OBRAZ esej

ch los. I Natan czytał ich księgi i nadziwić się nie mógł. * * * „Nie będzie już walki o to kto ma być dowódcą”. A ta walka jest zawsze. Dowódca zresztą jest potrzebny, byle był mądry i wiedział do czego zmierza. Zresztą w dziejach byli różni dowódcy. U Marcina zjawiło się też paru dowódców. Bo Juliusza można tak określić, mimo iż on dowodził tymi, których jeszcze nie było. Jeszcze się nie narodzili nawet. To ciekawe. * * * „Jesteś prawdziwym cudem tego świata. Jesteś wyjątkowy, jedyny w swoim rodzaju, niepowtarzalny.” Phil Bosmans Że Juliusz, Adam czy Fryderyk, to rozumiem, ale ja czy ty, niepowtarzalny, wyjątkowy, albo ten tam, co to nic wyjątkowego nie uczynił. Ale okazuje się, że potrzebny był. Nawet swojego grobu nie ma. Kiedyś miał, ale potem zbudowano tam nowe miasto i zatarły się wszystkie ślady o tamtych. Niepojęte to tak bez śladu, bez pamięci. * * * Każde wydarzenie ma swoją głębię. Patrzę na zdjęcie będzińskiej synagogi, której już nie ma, i przypominam sobie zdarzenie z córką Jaira, zwierzchnika synagogi, w jednym w miast Izraela. Córka Jaira umarła, a potem ożyła, chociaż Jezus powiedział, że ona tylko śpi. Blisko będzińskiej synagogi jest kościół i Żydzi wychodzący z synagogi, idący obok kościoła do swoich domów musieli słyszeć opowieść sprzed 2000 lat o przełożonym synagogi i jego córce. Czas nie ma tutaj znaczenia, bo tutaj nie chodzi o głębię czasu, tutaj chodzi o coś więcej. Przełożony synagogi zwraca się do tego, który jest Posłany. Coś mu każe zwrócić się właśnie do Niego. * * * Coś w tym jest, że tak często pojawia się w dziejach narodu wybranego motyw ojca i córki. Nawet nasza wielka literatura przejęła ten motyw. Bo i Juliusz Słowacki w swym dramacie „Ksiądz Marek” umieszcza Judytę i jej ojca jako jednych z bohaterów dramatu, i Stanisław Wyspiański w „Weselu” też sprowadza na wesele do Bronowic Żyda z córką Rachelą. A u nas w Będzinie żyd Herszlig wędrował z córką po Gzichowie, Brzozowicy, i odszedł z nią na zawsze wywieziony z getta na Warpiu. Coś w tym jest. * * * Każda rzecz widzialna okazuje się znakiem, symbolem niewidzialnym. I to co niewidzialne ważniejsze jest od widzialnego. * * * A może jest tak, że klęska, upadek to odwrotna strona sukcesu i zwycięstwa. Na pewno tak jest. Tam w dworku Marcina rozpoczął się koncert Jana Sebastiana Bacha. Gra na organach w kościółku niedaleko, to i słychać go dobrze. Wieczór jest jesienny. Jak wtedy wygląda świat, wiadomo. Opisano to na wiele sposobów, namalowano, i zawsze dodawano, że to niepełny obraz, niepełne słowa, że urok jesiennych chwil jest nieprzekazywalny. Jest nieprzekazywalny, ale cóż jest przekazywalne? Wracajmy do Bacha. Ta jego gra w tym otoczeniu, nastroju, to jest to coś, do czego się wraca, bo to jest kwintesencja życia. Tych chwil ważnych, momentów skupiających w sobie wszystko. No więc Bach gra. Mgły unoszą się nad łąkami, chmury układają się w fantastyczne kształty. A Juliusz? Co robi Juliusz? Wyszedł i pali cygaro. Suchoty, w ogóle słabe zdrowie, a on pali. Niech pali. Obmyśla rapsody „Króla – Ducha”. Kiedyś te rapsody będzie deklamował w tajnym teatrze w Krakowie człowiek, który został słowiańskim papieżem. Juliusz to wie. Wie, że nie pasuje do tej epoki, w której żyje. A jednocześnie jest konieczny w tej epoce. Musi przygotować nowe zastępy. Więc przygotowuje. * * * Za 18 minut zajdzie słońce. Zapalamy szabasowe świece. To jest odwieczny rytuał. Juliusz zobaczył światełko w domu pewnego Żyda. Jest piątek i wszędzie zaczyna się szabat. A szabat to uświęcenie czasu. I tutaj tysiące kilometrów od Ziemi Obiecanej, gdzie płynie rzeka Niemen, czy tam gdzie płynie Przemsza, czy Wisła zaczyna się święto odwieczne. * * * „Szczęśliwy mąż, który nie idzie za radą występnych” Tak zaczyna się Psalm I. Wcześniej pisaliśmy o tym człowieku, który budził strach. Nie on jeden zre