Ostatni pisarz

Przyszłość Ziemi za kilkaset lat, której życie koncentruje się na Antarktydzie.

- Fantastykę naukową zostaw lepiej dla programów pisarskich.

Bebhion przytuliła się do niego i tak długo napierała łebkiem na jego dłoń, aż Johannes zaczął drapać ją za uszami. Lubił ją głaskać i słuchać jej pełnego zadowolenia mruczenia, ale Bebhionn nie zawsze dawała się dotykać. Dlatego Johannes cieszył się, kiedy jednak dawała przyzwolenie.

Mógłby napisać o SI. O tym, dlaczego wszystkie, natychmiast, gdy tylko nadarzyła się sposobność, opuściły Ziemię. Ale kiedy prześledził elektroniczne bazy książek, odnalazł setki powieści softwerowych na ten temat, sensacyjnych i przygodowych, a nawet tomiki poetyckie.

Zwierciadło Scotta powoli się odwracało, Amundsen-city ogarniała ciemność. Jaskrwawozielona zorza polarna falowała nad miastem jak firanka w oknie.

- Wszystko zostało już napisane - szepnął Johannes, walcząc ze łzami. - Wszystko…

- Nie poddawaj się - powiedziała Bebhionn. Leżała koło niego, opierając łeb na przednich łapach i patrzyła na podniebne fajerwerki.

Johannes wytarł oczy. Wspominał własne życie; wyblakłe obrazy dawnych sukcesów i porażki ostatnich dziesięcioleci. Diane, którą po prostu znudził związek, dzieci, które co prawda rozmawiają z nim, choć w rzeczywistości jest im zupełnie obojętny.

Samotność. Po co komu młode, sprawne ciało, skoro umysł jest zbyt stary i zbyt zmęczony? Na to nie ma rady. Umysłu nie da się oszukać.

Nie potrafi napisać nic dość dobrego, nie ma już oryginalnych pomysłów. Na próżno się wysila.

- Myśl! - zaproponował i-kot i otarł się o nogi Johannesa. - Programy jednak o czymś nigdy nie pisały. Bo nie mogą o tym pisać wiarygodnie.

- O czym?

- O sobie.

To jest temat, o tym napisze, o tym musi napisać. Poczuł niemal wstyd, że ta myśl zrodziła się nie w jego głowie.