Proklata Trijca

go upiekli na rożnie. Może byli już zbyt najedzeni, by skonsumować tak tłustego wieprza. Może Natan oponował przeciw spożywaniu wieprzowiny, a może zostawili go na potem. Tego i sam diabeł nie wiedział, ani nawet nie chciałby wiedzieć, co siedzi w głowach tego towarzystwa. Natrętne bzyczenie muchy, dopełniało ten obraz. Kozak otworzył leniwie jedno oko. Plunął celnie, trafiając muchę w powietrzu z odległości trzech metrów i wrócił do spania. Ledwo zamknął oko, a co innego przerwało mu drzemkę. Do karczmy wszedł jeden z psów zaklętych przez charakternika, czarny i wielki jak ogar piekielny. Kozak nadstawił ucho, a potem sam coś szepnął. Pies wybiegł merdając ogonem. Hryhory nie miał ochoty zdzierać sobie przepitego gardła, budząc towarzyszy, więc po prostu wypalił z pistoletu w sufit. Natan i Kossecki zerwali się gwałtownie. Pierwszy zaspany, ujrzawszy w zasięgu ręki dzban z napitkiem uśmiechnął się od ucha do ucha i natychmiast zwilżył sobie gardło. Drugi patrzył na Kozaka strasznym wzrokiem, oczekując wyjaśnień. Kogoś innego to spojrzenie przeraziłoby do szpiku kości. - Jakiś jegomość chce z nami pomówić. - mruknął Tereszczuk do szlachcica. Ledwo słowo się rzekło, a już drzwi przekroczył mężczyzna wyglądający na cudzoziemca. Według jakiej mody był przybysz ubrany, to żaden z nich nie wiedział, bo się takimi rzeczami nie interesowali. O dziwo, widok zastany w karczmie ani trochę go nie ruszył. Tak jakby wcale nie zauważył ciał, krwi i bałaganu, ukłonił się z uśmiechem na ustach. - Witam szanownych waszmościów, bękartów przeklętych, z matki murwy i z ojca stajennego - żaden z trójki się nie obraził, bo sami nie mieli zbyt dobrego mniemania o swoich rodzicielach. - Nazywam się Albert Solberg, reprezentuję pana Ragnara Bjornsona. Trójca niemo wpatrywała się w niego. Może czekali aż Norweg przejdzie do rzeczy. A może myśleli, w jaki sposób go zabić. - Mój pan ma dla was zaproszenie, do swego namiotu rozbitego kilka mil stąd, oraz propozycję. Ręczę swoją głową, że owa propozycja przypadnie panom do gustu. - Lepiej więc dla ciebie, żebyś miał rację. - rzekł Michał Kossecki. Wyszli z karczmy, przed którą znajdowało się kilkadziesiąt psów. Wszystkie zaklęte przez Hryhorego, pilnujące, by nikomu z mieszkańców nie strzeliło do głowy, żeby przerywać biesiadę Trójcy, bądź zarezać ich podczas snu. Gdy odjeżdżali, charakternik gwizdnął, a psy wbiegły pędem do karczmy. Gdy zębiska wgryzały się w ciało karczmarza, grubas zazdrościł dziewce i szlachcicom, że są martwi i nie czują jak są rozrywani na kawałki psimi szczękami. Jechali kawałek gościńcem, a potem skręcili w step. Po jakimś czasie im oczom ukazał się namiot, stojący w owym stepie. Dziwne było to, że taki możny obcokrajowiec rozbił namiot na pustkowiu, zamiast pójść w gościnę do jakiegoś dworu. Żaden magnat nie powstydziłby się takiego gościa, a co dopiero zwykły szlachcic ugaszczając go jak króla, otwierając najlepsze wina i serwując takie potrawy, jakie sami rzadko jedzą. Taka już jest polska gościnność. Dziwnym było również to, że w środku ten namiot był dziesięć razy większy niż na zewnątrz. Mieściło się w nim wiele skór i poroży zwierzęcych, mnóstwo mebli, z których najbardziej uwagę przyciągał olbrzymi stół, który powinien zajmować cały namiot a nie tylko jego część. O dziwo, ani w namiocie ani wokół niego, nie było żadnej służby. Z wyjątkiem Alberta i nagiej kobiety grającej na harfie. Na krz