Moc bursztynu cz-1

            Nabrał w płuca powietrza, chwilę przytrzymał - potem odsapnął.

            - Narozrabiałem…  Nawet zdrowo narozrabiałem – powiedział głosem wystraszonego chłopca.

            - Coś poważnego się wydarzyło?

            - Sam nie wiem, czy coś poważnego. Wszystko zależy, z której strony na to spojrzeć.

 Małgorzata zatrzymała  swój nieruchomy wzrok na twarzy męża. Był jakiś dziwny. Jego rozbiegane źrenice, wróżyły  poważne kłopoty.

- Powiedz wreszcie – powiedziała łagodnie jak do dziecka.

Norbert pierwszy raz, tego wieczoru - spojrzał w jej zielone oczy. Nie da się ukryć, były to najpiękniejsze oczy, jakie w swoim życiu spotkał. Przez chwilę, jakby się zawahał jednak wnet się otrząsnął.

            - Siadaj moja droga i ze spokojem mnie wysłuchaj – odezwał się rozkazującym tonem.  Popchnął ją lekko na stojący kuchenny taboret, sam zajął miejsce naprzeciwko niej. Odchrząknął głośno, potem zakaszlał, zakrywając dłonią usta. Kiedy już na dobre odsapnął; zaczął tą niezręczną dla niego rozmowę. – Wysłuchaj mnie proszę i nie przerywał, dopóki nie skończę. Przez dwadzieścia pięć lat byliśmy szczęśliwym małżeństwem. Chociaż trudno powiedzieć, czy naprawdę szczęśliwym, ale na swój sposób kochaliśmy się. Dzisiaj ofiarowałem tobie piękne róże, na które patrzysz z zachwytem. Chcę żebyś wiedziała, że to ostatnia rocznica naszego ślubu i ostatnie ofiarowane przeze mnie róże. Rozwodzę się z tobą – rzekł unikając jej wzroku.

            Małgorzatę zatkały słowa Norberta. Zerwała się z miejsca, ale nogi odmówiły posłuszeństwa i z powrotem klapnęła na taboret. Przez chwilę nie mogła ruszyć ani ręką ani nogą. Czuła, że język jej drętwieje, a krew powoli spływa z głowy, pozostawiając za sobą jakiś dziwny szum i świst. Przez moment zdawało jej się, że albo cały świat stanął na głowie,  albo ona dostała obłędu.