Recenzja książki: Być Babcią...

Recenzuje: Danuta Szelejewska

Babcia jest kimś, bez kogo trudno żyć. Mimo zaznaczającego się na każdym kroku postępu, a także coraz bardziej urozmaiconej codzienności, brak babci czyni egzystencję rodziny niezwykle skomplikowaną. Autorzy książki, sięgając pamięcią do beztroskich chwil, spędzanych w towarzystwie babć – Marii i Feli – tęsknią za ich „inteligencją emocjonalną”, pełną ciepła, zrozumienia pragnień wnucząt, życiowego doświadczenia oraz mądrości, pozwalającej bezbłędnie dotrzeć tam, gdzie jest się najbardziej potrzebnym. Czyniąc z rodziny wartość nadrzędną, babcie zapominają o własnych przyjemnościach, nie troszcząc się wcale o to, by rozwijać osobiste „żagle zainteresowań i marzeń”.

Bracia Wareccy w humorystyczny sposób ukazują rolę babci, której ludzkość zawdzięcza cywilizacyjny postęp. Uaktywniający się w określonym czasie „gen babci” pozwala jej dobrze wykorzystać własne doświadczenie, co czyni ją rodzinnym doradcą, mającym zawsze czas na słuchanie i doradzanie. Stosując się do reguły „dwóch trzecich”, babcia staje się specjalistą od spraw międzypokoleniowej komunikacji, pełnym dystansu i rozwagi, zawsze stawiającym na wnuki. Dzięki temu nabiera kształtów pierwszy świat dziecka, budowany krok po kroku, bez pośpiechu i przymusu.

Książka „Być babcią” pełna jest również rad dotyczących zdrowia i bezpieczeństwa, przekazywanych przy okazji opowiadania bajek. Natomiast niezwykle piękne myśli dotyczące babci autorstwa polskiego poety, eseisty i dramatopisarza Zbigniewa Herberta, przeplatają się z równie ciekawymi wspomnieniami snutymi przez braci Wareckich.

Kolejne rozdziały zawierają pochwałę tradycji rodzinnych (łącznie z wiarą, kulturą i zasadami moralnymi); omawiają problematykę dobrego wychowania, nakazującego poszanowanie wolności nie tylko własnej, ale również drugiego człowieka; proponują szkołę „bezwarunkowej akceptacji”, ratunek widząc w Dyżurnej Babci Szybkiego Reagowania; podkreślają dobroczynny wpływ babcinych umiejętności mediatorskich, zapewniających rychły koniec rodzinnych nieporozumień, różnicy zdań, waśni i sporów.

Wszystkie sytuacje opisane powyżej wymagają ogromnego nakładu cierpliwości. W przypadku babci pozwalają na to doświadczenie przeżytych lat, dystans do siebie i świata, gotowość do poświęcenia oraz związane z wiekiem zrozumienie ludzkich spraw. Niemalże anielska cierpliwość tej, z którą chętnie przebywają wnuczęta, zapewnia osiągnięcie zamierzonych celów (spożycie znienawidzonej kaszki przez malucha i dokładne przygotowanie do matury przez wyrośniętego młodziana).

Dzięki roztropności i mądrości, z którymi nierozdzielnie związana jest cierpliwość, babcia staje się „instytucją odwoławczą”, na którą może liczyć młode pokolenie. Bracia Wareccy, doceniając babcine wspieranie rodziców w trudzie wychowywania, podkreślają konieczność istnienia nieprzekraczalnych granic. Podsumowaniem jest „przepis na «babcię» doskonałą”, co dowodzi, że jest „niewidzialna jak powietrze i jak ono niezbędna”.

Lektura książki, opublikowanej nakładem wydawnictwa Promic, może pomóc docenić to, co jest dziełem babci, z nią bowiem związane są beztroskie chwile dzieciństwa wnuków.