Słoneczny Amulet

była się na uśmiech. Choć oczywiście dalej nikomu nie było do śmiechu. Nie zdążyła pogrążyć się w myślach. Chris zapytał. – Po co on nas do tego zmusił? Przecież sam mógł to zrobić. Widziałaś co zrobił z poręczami? Dla niego takie drzwi, nawet pancerna szyba, to jak zapałka. Zanim przyjechałaby ochrona, byłby już daleko. – Wampirzyca przygryzła wargę w zastanowieniu. – Może chciał żeby ktoś to wykonał bez śladów? – Chris pokiwał głową przecząco. – Przecież i tak rano ktoś się zorientuje, że naszyjnik zniknął. Sądzę, że nie chce dopuścić do jakichś plotek o pojawieniu się wilkołaka. Wśród śmiertelnych i tak nikt by w to nie uwierzył, służby bezpieczeństwa by wszystko zataiły, żeby nie rozsiewać paniki. Więc chodzi o spokrewnionych. Nie mogą się dowiedzieć o jego wizycie. – Kobieta przerwała nagle – Raczej nie. Przecież my wiemy. Skąd ma pewność że nikomu nie powiemy? Choćby teraz, przez telefon? – W tym samym momencie dotarła do nich przerażająca myśl. Gdyby dzieci nocy mogły się pocić, na ich skórach zapewne pojawiłyby się zimne kropelki, a po kręgach przeszedł dreszcz. Popatrzyli się na siebie. Chris przełknął ślinę. Ashley odetchnęła, rozejrzała się. Wokoło miasto pulsowało życiem, ulicami, niczym tętnicami przesuwały się szybko pojazdy, ludzie spieszyli się do domów, znajomych, na imprezy. Byli pewni, że gdzieś tu jest. Ale nigdzie nie mogli dostrzec tych oczu. Czarnych oczu drugiej śmierci. Nie przyspieszyli kroku. Zgodnie zachowywali pozory tego, że nie domyślają się zamiarów likantropa. Chris odezwał się, jakby ciszej. – Jest jedno wyjście. Wejdziemy do środka, zdobędziemy błyskotkę, i uciekniemy. Nie wiem po co mu to, ale nie ryzykowałby tak wiele dla byle wisiorka. Zawiadomimy Starszych, a oni rozprawią się z tym psiskiem. – Kobieta spojrzała z mieszanką wyrzutu i braku wiary we własne słowa. – Ale jak się nie uda, to on rozszarpie nas na kawałki. I nikt się o tym nigdy nie dowie. – Chris kontynuował z zacięciem. – Nie mamy wyboru, i tak by nas zniszczył. Nie zostawi świadków. Musimy zawiadomić Starszych, nie odmówią w obliczu takiej zagadki. Zadzwonisz do nich kiedy znajdziemy się w środku muzeum. Tam wilczek nie wejdzie. – Mówiąc to prawie szeptali, kobieta pokiwała głową ze zrozumieniem. Nieco raźniej szli w kierunku swojej zdobyczy. A byli już prawie na miejscu, ponad równo przystrzyżonym trawnikiem wznosiły się białe mury piętrowego budynku. Na parterze było tylko jedno wejście, ku szerokim odrzwiom prowadziły marmurowe schody, zapraszające do zwiedzania. Tak, woleliby zwiedzać. Może innym razem. Stanęli przed wysokimi na trzy metry drzwiami. Rozejrzeli się bacznie. W środku zapewne była ochrona, na zewnątrz jednak panowała cisza, najbliższą osobą była staruszka, czekająca na zielone światło, ale z odległości jaka dzieliła ich od jezdni, w nocy nie ujrzałby ich nikt. Gwiazdy widocznie im sprzyjały, razem z księżycem schowały się za gęstym puchem chmur. Skupili się na moment, po czym rozpłynęli, a raczej zmienili stan skupienia. Pod postacią mgły przedostali się wąskimi szczelinami do środka. Cały czas jako ledwo widoczne mgiełki sunęli marmurową posadzką wzdłuż holu, przy ścianach po obu stronach patrzyły na nich zamknięte w szklanych sześcianach sylwetki egipskich bogów, greckich herosów i współczesne, wyglądające jak bezładny stos żelastwa figury, nie przedstawiające nic, co przychodziłoby im do głowy. W tej chwili skupili się nad tą jedną rzeczą. Pomieszczenie cały czas bacznie obserwowały jednookie kamery. Za to nigdzie nie mogli dostrzec czujników ruchu. Na końcu korytarza, zaślepionego ścianą pokrytą wielkim gobelinem, posadzka pod kątem prostym zmieniała się w schody, prowadzące w przeciwne strony, zgodnie jednak w górę. Skręcili w lewo. Kiedy dwie mgiełki przesunęły się w róg pomieszczenia, zmaterializowali się. Ściśnięci obok siebie, jednak żadna kamera nie obejmowała ich wzrokiem szklanej źrenicy. Ashley delikatnie wyci