azproszenie2

Na scenę świata wkroczył teraz Doręczyciel z jeszcze dziwniejszym typem. Stanęli przed gościem zaproszonym na święto. Doręczyciel puścił oczko do Miriam?, starał się jednak bardzo, by zachować powagę i wielkość chwili, ta chwila bowiem zaprawdę wielką była. Odezwał się do niej nieznany wcześniej typ. Ubrany był w bardzo elegancki gajerek, twarz niestety miał niewyraźną i szarą, jakby zamazaną, na piersi ogromny order oznajmujący wszem i wobec, że oto on, a nie nikt inny jest prezydentem. Zagrzmiał niczym trąby archanielskie.

-Drodzy przyjaciele, a zwłaszcza ty, droga Miriam, zebraliśmy się tutaj, by ukończyć jakże ważny każdemu obywatelowi proces przystosowawczy. Oto bowiem, znana już nam wszystkim Miriam miała wielki zaszczyt być wyróżnioną wielkim darem poznania siebie. Poznania głębokiego - jego głos rozbrzmiewał jak głos księdza z ambony - Poznania wielkiego, bo prawdziwego. Każda ta postać, która gościła u ciebie, była tobą, innym rodzajem osobowości. Niektóre z nich były nieznośne, inne przemiłe. Musiałaś jednak nauczyć się żyć z każdą z nich i udało ci się. Możemy pogratulować, zaakceptowałaś bowiem siebie. Wiesz, że możesz na siebie wpływać, kontrolować się i doskonalić. Przeto ogłaszam wszystkim, a tobie w szczególności - Doręczyciel wybuchł kumulowanym dotąd śmiechem, zaraz się jednak uspokoił, skarcony niczym małe dziecko wzrokiem prezydenta. – Tak więc ja, twój kochany pan prezydent, orzekam, że powiodło ci się życie z samą sobą. Dzięki temu, żyjąc w pełnej harmonii wewnętrznej, możesz podjąć wysiłek akceptacji innych. W nagrodę za doskonałe wyniki w uczeniu się siebie udzielam ci ja, twój prezydent, łaski uczestnictwa w życiu społecznym, mało tego, możesz być nawet użyteczna, nie zapominaj o tym.

I tyle, wszystko zniknęło, tyle tego. Znowu był dzień, znowu padał deszcz. Wszystko skończyło się tak nagle, jak kończy się przerwany sen. Weszła do domu. Co za radosne zaskoczenie ogarnęło jej serce. Zobaczyła Mamusię obierającą ziemniaki. Z pokoiku dobiegał odgłos telewizora. Wbiegła szybko, zobaczyła braciaka, weszła też jej siostra. Wszyscy patrzyli na nią jak na pierdolniętą, ale tylko przez chwilę, w ich domu bowiem normalne było, że czasem ktoś się zachowywał jak zjeb.

-Mama, chyba mi ktoś przeprasował mózg.

-No, chyba tak, a cycki to na pewno.

I tyle, i koniec, i finito, i cześć, i do widzenia z państwem, co nie? Fajnie mi?