Pięć minut

- Tak?

- Nie jesteś ciekawa?

- A co możesz mi ciekawego powiedzieć? Po tylu latach milczenia?

Nie powinna tak mówić. Widocznie nie potrafiła się powstrzymać.

- Tak uważasz?

- Zawsze milczysz. Nawet jak do mnie coś mówisz, to i tak jesteś gdzieś daleko.

- A ty? No powiedz! A ty? Jak ty do mnie mówisz? Zastanawiałaś się? A może ci to do głowy nie przyszło?

- Tylko nie opowiadaj już swoich historyjek. Bo tak naprawdę, to nigdy się mną nie interesowałeś.

- To dlaczego wyszłaś za mnie?

- Nie miałam pojęcia kim naprawdę jesteś.

- To wszystko?

- Prawie…

- Acha… Więc lepiej nie pytać?

- Nie mam nic do ukrycia.

- To widać.

- Co masz na myśli?

- Twoją szczerość.

Taksowała mnie spojrzeniem szukając czegoś w mojej twarzy. Wiele razy widziałem to spojrzenie. Uważne, skupione, jakby chciała się przekonać, czy jeszcze jestem jej mężem, czy może już obcym człowiekiem.

Sięgnąłem po szklankę i wypiłem pozostałość drinka. Uśmiechnąłem się krzywo.

Odwróciła wzrok.

Wstałem.

Przy barku zamówiłem wódkę z sokiem. Stałem, i nie chciało mi się wracać.

Poczułem złość. Wtedy wróciłem.

- Powinniśmy już być w domu – stwierdziła oschle.

- Mam to gdzieś. Nikogo nie zapraszałem. Chcę być sam.

- Jak zwykle.

- Jestem z tobą.

- No tak! Bo to na mnie spadnie ciężar tłumaczenia się. Po to mnie zaprosiłeś?

- Nie dlatego.

- To wybrałeś sobie cholernie dobry dzień. Gratuluję!

- A wiesz… sam się nad tym zastanawiam. Wiem tylko, że wydawało mi się to bardzo ważne. Ale teraz nie mogę sobie przypomnieć dlaczego.

- W dodatku kpisz.

- Nie kpię. Ale od rana trzyma mnie chandra. Wiesz?

- Nie pamiętam dnia bez twojej chandry. I bez piwa. Więc mi nie mów, że dzisiaj to tylko chandra.

- Dzisiaj moja chandra jest wyjątkowo świąteczna. Bo pomyśl… właśnie kończę pięćdziesiąt lat, i jeszcze trochę, a już mnie całkiem ubędzie.

- To na co ty czekasz? Czego chcesz? Gwiazdki z nieba? Taki duży chłopiec.

- Widzę, że i ty lubisz kpić.

- Przez cały czas błaznujesz. Zaplanowałeś sobie ten teatralny pokaz, lecz po co? I to w takim dniu. Jak ja rodzinie w oczy spojrzę?

- Tu cię gryzie! Co rodzina powie… Jakaś ty zakłamana.

- Bo muszę za ciebie myśleć?! I za ciebie się tłumaczyć?! Jakby mało było całego życia z tobą? I to nazywasz zakłamaniem?

- Zgodziłaś się przyjść ze mną, a przecież nie chciałaś. Widziałem jak się prężyłaś, niemalże chciałaś mi zabronić. Tak! Zabronić. Ale byłaś dumna i pogardliwa. A teraz się boisz. No, jaka ty jesteś nieszczęśliwa. Bo, poza tym, musisz wysłuchiwać moich głupkowatych myśli, i to całe życie. A ty? Co ty mądrego powiedziałaś dzisiaj, i wcześniej? Co ty powiedziałaś takiego, żebym cię słuchał? Lecz to ja jestem winien. A ty… musisz się poświęcać. Inaczej już nie potrafisz.

Słuchała, najpierw z wściekłością, a potem z obojętnością. W końcu zapytała:

- Czego ty właściwie chcesz?

- … Spokoju.

- Tylko tyle?

- Tak. Tylko tyle.

- A ja?... Jaką mam zagrać rolę?

- Nie musisz grać.

- Może wyjdę? Może nie powinnam tu przychodzić?

- Nie chcę żebyś wychodziła.

- Więc chcesz spokoju? A ja dzisiaj mam być twoją tarczą?

- Dlaczego dzisiaj? Zawsze byłaś i jesteś moją tarczą.

- Mój zmęczony mąż marzy o spokoju… A kiedy nie byłeś zmęczony?

- Chcesz wiedzieć?

- Słucham.

- Dwie godziny temu. Kiedy się zastanawiałem. Bo nie musiałem tu przychodzić, i ciągnąć cię za sobą. Bo tak uważasz… Ale teraz jestem zmęczony. Za dużo wypiłem.