Fallout - Rozdział 3: Krypta 15

            Teraz zaczynał paraliżować mnie strach. Bałem się, że jeśli odstrzelę te niuchające ryje, zza załomu wychynie sfrustrowany wieprz ważący tysiąc dwieście funtów i rzuci się na mnie tak jak Matka. Nie mogłem ryzykować.

            Wpadłem więc na genialny pomysł. Zanurzyłem rękę w odmętach mojego magicznego plecaka bez dna i wyciągnąłem nadgniłe, zbrązowiałe i pokryte takimi samymi, domagającymi się przekłucia, bąblami, co zerkające w moim kierunku świnie.

            Dyskretnie poturlałem jabłuszko w stronę pamiętającego lepsze czasy komputera. Prosięcia jak gdyby od razu chwyciły przynętę, bo kłębiąc się i obijając jedno o drugie jak gdyby próbowały się zepchnąć na ściany, ruszyły w kierunku żarła.

            Na nieszczęście oczom moim ukazał się również ten trzeci, czający się do tej pory w niewidocznym dla mnie miejscu.

            Nie mam bladego, kurwa, pojęcia, co to było. Zdążyłem tylko pomyśleć, jaka to szkoda, że nie zapłaciłem Ianowi tych stu kapsli i nie mam go teraz ze sobą. Potem wielki, brązowy stwór o wyjątkowo zdrowej i kosmatej sierści, ruszył walczyć o nadgniłe, podobne jemu barwą jabłko, z którego na wierzch wypełzały pewnie teraz sfory żądnych powietrza robali.

            Małe świnoszczury pisnęły kwicząc zajadle z rozgoryczenia. Tłusty, pękaty, przypominający kreta i co najmniej dziesięć razy większy od nich i przynajmniej dwa razy masywniejszy ode mnie pomiot nachylił się owarkując prosiątka swoim spiczastym ryjem i na jeden raz – jak hipopotam – połknął skisły owoc.

            Nie czekałem nim którykolwiek z tej całej menażerii zapragnie połknąć coś większego, co bez wątpienia zapewniłoby im znacznie więcej protein. Sięgnąłem po flarę, odkręciłem czubek i jednym zdecydowanym ruchem, posłałem ją w kierunku ofukujących się nawzajem popromiennych kompromitacji.

            Jasne, oślepiające światło w kolorze świeżych, porastających wybrzeża basenu Morza Śródziemnego pomarańczy wywołało pośród dwóch prosięci i jednego napęczniałego kreta taki szok i zamęt, że przez moment zwierzęta wiły się kwicząc i rzucając na ściany i siebie nawzajem. Kłapały przy tym nienawistnie dziobami i próbowały skryć oczy osłaniając je przednimi łapami.

            Bang-bang! Wypaliłem dwukrotnie celując prosto w wyraźne czoła świnoszczurów. Oba posłałem do piachu. Ich głowy rozbryzgnęły się przyozdabiając obrzydliwie obskurne ściany Krypty odrobiną malowniczej mieszanki kości czaszki, krwi, mięśni, ciała szarego i bezbarwnego, lecz ściekającego w miłym dla oka stylu, płynu rdzeniowo-mózgowego.

            Wtedy też rozwścieczony, wciąż ślepy lecz gotowy do bezwzględnej szarży kret (nazwijmy go kretoszczurem) ruszył na mnie, a ja mimowolnie, instynktownie, wycofałem się do tyłu w stronę wysadzonej grodzi Krypty 15.

            Strzelałem mierząc prosto między czerwone już (jakim cudem!?) ślepia nafaszerowanego promieniowaniem kretoszczura. Mimo to on wciąż parł naprzód. Kiedy opróżniłem cały magazynek,  przestraszyłem się, a widok jego zakrzywionych, pożółkłych kłów wystających gremialnie z ryja nie napawał mnie bowiem jakimikolwiek powodami do buddyjskiego spokoju.