Moc bursztynu cz-1

            - Dobrze. Jutro niektóre sprawy ci wytłumaczę, bo dzisiaj nie da się z tobą dojść do ładu.

- Zapytaj mnie raczej, czy ja w ogóle zechcę z tobą rozmawiać?

Spojrzał na nią takim wzrokiem, aż obleciał ją strach. Jednak już nic nie powiedział, tylko z wściekłością nacisnął klamkę i trzasnął drzwiami, że o mało nie wyskoczyły z zawiasów.

Po wyjściu Norberta, Małgorzata roześmiała się histerycznym śmiechem. Było dla niej wręcz niezrozumiałe, a zarazem śmieszne. Jak pięćdziesięciodziewięcioletni mężczyzna potrafi być tak bardzo nieodpowiedzialnym facetem? Skoro tak bardzo się zakochał w młodszej, więc po co były te róże? – zadawała sobie pytanie, na które nie potrafiła odpowiedzieć. Prawdę mówiąc, Norbert też nie wiedział, czym to wytłumaczyć. Uważał raczej, że nic takiego wielkiego się nie stało. Natomiast z jego mowy wywnioskowała, że najlepiej by mu odpowiadało, mieć dwie kobiety. Tak sobie: jedną do kochania, drugą do gotowania, prania i do sprzątania. Ale nic z tego, nie z Małgorzatą takie numery.

Po tym napadzie śmiechu, zrobiło jej się przykro. Trudno było, zapanować nad łzami, które na siłę cisnęły się do oczu, a potem spływały po policzkach. Jednak bardzo szybko wzięła się w garść. Przypomniała sobie, że to właśnie ona pocieszała opuszczone przez mężów koleżanki. Tłumaczyła im na wszystkie możliwe sposoby, że szkoda łez i szlachetnego zdrowia, żeby się zadręczać. Kiedy pytały, co by ona zrobiła, gdyby mąż ją rzucił? – Nie wieszałabym się z tego powodu – odpowiadała bez zająknięcia. Czy teraz też będzie tak bardzo pewna siebie?

Weszła do pokoju, wyłączyła telewizor i rozsiadła się wygodnie w fotelu. W pierwszej chwili chciała zadzwonić do syna, ale wnet się rozmyśliła. Po co go niepotrzebnie martwic. Kto wie, co może się jeszcze wydarzyć? Może Norbert zmieni zdanie, gdy wszystko do końca przemyśli? Jeśli tak, to ich syn nigdy się nie dowie, co się wydarzyło w rocznicę srebrnych godów.