Zwyczajnie - miłość (IV) Powrót do domu

przerażenie.
Przeskoczymy to jednak. Jest dzień. Magda obudziła się w swoim domu. Duże pięciopokojowe mieszkanie urządzone stylowo. Jej pokój nieduży, ale na wskroś jej – w każdym detalu- od pianina w kącie, wieży stereo i dywanika przypominającego skórę niedźwiedzia polarnego po każdy niespecyficzny kamyczek i szkiełko na półce. Duży salon w którym zazwyczaj wszyscy się spotykali, fortepian, kanapy, ława, bibeloty rękodzieła ludowego z różnych krajów świata, porozkładane na półkach z drzewa hebanowego i porozwieszane na ścianach, tu i ówdzie zdjęcia rodzinne z wycieczek po świecie, duży telewizor. Do pokoju Michała nie zaglądamy, bo na razie nie mamy potrzeby. Była jeszcze sypialnia rodziców i gabinet, ale tam też nie zaglądamy, bo będzie jeszcze okazja. Łazienka w drewnie, kamieniu i lustrach, ale nie będę się może bardziej wgłębiać, bo kogo to interesuje? Chodzi o to, że mieszkanko urządzone było w swoim wyszukanym, nietuzinkowym stylu. Kuchnia – szafki z ciemnego szkła, wykończone metalicznie, lśniące blaty i duży stół. Tutaj się zatrzymamy, bo tu na Magdę czekali rodzice, gdy raczyła w końcu wyjść ze swej niszy. Mamę widzieliśmy. Teraz ubrana była w kremową spódniczkę w kolano i zieloną bluzeczkę zapinaną na guziki. Ułożone starannie włosy, lekki makijaż, biżuteria. Ojciec – łysiejący pan ze sporym brzuchem, nie bardzo wysoki z okularami na nosie i poważną miną, ubrany w liliową koszulę.
- No. Moja artystka w końcu się obudziła. Pozwól tu panienko. – wskazał jej taboret obok siebie, gdy stanęła w progu. Podeszła niepewnie i usiadła bez słowa. – No to teraz mi opowiedz co się wydarzyło w tej Ameryce. Brałaś udział już w tylu koncertach i konkursach, a teraz co? Co się stało? – tu wyraźnie podniósł głos, po czym nabrał powietrza w celu samouspokojenia. Spojrzał na nią pytająco.
- Nie wiem. – Skrzywiła się niepewnie. – Może to zmiana klimatu, może coś zjadłam w hotelu. Źle się poczułam… Nie wiem. Zdaję sobie sprawę, że zaprzepaściłam wielką szansę, że na darmo wydałeś pieniądze, aby mnie tam wydelegować, że przyniosłam ci wstyd przed znajomymi, że na moje miejsce mógł jechać ktoś inny i wielu było chętnych. Ja dostałam szansę i wszystko popsułam. Przepraszam. Nie wiem jak to się stało. Nie mam nic na swoje usprawiedliwienie. Beznadziejna jestem. Następnym razem nigdzie już mnie nie wysyłaj i już. – spojrzała na ojca wyraźnie rozżalona wyczekując jego wyroku, a on patrzył wciąż z surową miną.
- Żebyś wiedziała, że następnym razem zanim poślę cię gdziekolwiek przemyślę to dobrze.
- Stasiu przecież dziewczyna mówi, że się źle poczuła. Może jakieś jedzenie hotelowe jej zaszkodziło, albo coś. Może specjalnie ktoś jej coś podał. Przecież ją znasz. Dlaczego miałaby nie wystąpić na tym konkursie najlepiej jak potrafi, skoro na tylu innych bez problemu występowała. W tym musiał maczać palce ktoś z konkurencji. Ja ci mówię.
            Tak pokrótce sprawa w domu została załagodzona. Tego dnia jeszcze Magda umówiła się z adwokatem, aby porozmawiać o możliwości unieważnienia zawartego małżeństwa i tu dowiedziała się, że przede wszystkim musi mieć jakieś dokumenty potwierdzające zawarcie tegoż związku. Musiała poczekać. Wieczorem spotkała się z narzeczonym. Piotr - wysoki, szczupły człowiek o płowych włosach i niezbyt atletycznej budowie, ale sympatycznym wyrazie twarzy. Był bratem jej przyjaciółki. Poznali się u niego w domu. Ona odwiedzała Izę, on zachodził, przysiadał się, zagadywał. Lubiła jego towarzystwo, budził sympatię. To nie była jakaś wielka namiętność, ale dawał jej poczucie bezpieczeństwa, mieli podobne zainteresowania, dobrze się z nim czuła.
Przyszedł teraz do jej domu, aby ją powitać po powrocie. Od dawna rodziny już się znały. Wszyscy