a. Saba wraz z Lugh, Tommo i Emmi powoli przemierzają Jałową Ziemię. Zmierzają na zachód, jak wielu uciekinierów z Nowego Edenu. Saba myśli jednak głównie o Jacku i o duchach przeszłości, które coraz częściej ją prześladują. Napotkana po drodze wieszczka Auriel, Mówczyni Nieba, próbuje jej pomóc, jednak raczej bezskutecznie. Do Saby docierają bowiem wieści o Jacku - tak niepokojące, że aż trudne do uwierzenia. Natychmiast wyrusza w drogę powrotną, by spotkać się z nim w Przegranej Sprawie. Wierzy, że to, co słyszy o swoim ukochanym, nie jest prawdą. Jaka w takim razie jest prawda?

Główną postacią i zarazem narratorką Dzikiego serca, drugiego tomu cyklu Kroniki czerwonej pustyni jest Saba. To ona opisuje wydarzenia, w czasie teraźniejszym, z własnego punktu widzenia. Nadaje to opowieści pewien szczególny klimat. Atmosfera tego tomu jest podobna jak pierwszej części, Krwawego szlaku. Zdecydowanie gęsta, mroczna, niepokojąca, miejscami klaustrofobiczna. Pełna wizji i reminiscencji. Na pierwszy plan wychodzą emocje: ból, cierpienie, poczucie winy, gniew, zauroczenie. Wzmacniają je sytuacje pełne niedopowiedzeń, niejasności. Nieprzyjazny świat zewnętrzny jest tłem dla niespokojnego świata wewnętrznego. Dla myśli, emocji, obserwacji, sennych mar, marzeń Saby. Często używa ona krótkich, urywanych zdań, dobrze wyrażających nerwowość, zaniepokojenie, brak pokoju serca. Oto próbka tego stylu: Głównie jednak pilnuję Lugh. Śpi długim i głębokim snem. Ale niespokojnym. Nigdy nie śpi spokojnie. Przez większość nocy mówi przez sen. Nie rozumiem słów. Przeważnie mamrocze.

Dużo w opowieści przykuwających uwagę detali, mało szczegółów, nie odgrywających tylko chwilowej roli. Bardzo mocno zostaje wyeksponowany wątek miłosny, niespełnionego, zagrożonego przedłużającą się rozłąką uczucia między Sabą i Jackiem. Sytuację komplikują też porywy serca innych osób oraz złożone relacje między Sabą i jej bratem bliźniakiem.

Akcja powieści nie jest zbyt wartka, choć nie brakuje tu walki, śmierci, nagłych zwrotów biegu zdarzeń. Dominują jednak analizy świata wewnętrznego bohaterów, obserwacja ich przemian, dojrzewania, postaw. Świat zewnętrzny jest ukazywany dosyć skrótowo.

To, co ci się przydarza, zmienia cię. Na dobre czy złe, jesteś odmieniony na zawsze. Nie ma powrotu. Nieważne, ile łez byś wylał. To się wydaje proste, ale nie jest.

Powieść może podobać się amatorom romantycznych, choć zarazem nieco mrocznych historii. Sytuacje bowiem, w których znajdują się bohaterowie, oraz emocje, których doświadczają, nie są na ogół pozytywne. Dominuje w książce duża dawka negatywnych obrazów, śmierci, smutku, których nie równoważą marzenia o lepszym świecie i spokojnym życiu czy rzadkie chwile szczęścia. Moira Young, autorka Dzikiego serca, sprawnie posługuje się sprawdzonymi schematami: dzielna dziewczyna, z uporem walcząca o swoje szczęście, trudna miłość młodych ludzi, skomplikowane relacje między postaciami, wielkie zadania do wykonania przez osobę, od której zależą losy niemal całego świata, porywający za sobą tłumy szaleniec zmieniający świat. Narracja nie należy do najłatwiejszych, dialogi nie są uwypuklone w klasyczny sposób. Siłą książki są za to postaci, ich psychologia i to, co zachodzi między nimi. Walorem jest atmosfera towarzysząca lekturze, świetnie oddany nieprzyjazny ludziom klimat i swoista wrogość surowej przyrody. Powieść potrafi skutecznie przykuć uwagę.

To właśnie w naszych snach odnajdujemy siebie. To, kim byliśmy. Kim jesteśmy. Kim możemy się stać.