Zwyczajnie - miłość (IV) Powrót do domu

Istnieje w nas biologia. Jesteśmy organiczni, mamy w sobie cały zasób związków chemicznych, hormonów, a psychologowie powiedzą jeszcze o pamięci gatunkowej, pamięci głębokiej, podświadomości. To nie zmienia jednak faktu, że każdy z nas bez względu na to czy wierzy w istnienie duszy, czy też nie, ma potrzebę, aby ta – dla jednych realna, a dla innych abstrakcyjna, albo symboliczna (jako określenie indywidualnych cech osobowościowych) znalazła przystań w innej duszy. Miłość to dla nas nie tylko przyciąganie fizyczne. Ktoś kto ulega sile biologii z pominięciem „duszy” (rozumianej według własnych przekonań) musi odczuć (prędzej czy później) jej krzyk i bunt. Takie poczucie upokorzenia siebie – wiecie. Niektórzy mówią – kac moralny. Wśród zwierząt to wydaje się takie proste. Odpowiedni skład feromonów, dopasowanie fizyczne, siła biologii i można się łączyć, rozmnażać, zakładać gniazdko. Człowiek to cały splot uwarunkowań kulturowych, społecznych, ekonomicznych itd. Nikt nie rodzi się sam sobie na wyspie bezludnej. Od dnia przyjścia na świat, ba – nawet od dnia poczęcia – wrastamy w struktury społeczne, schematy rodzinne, tradycje kulturowe. Właściwie – bez nich nie moglibyśmy przetrwać, ani nabyć kompetencji należnych człowiekowi. Niezależnie od tego jakie cechy i predyspozycje posiadamy indywidualnie, bez matki, ojca, rodzeństwa, babć, dziadków, nauczycieli, kolegów, sąsiadów, prześladowców itd. nie nabylibyśmy umiejętności potrzebnych do życia i funkcjonowania w społeczności ludzi. Jesteśmy częścią struktury. Mamy świadomość tego, że jest nam potrzebna do przetrwania i do pełnego „bycia”. Prawda, że zdarzają się introwertycy, czy samotnicy, którzy sami z własnego wyboru szukają odosobnienia, ale… to inna historia. Większość potrzebuje swojego miejsca w społeczeństwie, poczucia przynależności, akceptacji. Z im większą otwartością i chęcią świat chce człowieka brać, tym on ma więcej chęci i pasji, aby żyć. Odrzuceni popadają w depresję, energia życiowa spada. Lęk przed odrzuceniem bywa silną przyczyną i prowodyrem naszego postępowania. Już. Nie nudzę. Wracam do naszej bohaterki.

Mimo, że lot nad oceanem trwał swoje, kiedy samolot wylądował w Krakowie, a wszyscy pasażerowie zaczęli zbierać się do wyjścia Magda wcisnęła się w fotel. Najchętniej wcale by nie wysiadała. Bez protestu poleciałaby z powrotem. Koleżanki kulturalnie przemilczając zajście na koncercie nie omieszkały jednak teraz jej przywołać do rzeczywistości.
- Magda dobrze się czujesz?
- Tak jakoś… – czuła się blado. Jeszcze bardziej blado niż wyglądała.
- Może ci w czymś pomóc? – wokół panował gwar, ludzie zbierali swe podręczne torby, przeciskali się, stewardesa instruowała. Jeszcze mówiła coś o tym co pozabierać, co zostawić, jaka pogoda jest na zewnątrz i takie tam. Wiecie. Koleżanka Magdy – szczupła dziewczyna o włosach ciemny blond związanych w koka przysiadła się do niej i spojrzała uważnie.
- Na pewno dobrze się czujesz?
- Już wstaję. – Magda pod naporem wzroku ruszyła się w końcu - Nic mi nie jest. Dam radę. – uśmiechnęła się wymuszonym grymasem - Już mi lepiej.
