Żadnych ciastek

    Natomiast Jezus-katolicki to zaściankowy, poczciwy i niego zidiociały i zniewieściały "Pan Jezus" ludzi prymitywnych, którzy uprawiają koszmarną i dziecinną, naiwną wiarę w "Pana Boga" i myślą, że to co im Kościół sprzedaje to jest rzeczywistość. Badacze niezależni od Kościoła dawno ustalili, że Jezus mistyków, np. Faustyny w ogóle nie przypomina prawdziwego Jeszui, który był młodym gniewnym rewolucjonistą, schizmatykiem i w oczach judaizmu heretykiem, głoszącym powszechny pokój, miłosierdzie, którego tak się boi Konfederacja i skrajna prawica, różne głupawe bractwa różnych Piusów, którzy zafałszowali obraz Jeszui. Był zwykłym rzemieślnikiem, a kiedy znudziła mu się marno płatna praca fizyczna, zaczął nauczać i głosić Królestwo niebieskie. Tchórzostwo intelektualne to coś czym się brzydzę. Nikt nie chce poznać całej prawdy o Jezusie i nic kompletnie nie robi, aby Jezusa odmitologizować, odbrązowić. Niewielu wie, że istnieje apokryficzna tradycja "złego Jezusa", który zabijał, kochał się w kobietach, łamał wszelkie konwencje społeczne, darł koty z całą starszyzną żydowską i dążył do zmiany reguł społecznych. 

    Ale o tym później. Na razie pamiętajmy, że prawdziwy Jeszua jest nadal do odkrycia i na nowo ukazania światu, jak było naprawdę, od legendy o zwiastowaniu przez anioła aż po tajemnicze, aczkolwiek nie calkiem niemożliwe do wyjaśnienia zniknięcie ciała z grobu Arymatejczyka po wykonaniu kary śmierci…

***

    Mogę się skupić. Jeszcze nie wiem, kim się stanę. Nikt tego nie wie. W połowie życia piszę, aby późne wnuki czytając te marne zdania nabrały nadziei. Bo mnie się w połowie udało. Czyli w mojej osobistej perspektywie więcej niż sto procent. Odkąd moje zdrowie zaczęło się poprawiać od 2007 roku zapisy EEG, które wcześniej były coraz gorsze, nagle zaczęły być „w granicach normy”, a w 2016 roku, czyli szesnastym roku terapii „w normie”. Nikt mi tego nie potrafił wyjaśnić. Coś przeżyłem. Tylko jeszcze nie wiem, co. I czy się w ogóle dowiem. Teraz uświadamiam sobie, że żyję, żeby potem, gdy będę martwy, zapamiętać ostatnim kwantem swej duszy tę chwilę, gdy jeszcze nie wiem, co tam jest. Co jest dalej? I w czasie i w przestrzeni? Wiele razy sądziłem, że kosmos jest nieskończony. Bo gdy dotrzesz do promieniowania tła, czyli najstarszej części wszechświata, który rozszerza się we wszystkich kierunkach od nas – a nie w jednym – to możesz wyciągnąć rękę i pójść krok dalej. I potem znowu. I znowu. I tak w nieskończoność…

***

    Ale wiem, że się myliłem. Tylko Absolut może być nieskończenie wielki. Tyle, że szukając go na zewnątrz siebie, poza obserwowalnym kosmosem, nie znajdę go. Bo „Bóg”, który ma tysiąc imion, nie jest wielki, ani tym bardziej największy, niby otaczając nasz wszechświat zewsząd. Odwrotnie – Bóg jest rzeczywistością nieskończenie małego, mikroświatem. Zauważyłem, że nie mogę już czytać „światowej” literatury, która nie przejmuje się najważniejszym pytaniem – jaki sens tego, że się rodzimy, cierpimy i czasem się śmiejemy, potem umieramy. I kolejni za nami. I widzę korowód pokoleń, jak łańcuch. Gdy choć jedno ogniwo się zerwie, pęka wszystko. Bo wszystko jest połączone. Jest tak wbrew temu, co robią w myślach naukowcy. Dzielą atomy na coraz mniejsze cząstki. I znowu jest pytanie, czy istnieje na samym dnie najmniejsza cząstka, której już nie da się podzielić, bo jest za mała. To byłby fundament, na którym możemy spadając się oprzeć. Jak turysta spada i ma nadzieję na wystającą półkę skalną, tak nauka redukuje coraz bardziej. I tnie ten włos stale i stale. I gdy już sądzimy, że spadliśmy na dno, od którego możemy się wreszcie odbić, otwierają się kolejne. Aż dochodzimy do nicości. Lecz wtedy z przerażeniem uświadamiamy sobie, że jest coś niżej tego dna, tej pustki. Coś niepojętego.