Zwyczajnie - miłość (IV) Powrót do domu

oniła ją do decyzji o wysłaniu maila. Kilka razy podchodziła do komputera, długo w głowie układała co mu napisze. Pisała i wymazywała. W końcu coś wysłała. To było krótkie powitanie i zapytanie czy otrzymał już dokumenty. Czekała całą dobę na odpowiedź, ale ta nie nadeszła. Napisała kolejną z zapytaniem czy jego milczenie oznacza, że porzucił swój dziwny zamiar podtrzymywania związku. Tym bardziej powinni szybko rozwiązać problem. Odpowiedzi nie było. Przeczekała trzy kolejne doby każdego ranka i wieczoru zaglądając na pocztę. Nie było nic. Obok zaś był Piotr, który patrzył na nią zdumiony, nie pojmując zupełnie jej chłodu i całości dziwnego zachowania. Nie wiedziała co robić. W chwili napływu desperacji uznała, że dziecko jest wspólną sprawą obojgu rodziców, którzy je poczęli , a nie tylko jej. Dlaczego ona sama miała być nim obciążona? Ponownie siadła do komputera i napisała krótko „Zrobiłam sobie test. Jestem w ciąży i to jest Twoje dziecko. Odezwij się”.
Minęły kolejne dwa dni. Odpowiedzi nie było. Kiedy kolejny raz sprawdzała pocztę ze zdenerwowaniem i rezygnacją stwierdzając, że nie ma żadnej odpowiedzi od Dawida do jej pokoju wszedł Piotr. W panice zaczęła wyłączać wszystko co się dało, a on podszedł i spojrzał na nią zdumiony. Przykucnął.
- Powiesz mi co się dzieje? – spytał patrząc na nią uważnie. Dłonie jeszcze jej drżały. Dotknął ich.
- Nie chcesz wiedzieć. – uśmiechnęła się prawie przez łzy.
- Skoro pytam to znaczy, że chyba jednak chcę. Wytłumaczysz mi w końcu o co chodzi?
- Jestem w ciąży – wypaliła już nie kombinując i nie planując nic. Spojrzała na niego z lekkim przerażeniem, wyczekując reakcji, a on wstał i włożył ręce do kieszeni patrząc na nią w osłupieniu.
- W ciąży? Jesteś w ciąży? – chwilę jeszcze zbierał z myśli swoje zadziwienie, zanim dołożył – Ze mną?
To pytanie, jakkolwiek w wykonaniu Piotra było bardziej wolną myślą uświadamiającą, że zostanie ojcem, niż wątpliwością, na Magdę podziałało jak płachta na byka. W innej sytuacji rzuciłaby czymś w niego oburzona. Teraz, będąc świadomą swoich win, zupełnie straciła panowanie nad sobą.
- Nie – wypowiedziała. Krtań jej się ścisnęła, oczy napełniły łzami i nie była w stanie powiedzieć nic więcej. Wyszła z pokoju, żeby uciec przed jego wzrokiem. Była we własnym mieszkaniu. Daleko iść nie mogła. Przeszła do salonu, gdzie siedzieli rodzice wspólnie oglądając jakiś program w telewizji. Usiadła w fotelu, a zaraz za nią wparował Piotr i przyklęknął przed nią, objął i zaczął całować jej dłonie.
- Madziu przepraszam. Nie to miałem na myśli. Zdziwiłem się tylko. Zawsze się zabezpieczaliśmy, ale to nieważne. Wiem. Nie ma stuprocentowych zabezpieczeń. Takie rzeczy się zdarzają, ale… uff – westchnął głośno – Ciąża... To niespodzianka. Jakoś sobie poradzimy. Zobaczysz – ponownie pocałował jej dłonie patrząc na nią.
- No niech mnie kule biją – zakrzyknął pan domu gromkim głosem – Dla mnie to dopiero niespodzianka – Toście się pospieszyli. A gdzie reszta studiów, gdzie praca? Poszaleli normalnie.
- Daj spokój – zestrofowała go żona – Dziecko to nie powód do złości. Będziemy mieć wnuka. Może trochę nieoczekiwanie, ale… Przez ten rok dzieciom się pomoże. Damy radę przecież. Nic się nie bój córeńko.– matka podeszła do Magdy i usiadła na brzegu fotela obejmując ją ramieniem. Pocałowała jej włosy. – To ci dopiero niespodzianka. No ale teraz ja rozumiem to twoje zasłabnięcie podczas konkursu. I że ty nic do tej pory nie powiedziałaś. Nic się nie przyznała. Popatrz no Stasiu.
- No, do dumy to raczej powodu tu nie ma. Też se wymyślili moment na dziecko. Ludzie czy wy żeście powariowali? Piotrek, ty pracę masz jakąś dorywczą. Raz jest, raz nie ma. Mieszkania nie macie. Magda ma jeszcze rok nauki prze