Zwyczajnie - miłość (IV) Powrót do domu

wiedzieli, że są zaręczeni i traktowany był już jak członek rodziny. Na powitanie objął Magdę czule – najwyraźniej stęskniony pocałował, a ona… wspomnienia przywiezione zza oceanu paznokciami jeździły po jej sumieniu i nie pozwalały skupić się na tu i teraz. Rozmawiał z rodzicami, ale oni sami stwierdzili, że nie chcą im zabierać czasu i nie mają nic przeciwko, aby porozmawiali sobie na osobności. Jej pokój, kanapa i on blisko. Facet jak facet. Jakkolwiek grzeczny to jednak będąc ze swoją kobietą sam na sam chciałby czegoś więcej niż tylko rozmowy i patrzenia w oczy. Próbowała odwzajemniać jego pocałunki, ale odsuwała jego dłonie szukając w głowie wymówek, aby do niczego więcej nie doszło. Oszukała go, wyszła za innego i z tym innym spędziła namiętną noc. Może istnieją kobiety, którym nie robiłoby to różnicy. Ona była z tych, którym wciąż fakt ten klinem wbijał się w świadomość uniemożliwiając bliskość. Wytłumaczyła, że źle się czuje, że wciąż nie może przeżyć tego co stało się w Las Vegas, że to nie jest odpowiedni moment i potrzebuje tylko przytulenia. Zrozumiał, czy nie, było mu to w smak, czy też przeciwnie – uszanował. Rozmowa też nie bardzo się kleiła. Wyszedł dość szybko.
            Magda wróciła do swego normalnego życia. Prawie. Na uczelni wyczuwała lekki dystans, skupione na sobie oczy i widziała ukradkową wymianę słów pomiędzy studentami, kiedy przechodziła. Swojej przyjaciółce nie mogła się zwierzyć z zagranicznych przygód, bo przecież ta była siostrą Piotra. Spotykać się z nią też nie była w stanie, ponieważ to wymagało zmuszania się do sztuczności i kłamstwa. Wciąż z niecierpliwością oczekiwała na przysłanie papierów ze Stanów. Do Dawida nie pisała, bo dopóki nie miała dokumentów nie widziała takiej potrzeby. Z Piotrem spotykała się wciąż trzymając go na dystans i znajdując nowe wymówki, aby uniknąć bliskości. Całą sobą pragnęła, aby papiery już przyszły i żeby rozwiązać problem niechcianego ślubu – przede wszystkim właśnie ze względu na Piotra i jego rodzinę. Była uczelnia, nuty, muzyka, żmudne ćwiczenia gry na fortepianie i skrzypcach – jej dwa wybrane instrumenty, egzaminy, oraz dwa fakty zaburzające spokój. Jednym były papiery, których wciąż nie było, drugim spóźniający się okres. Odwlekała moment wykonania testu, ale już chodziła jak błędna. Zdecydowała się kiedy rano po otworzeniu oczu poczuła jak kwasy żołądkowe wciskają się do przełyku. Z trudem doszła do łazienki, aby chwilę potem zwymiotować do sedesu. Mdłości przeszły, pozostały zawroty głowy. Mimo to ubrała się i poszła wprost do apteki. Kiedy w końcu kupiła i wykonała test, a ten bezczelnie poinformował o szczęśliwym fakcie przyszłego rodzicielstwa usiadła z nim w ręku, zaczęła się kołysać, a następnie płakać. Była przekonana, że to dziecko Dawida. Zanim wyjechała do Stanów miała okres. Z Piotrem w czasie zbliżeń zawsze dobrze się zabezpieczali. On o to dbał. Wiedział, że to nie jest odpowiedni moment na dziecko. Tego zupełnie nie było w planach. To komplikowało wszystko. Unieważnienie małżeństwa nagle przestało wydawać się proste. Świat wydawał się walić jej na głowę. Test wyrzuciła. Nie przyznała się nikomu. Przez kilka dni chodziła zastanawiając się co robić. W międzyczasie kupowała kolejne testy, aby przekonać się, że to nie była pomyłka. Każdy mówił to samo, a żeby nie miała wątpliwości także organizm dokładał swoje. Powtarzające się poranne mdłości, nagły apetyt, zawroty głowy w dusznych pomieszczeniach, odruch wymiotny przy zetknięciu z intensywnymi zapachami. Noc spędzona z Dawidem wciąż pętała jej się po myślach, jego słowa zapewniające, że chciałby spróbować i nawet to, co mówił o przeznaczeniu. W innej sytuacji być może nie pomyślałaby o tym wcale, ale świadomość noszenia w sobie jego dziecka skł