azproszenie2

-Bianka!- Miriam zaczęła wydzierać się na cały głos.- Bianka! Gdzie jesteś, kurwa! Już mnie to nie śmieszy. Bianka, Bianka, do kurwy nędzy, weź wróć, Bianka!

I już wino pomału wsiąkało w dywan. Krzesło upadło na ziemię. Kwiatki wyleciały z dzbana, a dzban przeistoczył się w nieregularne odłamki szkła. Stół położył się na plecy, bo bolały już mu nogi.

-Miriam, co ty wyrabiasz?! Kurwa!

Na to zawołanie Miriam stanęła niczym żona Lota. Obróciła się w tył i ujrzała wkurwioną Biankę, trzymającą album w dłoniach.

-No, to ty tu posprzątasz, a ja będę patrzeć jak starasz się zaprowadzić tu ład istniejący wcześniej.- podniosła krzesło z ziemi. Usiadła nań i założywszy ręce, czekała, aż Miriam weźmie się za sprzątanie.

Zajście to sprawiło, że obie dziewczyny w mig wytrzeźwiały. Miriam w końcu skończyła sprzątać, co przyniosło ulgę i Biance, bowiem obrzydło jej już tak siedzieć.

-Chciałam ci pokazać zdjęcia. Ale już mi się odechciało. Ty jesteś jakąś psychitką, wolę położyć się spać.

Miriam trochę była obrażona.

-Trzeba było przyjść jak ciebie wołałam. A zdjęć i tak nie chciałabym oglądać, widziałam je już. To są moje zdjęcia.- w oczach miała łzy.- Ja też idę spać.

*

Już od nocy padał deszcz. Miriam obudziły rytmiczne uderzenia o szybę. Przetarła oczy, poprzewracała się z boku na bok. Nie mogła zasnąć ponownie, wstała. Cicho otworzyła drzwi na podwórko, by nie budzić Bianki. Przywitał się z nią świeży chuch zieleni. Wysunęła dłonie. Próbowała złapać kilka kropel, pozwoliła chrzcić się niebiosom. Potem wysunęła język w oczekiwaniu na wilgoć świata. Nagle usłyszała głos Bianki:

-Wiesz co zawsze lubiłam robić gdy padał deszcz?

Miriam nic nie powiedziała. Obie spojrzały na siebie, uśmiechnęły się i z dzikim wrzaskiem wybiegły na podwórko. Pod ich gołymi stopami rozstępowały się kałuże. Czarne błoto przywierało do buńczucznych nóg. Obie śmiały się i wrzeszczały, brykając jak durne dzieciaki. Mokre ubrania przylepiły się do ich ciał, a z włosów padał przecedzony deszcz. Zaczęły zrzucać z siebie krępujące odzienie. I zaraz świeciły mokrymi dupami rozkoszując się szaleństwem rozpaczy nieba. Padły w końcu na trawę, próbując złapać oddech w normy rytmiczne. Spoglądały na siebie, śmiejąc się jedna z drugiej. Miriam zbliżyła się do Bianki.

-Masz ciało takie samo jak moje.

Delikatnie dotknęła jej piersi. Opuszkami palców wyczuła gładkość i sprężystość jej skóry. Spojrzała Biance prosto w oczy. Zbliżyła usta do jej ust. Zaczęły ocierać się o siebie, głaskać, całować całe ciała. Elektryzujący dotyk stawał się coraz bardziej śmiały, dokładny. Fale wszechobejmującej jedności przeszywały ich ciała. Miriam momentami zdawało się, że Bianka znowu niknie. Tym bardziej i łapczywiej próbowała uchwycić jej namacalność, zatrzymać jej niezaprzeczalny fakt istnienia. Lecz Bianki brakło i gdy Miriam zamknęła oczy, czując jak miliardy kolibrów rozpieściło jej ciało, była już sama. Otworzyła oczy, stal przed nią Doręczyciel. Rozpaczliwie rozejrzała się naokoło, lecz nikogo oprócz Doręczyciela, nie było w pobliżu. Skuliła się, próbując ukryć nagość. Płakała. Doręczyciel stał przed nią w lekkim rozkroku i z założonymi rękami niczym wspaniały ochroniarz firmy Purzeczko. Nie powiedział nic. Patrzył tylko, a spojrzenie jego było wyrazem pogardy ogromnej. Rzucił tylko jakąś kartkę i odszedł, niknąc w deszczu, we mgle i w oddali.