WYZNANIE. Monodram.

Przez cały dzień powtarzać gotowa.

Meine Jidisze mame,

Wracam do ciebie za sześć dni.

Meine Jidisze mame,

Artystka ma napad kaszlu.

Co nocy dom nasz mi się śni.

Podnosi do ust chusteczkę.

Pieniądze mam. Kupię....

Kaszel nie pozwala jej śpiewać dalej. Na chusteczce, którą odjęla od ust widać slady krwi. W tym jednym, jedy nym momencie w czrno-białym filmie pojawia się czerwień. Gaśnie reflektor oświetlajacy aktorkę. Milnie dźwięk pracującego projektora.

Cisza. Ciemno.

Kiedy, po chwili, rozświetla się scena, nie ma już ekranu. Na krześle, po lewej stronie dłuższej krawędzi stołu siedzi ta sama aktorka w tej samej sukni, w której widoczna była na filmie. Przed nią, na stole, filiżanka z niedopitą kawą, kieliszek do połowy wypełniony czerwonym winem, jakieś książki, jakieś listy.

Kobieta wygląda na potwornie zmęczoną. Z głową odchyloną w tył mówi wiersz:

Polały się łzy me czyste, rzęsiste

Na me dzieciństwo sielskie anielskie,

Na moją młodość górną i chmurną,

Na mój wiek męski, wiek klęski,

Polały się łzy me czyste, rzęsiste.

Prostuje się, wstaje, przechodzi kilka kroków. Wypija maleńki łyk wina.

Boże, ilu potrzebowałam lat, ile musiałam doznać, by zrozumieć, naprawdę zrozumieć, głęboki sens tego tak prostego, wydawałoby się, wiersza. Pamiętam ten wieczór. Siedzieliśmy w mojej garderobie, po ostatnim przedstawieniu „Erosa i Psyche”. To było nasze ostateczne rozstanie. Nie chciałam tego ciągnąć a on...

Kiedy milczeliśmy już długo, ze spuszczonymi głowami, bo nic już nie było do powiedzenia, a żadne z nas nie miało odwagi, by wstać i wyjść, on nagle przerwał tę ciszę, podniósł głowę, ale nie patrzył na mnie, spoglądał tak gdzieś w dal, przed siebie, jak romantyczni bohaterowie jego scenicznych kreacji i zaczął mówić ten wiersz, prosto i pięknie. A potem rozpłakał się, jak dziecko. On wielki Osterwa, artysta u szczytu sławy, pierwszy amant, bożyszcze kobiet, uwodziciel.