Słoneczny Amulet

ągnęła z torebki telefon, jakby bojąc się zwrócić uwagi kamer. Wystukała numer, zwlekała chwilę z przyciśnięciem klawisza potwierdzającego wybór połączenia. Mężczyzna szepnął jej do ucha. – Zawiadom ich, ja idę po wisiorek. – Po czym niespodziewanie cmoknął ją w policzek. I rozpłynął się w powietrzu, tylko drobinki pary wspinały się prędko tuż nad posadzką, po chwili zniknął jej z oczu w korytarzu na piętrze. Popatrzyła w wyświetlacz telefonu. Ostatni przycisk. Cisza. Po chwili z drugiej strony odezwał się głos kobiety. – Tak, moja droga? Co mogę dla Ciebie zrobić tej nocy? – Zapytała z wyrzutem i odrobiną przekąsu. Zawsze taka była. Na szczęście Ashley, jako młody wampir nie musiała odzywać się do niej często. Odpowiedziała szybko i szeptem. – Prosimy o pomoc. W południowej dzielnicy pojawił się wilkołak... – Rozmowa potoczyła się jak górski potok. Błądził chwilę pomiędzy eksponatami zawartymi w szklanych pudłach. Jednak bez zbytniego problemu natrafił na to, czego szukał. Dokładnie jak na rysunku, na czerwonej poduszce leżała złota blaszka, ozdobiona wyrytymi na niej liśćmi, słońcem, czterema okazałymi bursztynami. Zmaterializował się, szybkim ruchem stłukł szybę. Kawałki szkła przecięły cienką, czerwoną nitkę lasera. Chwycił ozdobę. I stało się to, czego najmniej mógłby się spodziewać. W jego ciele eksplodował ból, w centrum w dłoni zaciśniętej na ozdobie. Każdy mięsień napiął się tak, że zdawały się zrywać. I płonąć. Złota blaszka wgryzała się w ciało, paliła. Kiedy ją puścił, upadła nieszkodliwie na posadzkę, spojrzał ledwo przytomny na dłoń. Nie była spalona, wydała się nietknięta, poza czerwonymi liniami, odciśniętymi od naszyjnika. Drugi raz nie próbował dotknąć, dookoła migotały czerwone światła, ryk syreny rozdzierał uszy. Zdał sobie sprawę, że jego głos musiał być głośniejszy, bo po chwili wbiegła do pomieszczenia wampirzyca. Chris krzyknął – Daj kartkę, coś cienkiego! Szybko! – W pośpiechu wertowała zawartość torebki, na schodach słychać już było szybkie kroki strażników. Wyjęła białą chustkę, z drobinkami krwi na brzegu. Chris złapał ją, złożył na pół. Przez materiał sięgnął po naszyjnik, spodziewając się fali bólu. Nic takiego nie nastąpiło, ku jego cichemu zadowoleniu i uldze. Schował zdobycz do kieszeni marynarki, wybił pięścią okno. Kawałki szkła i drewniane ozdobne listwy bezładnie runęły w przepaść. Wyskoczyli. Lądowanie z pierwszego piętra wampirom nie sprawiło żadnej trudności. Upadli miękko na nogi, ruszyli biegiem przed siebie, wprost na ulicę. Ash pociągnęła towarzysza za ramię, pobiegli przez park, wzdłuż ulicy. Słyszeli za sobą syrenę alarmową. W jednej chwili do monotonii dźwięków dołączył inny, rytmiczne uderzenia. Chris obejrzał się za siebie. Wilkołak gonił ich, choć był jeszcze daleko, wiedział że dogoni w kilka chwil. Biegli dalej, aż drogę przecięła im kolejna ulica, dotarli do skrzyżowania. Już mieli skakać, kiedy drzwi jednego z samochodów otworzyły się. Kobieta w średnim wieku, szybkim gestem zaprosiła do środka. Wskoczyli niemal, drzwi zatrzasnęły się z hukiem. Z piskiem opon, samochód ruszył. Bestia zrezygnowała z dalszego pościgu, widzieli tylko jak znika w gąszczu parku, sąsiadującego z ulicą i budynkiem muzeum. Odetchnęli z ulgą, z przyzwyczajenia, bo przecież żadne z nich nie potrzebowało powietrza, martwe tkanki nie potrzebują tlenu. To oczywiście zdradziło ich mierny w stosunku do pozostałem dwójki wiek. Siedząca obok kobieta, odziana w czarny żakiet i wysokie buty patrzyła na nich chłodno. Za kierownicą siedział ciemnoskóry wampir, spokojnie prowadził samochód, samochód powoli zwalniał, aby na końcu płynąć po asfaltowym morzu w dozwolonej prędkości. – Więc co to za błyskotka zepsuła mi dzisiaj wieczór? – Spytała Starsza. Wiedzieli oboje że tego typu tekst jest wymuszony, na pewno kobietę bardzo zainteresował przedmiot, który zwabił wilkołaka do miasta, a także fakt, że posłużył się wampirami do jego zdobycia. Chris wyją