Ostatni pisarz

- Żegnaj, Marion.

Ogmios, srebrzystoszary i-kot, na wpół leżał oparty o poduszkę. Opowiadał. Jego towarzysz, brązowy, patykowaty Morrigan obserwował go uważnie. Przednie łapy zwisały mu z kanapy, a ogon kołysał się z boku na bok. W futrze Ogmiosa, na boku, ziała łysa plama, pomarszczona, szaro-różowa skóra przypominała zasuszony owoc. Bebhionn leżała obok pisarza. Jego palce bezwiednie zanurzone w futrze głaskały ją po grzbiecie.

Johannes wysłuchał przerażających historii o eksperymentach "ojca" i-kotów, profesora Donelly'ego, potem Ogmios opowiedział o nielegalnych walkach i-kotów, a potem o tym, jak sprzedano jego i Morrigana ludziom.

Niegdysiejsza właścicielka Ogmiosa, Carla Rejdner chciała go wychować na posłusznego domownika. Trzymała go na uwięzi, a pewnego razu, kiedy Ogmios ją podrapał, związała i oblała gorącym olejem.

Johannes spojrzał na bok i-kota.

- Mogłem zabić Carlę Rejdner - powiedział Ogmios. - Albo okaleczyć, tak ja to ona zrobiła ze mną. Ale wolałem uciec. Nigdy więcej nie będę czyjąś własnością.

Wyglądało na to, że jego walka nie była nadaremna. Analitycy polityczni uznali za prawdopodobne, że Rada Antarktydy w ciągu paru miesięcy uzna prawa i-kotów, a Ogmios miał nadzieję, że inne rządy postąpią podobnie.

Podczas gdy słuchał coraz bardziej entuzjastycznych opowieści Ogmiosa, Johannes doznał nieprzyjemnego uczucia.

- Ogmios... - zaczał, szukając odpowiednich słów. - Dziękuję, że opowiedziałeś mi te historie, ale... nie mogę tego opisać.

- Dlaczego? - zapytał cicho i-kot.

- Nie są wystarczająco oryginalne. Podziwiam waszą walkę i z całego serca życzę wam powodzenia, ale… patrząc na twoją opowieść oczyma pisarza, widzę, że jest podobna do wielu historii na temat walk mniejszości o wolność.

Na kilka sekund zapadła cisza.

- To nie było w porządku, Johannesie - zauważyła Bebhionn.