azproszenie2

Stała więc tak sparaliżowana strachem. Twarz wciąż trzymała ukrytą w dłoniach. I kto wie, może stałaby tak dopóty, dopóki nie zmarłaby z głodu, z pragnienia, z wycieńczenia, ze z męczenia, jaka śmierć jest najlepsza? Ale z tego stanu wyrwał ją, niechybnie ratując od marnej śmierci, pająk, co mocno niechcący wszedł na jej nogę. A był wcale nie mały. To spowodowało nieoczekiwany, acz wkurzający wrzask i komiczne ruchy, a także ucieczkę o kilka metrów. Bianka stała obserwując całe zajście, była bardzo rozradowana.

-Miriam, wiesz, zaczynasz bredzić. Chodź, pójdziemy może już do domu, co?

Szły więc spowrotem. Trawki, gałązki dotykały je jakby na pożegnanie. A niebo oczywiście nie mówiło nic. Miriam już się nie odzywała. Patrzyła tylko ślepym wzrokiem. Dręczył ją lęk, chciała coś załatwić. Czuła, że każda chwila oddala ją od czegoś, zmniejsza szansę na coś. Nie potrafiła tego wyjaśnić ani nazwać. Dręczyło ją to niemiłosiernie. Musiała jednak z tym spędzać czas, bo zupełnie nie potrafiła podjąć z tym walki i zwyciężyć. Przecież nawet nie wiedziała, jak nazywa się jej wróg. Takie cholerstwo trudno odpędzić i nie mogła się doczekać, kiedy w domu napije się wina. Bianka szła wydurniając się, strojąc różne pozy, podśpiewując.

-Chcesz w chrzybiet, coś taka napurzona? Cość ciebie dręczy? Ale wiesz, zaraz będzie lepiej. Popijemy trochę winka i tego śmego, i będzie lepiej, hura! Kurwa! Żeby było jeszcze do kogo pójść! Ale nie, nie. Nie ma tak dobrze, bladź. Same mruki tylko i fluki. A ty teraz też jesteś mrukiem zamruczanym, Job twoja mać! Mam nadzieję, że ci minie, bo jak nie to wpierdol, cha, cha, cha. Żarcik.- to rzekłszy zagrała Miriam na łypach i w ogóle była zadowolona taka.

W domu Miriam usiadła na taborecik niczym stuletni starzec. To, co było w niej, w środku, wredne strachy wyniszczały. Ale zaraz Bianka wspaniałomyślnie ukazała się temu obrazowi nędzy i rozpaczy ze słojem dobrego wina, dwiema szklaneczkami i uśmiechem na twarzy. I tak oto zaczęła się libacja.

Siorbiąc różowawy płyn i wspierając głowę o rękę, Miriam tak oto się odezwała:

-Jestem starym człowiekiem.

-Mój dom to rozwalający się dom, wokół którego latają nietoperze o głowach niemowląt.- dokończyła Bianka.

-Skąd to znasz?

-Tez to czytałam. Chyba wiele rzeczy nas łączy. Smakuje ci to wino?

-Smakuje. Coraz bardziej ogranicza mi punkt widzenia. Widzę tylko to, co przede mną, nic z tyłu, nic z boków nawet. To dogodne położenie i ułatwiające percepcję świata. I w takim stanie, takim poczuciu mogę nie dziwić się tak bardzo, że czasami mi znikasz. I wydaje mi się, że mówię do siebie, a ciebie, wiesz co?, ciebie w ogóle nie ma.- stwierdzenie to tak rozśmieszyło Miriam, że o mało nie zeszczała się ze śmiechu. Wyglądała tak, że gdyby ktoś pokazał jej lusterko, na pewno, przestałaby się śmiać. Zerkała czasem na boki, chcąc sprawdzić reakcję Bianki. Nie mogła jej zobaczyć. Wyobrażała sobie, że na chwilę gdzieś poszła. Lecz nie pojawiała się.