Zmusiła się, aby wysiąść. Lotnisko. Odgłos kołujących samolotów, światła, krążący ludzie, roszący deszcz i mrok. Wszystko odbywało się szybko. Tłum ludzi i gwar towarzyszący powitaniom, nawoływaniom rozpraszał myśli. Na Magdę w porcie czekał już brat. Nader szczupły mężczyzna w okularach. Ciemne włosy, ciemna koszula wisząca na mizernie zbudowanej sylwetce.
- Cześć. - Przywitał się bez wylewności. - Gdzie masz bagaż? – pytając poprawił okulary.
Omijając tłoczących się ludzi poszli odebrać walizkę.
W drodze do domu nie rozmawiali za wiele. On próbował wprawdzie podpytywać o konkurs, o przyczynę jej niefortunnej niedyspozycji, ale jej milczenie i smętna mina wystarczająco wyraziły jej zapał do rozmów. Zaprzestał. Wycieraczki zbierały z przedniej szyby krople deszczu, a te zanim dały się zepchnąć chwytały światło latarni nasycając się nim i malując abstrakcyjne plamy i miraże. Mężczyzna włączył muzykę Mozarta. To co oboje lubili. Była muzyka, raz po raz oślepiające światło samochodu z naprzeciwka, szosa przed nimi, łagodny szum silnika i deszcz przesłaniający krajobraz. Najchętniej zostałaby tu na zawsze. Wsunęła się głęboko w fotel patrząc przed siebie i w myślach starała się stworzyć jakiś plan wyjścia z sytuacji. To nie koniec świata – przekonywała siebie – Nikt nic nie wie. Tylko tyle, że nie zagrała w koncercie. Trzeba będzie znaleźć prawnika i dowiedzieć się w jaki sposób rozwiązać problem tego pseudo-małżeństwa. Na pewno istnieje jakiś sposób. Obok tego samo-przekonywania pojawiały się wspomnienia wspólnie spędzonych chwil – pocałunku, który podciął jej nogi, splecionych ciał, namiętności, której zaznała po raz pierwszy w życiu w takiej sile.
Zatrzymali się w końcu przed swoim blokiem. Blokowisko jak blokowisko. Wokół ustawione długie pasma budynków, w środku plac zabaw dla dzieci, chodniki, kilka drzew, ustawione wzdłuż chodników ławki - wszystko spowite mrokiem rozbijanym przez latarnie. Była trzecia rano. O tej porze większość ludzi spała. Tylko jacyś menele idąc przez deszcz podśpiewywali sobie wesoło o urokach życia. Samochód został odstawiony, towarzysz naszej bohaterki zabrał walizkę, ruszyli do domu. Drzwi klatki schodowej, dalej wąski korytarz rozświetlony włączonymi lampami i winda. Siódme piętro. Jeszcze kilka kroków i brat otworzył przed nią wejście do znajomego, rodzinnego gniazdka, jakże bezpiecznego i pożądanego. Włączyła światło. Nieduży przedpokój, drewniane wieszaki i szafki na buty, ściany wyłożone ozdobnym korkiem, lustro, kolorowy chodnik na podłodze. Zdjęła buty, a obok pojawiła się postać kobiety – szczupła, drobna, włosy krótkie – blond, ubrana w lekką, jedwabną pidżamkę i luźno narzucony szlafroczek.
- Jesteście w końcu – uśmiechnęła się i podeszła do dziewczyny, aby ją objąć. Spojrzała na nią z widoczną na twarzy troską i pogładziła jej włosy – Wszystko dobrze? – spytała
- Dobrze, dobrze. Idź się mamo położyć. Ja tu dam sobie radę.
- Ja wiem, że takie podróże męczą. Michałku idź zanieś torby do pokoju Magdy, a ty chodź na chwilę do kuchni. Zjesz coś i pójdziesz odpocząć. Jutro będziemy rozmawiać. Tak?
- Mamo nie będę teraz nic jadła. Naprawdę niepotrzebnie czekałaś. Idź spać.
Mama jak mama. Toaleta jak toaleta. Przeskoczę do pobudki, żeby nie przeciągać.