Wszytko co tracę

  Posłusznie wykonała to, co jej kazałem. Miała znieruchomiały wzrok. Rozpoznawałem już tę minę: zbierała argumenty i przygotowywała odpowiedź. Po chwili powiedziała:

  - Istnieje potwierdzenie naukowe możliwości zapisu ludzkiego losu. W kwasie dezoksyrybonukleinowym można odnotować niewyobrażalną ilość danych. Do zmieszczenia 455 trylionów bajtów wystarczy jeden gram DNA. Nasza technologia nie zna nośnika pamięci porównywalnego choćby w jakimś ułamku do tego, co stworzyła natura – podkreśliła bardzo zdecydowanym głosem. Umiała go modulować niemal na życzenie. - Ona potrafi zapisać w organizmach program działania na całe życie. Robi to przecież od miliardów lat. Program obejmuje wszystko, co nastąpi: od wzrastania, poprzez choroby i końcową dezintegrację.

  Opis procesów biologicznych brzmiał fachowo i sucho, tak jakby za pomocą rzeczowości samą siebie chciała odrzeć z emocji.

  - Dezintegrację, czyli po prostu śmierć? – bardziej podsumowałem, niż zapytałem. Odpowiedziało mi milczenie. - Gdybyśmy potrafili zrozumieć co jest tam zapisane, znalibyśmy datę własnej śmierci – sparafrazowałem.

  - Ludzie przez tę wiedzę utraciliby motywację do czegokolwiek – rzekła z powagą. – Wiedząc kiedy umrą, nie podejmowaliby wysiłku nakierowanego na przyszłość i wspólne dobro. Liczyłoby się wyłącznie tu i teraz.

  - Całkowity hedonizm - przytaknąłem. - Ale podszyty trudnym do zniesienia lękiem przed nieuniknionym . Na tym polu nauka jest bezradna.

  Ciągle rozmyślałem o wczorajszym momencie bliskości między nami. Co znaczył dla niej, a co dla mnie? Czy powinniśmy o tym porozmawiać, a może lepiej zapomnieć?

  Przed lądowaniem okrążyliśmy piramidę, niemo zachwyceni jej ogromem i niewzruszonym trwaniem. Aparatura pomiarowa skanowała teren, szukając potwierdzenia ustaleń Ann. Wkrótce znaleźliśmy wejście, a dwie godziny później stanęliśmy wewnątrz Komnaty Zapisków. To szokujące: największe odkrycie wszechczasów nie dokonało się w atmosferze przygody, lecz w typowej dla laboratoryjnej surowości: z użyciem skrupulatnych badań i precyzyjnych metod. Bez podniecenia mediów i przemów naszpikowanych patosem. Robiliśmy jedynie to, co konieczne.

            Po przejściu przez niski tunel weszliśmy do ogromnej podziemnej hali wypełnionej metalowymi płytkami. Na twarzach mieliśmy maseczki. Srebrzyste prostokąty wielkości latawca wystawały tysięcznymi rzędami z podłogi i sufitu. Półmrok odsłaniał ich powierzchnię pokrytą dziwacznymi żłobieniami. Stałem obok Ann, nie dowierzając że to się dzieje naprawdę. Błękitnooka zastygła niewzruszona, unosząc brwi z typową dla siebie pewnością, tak jakby bywała tutaj codziennie.

   - Wreszcie możemy znaleźć odpowiedź.

  - Jak to? – zapytałem.

  - Ziemia przechodziła już globalne ocieplenie. Dowiodły tego badania pokładów geologicznych. Coś jednak sprawiło, że zostało cofnięte. Jeśli tutaj rzeczywiście zapisano pradawną historię, płyty powinny zawierać jakiś ślad po tamtych zdarzeniach. A może i rozwiązania problemów.

  - Co zamierzasz zrobić?

  - Ustalę co naprawdę wtedy zaszło.

  Niemal automatycznie przytaknąłem. A przecież rozpracowanie płyt wydawało się niemożliwe. Jeśli nie stanowiły jakiegoś rodzaju elektroniki, to w najlepszym razie rowki na ich powierzchni były pismem. Wystarczył rzut oka by stwierdzić, że żadnym ze znanych. Jej natychmiastowa pewność siebie była niedorzeczna. A jednak posiadała olbrzymi magnetyzm który dawał poczucie, że Ann bezdyskusyjnie wie, co mówi. Wkrótce wyszliśmy, żeby uniknąć zatrucia grzybami. Maseczki chroniły jedynie przez chwilę. Wewnątrz pozostał skaner, który rozpoczął zbieranie i przesył danych. Ich analiza z pewnością zajmie wiele dni.