Słoneczny Amulet

naszyjnik znaleziony na terenach zamieszkiwanych przez plemiona pogańskie, dzisiaj powiedzielibyśmy, terenach Wielkiej Brytanii. Spoczywa w naszym mieście, w muzeum, kilka przecznic dalej... Ale jak mielibyśmy go przynieść?! Przecież nikt tego nie trzyma na ulicy, a włamać się do muzeum, samobójstwo... – Po chwili uzmysłowiła sobie bzdurę. Zabić może ich już tylko słońce i ogień. Czyli wyprawa dość bezpieczna. Właśnie dlatego nie pójdzie tam żaden człowiek. Ale sobie bestia wykombinowała. Pomyślała Ash. Zanim zdążyła coś powiedzieć, wilkołak dokończył – Zrobicie to najbliższej nocy. I nie uciekajcie, znajdę was wszędzie, a wtedy... Słońce to byłby luksus, na który wam nie pozwolę. – Mięśnie nagle napięły mu się do granic możliwości, po czym kilkoma potężnymi skokami znalazł się na dachu, pozostawiając powyginane rury poręczy schodów. Wyścig ze słońcem wyczerpał ich zupełnie. Ledwo wbiegli na pogrążoną w półmroku klatkę schodową, ciepłe promienie liznęły chodniki miasta. Odetchnęli z ulgą. Kobieta wyciągnęła z czarnej, winylowej torebki klucze, ospale otworzyła drzwi. Zmęczonym, może też zrezygnowanym wzrokiem spojrzała na Chrisa. – Właź, przecież cię tu nie zostawię. – Bez słowa przekroczył próg mieszkania. Wnętrze wypełniały czerwienie i fiolety, sporo tajemniczych, czarnych dodatków, jak świece, puzderka, szkatułki, elementy wykończeń mebli. Na wprost od wejścia, na czerwonej ścianie poprzecinanej pionowymi, czarnymi pasami tapety, pyszniło się wielkie lustro, złocona, barokowa oprawa szczerzyła się liśćmi, cherubinkami i kto wie czym jeszcze. W zwierciadle ujrzał oczywiście tylko drzwi barwy mahoniu. Zzuli buty, weszli do sypialni kobiety. W samym środku wystrojonego w XVIII wiecznym, francuskim stylu pokoju znajdowała się trumna. Wampirzyca odchyliła wieko, wślizgnęli się do niej oboje. Choć szeroka, bo Ashley lubiła wygodę (co podczas letargu i tak było zbędne) zmieścili się cudem. Zapadli natychmiast w pozbawiony nocnych mar sen. Świt kolejnej nocy okazał się osobliwy, ciężki. Wisząca nad dwójką znajomych groźba nie zbliżyła ich do siebie, w przerywanej zdawkowymi odzywkami ciszy, każde z nich z osobna gniotło się ze swoim przeznaczeniem. Nie czekali długo, pół godziny po zmierzchu ubrali płaszcze i buty, drzwi domostwa zamknęły się za nimi z cichym trzaskiem zabezpieczeń antywłamaniowych. Kiedy wyszli na chłodną, lepką od nocy i wilgoci ulicę, kobieta zaczęła rozmowę na temat. – Przede wszystkim powinniśmy się najpierw posilić. – Powiedziała to sucho, bez emocji. Mężczyzna wyrwany z zamyślenia rozejrzał się bacznie. – Nie ma to jak ta dzielnica. Zawsze jest w czym przebierać. Drobni pijaczkowie, narkomani i bezdomni. Albo dzielnicowy. – Zachichotał pod nosem. Wampirzyca przygryzła wargę, brwi ściągnęły się niebezpiecznie. – Podziwiam poczucie humoru w takiej sytuacji. – Ledwo skończyła zdanie, doskoczyła błyskawicznie do siedzącego pod ścianą pijaka. Kiedy tylko wbiła zęby w brudną szyję, wypuścił z ręki zieloną butelkę, która po chwili w wyczulonych zmysłach kobiety wtórowała chrzęstem szkła do bicia serca biedaka. Jak w symfonii, skrzypce i kontrabas. Wraz ze zbliżającą się śmiercią muzyka stała się szybsza, rosła, żeby nagle urwać się wraz z oddaleniem długich, białych kłów. Kilka cichych uderzeń, coraz wolniej. Butelka stoczyła się gdzieś na trawnik. Cisza. Mężczyzna nic nie mówiąc zajął się drugim bezdomnym. Kiedy skończył, Ash kończyła wycierać usta białą, koronkową chusteczką. Wytarł wilgotne od czerwonej cieczy usta, podszedł do swojej towarzyszki. Spojrzał krytycznie. Wampirzycy zdawało się, że odgadła jego myśli. Chyba nie będzie mnie pouczać. To, że on woli się z każdą ofiarą zabawić, wypić trochę, nie pozbawiając życia, nie znaczy że każdy tak musi. Zwłaszcza, że czasu mamy niewiele. Powie choć słówko, to my wygarnę. Ale on tylko wyciągnął ku niej palec, po czym starł nim resztkę krwi nad jej wargą. – Czas nagli, madame. – Zdo