azproszenie2

-Kurwa!- jęknęła Miriam. Nawet nie wiedziała za bardzo co ma czuć, bo co się właściwie stało, co to w ogóle było? Może Bianka jest li tylko wyobrażeniem, tak jak i Doręczyciel. Nie czuła nic oprócz strachu przed samotnością. Czuła, że nic nie jest dla niej gorsze. Pozbierała ubrania, wzięła kartkę i poszła. Zarzuciła na siebie jakąś koszulę w sieni i doprawdy tysiące młotów pneumatycznych stukało w jej czaszkę, serce, gardło i brzuch, gdy dotykała klamki drzwi do kuchni. Czy ona tam będzie, czy nie? Niech będzie, niech będzie, niech będzie!

Bianka siedziała w kuchni. To było dziwne, ale dobre. Włosy miała mokre, więc tak, więc CHYBA była tam w deszczu. Piła kawę, drugi kubek stał przy czajniku.

-Zrobiłam ci kawę.

Miriam nie rozumiała nic. Nie wiedziała jak ma się zachować. Poddała się. Żadne analizy nie dawały sensu ciągom zdarzeń. Więc niech dzieje się. Zaczynała już wątpić w rzeczywistość czegokolwiek.

-Doręczyciel mi to przyniósł.- powiedział podając Biance kartkę.

-Był tu Doręczyciel?- Zdziwiła się bardzo. Coś przecież wydarzyło się nie tak. Zawsze przecież przychodził do niej i wiedziała pierwsza i w ogóle więcej od gości, a tu proszę, nieprzyjemny suprajs. Szybko przeczytała to, co było napisane na kartce, pięknie zresztą zdobionej.

-To dziwne. Jesteśmy zaproszone na obchody jakiegoś święta. Mamy być gotowe w odpowiednim dla nas momencie i przyjść na podwórko. Co to kurwa jest? Nic więcej nie napisali. Żarty jakieś, kurwa!

-Niemożliwe, pokaż, musi tam być coś jeszcze.

-No, musi, bo przecież tutaj nic dziwnego się nie dzieje. Masz, czytaj, tylko tak się składa, że umiem czytać.

Miriam w ogóle nie zwróciła uwagi na te słowa i szybko przeczytała treść zaproszenia.

-Rzeczywiście, nie ma nic więcej napisanego. Odpowiedni dla nas moment? Phi, czyli kiedy? Jakie to wszystko, kurwa, tajemnicze! Ale Bianka, ty na pewno wiesz, o co tu kamon. Powiedz.

-Spierdalaj, nic nie wiem. Tak tylko udaje zdziwioną i zdezorientowaną, bo taki mój kaprys. Nawet nic się nie domyślam. Pij kawę.

Miriam zamoczyła usta w czarnym płynie.

-Ja mam tego dość. Co za odpowiedni moment?! Żarty sobie tylko robią. Gdy poczuję, że będzie mi się zbliżać ciota, czy bardziej w okresie płodnym? A przed tym momentem nie mogę wychodzić na podwórko? Ja pierdolę, co za kwas!

-Zamknij się. Nie widzisz, że przeszkadzasz mi w spokojnym bytowaniu?

Miriam nie mówiła już nic. Siedziała i spoglądała przez okno. Sączyła kawę. Przyniosła sobie z pokoiku wiersze Leśmiana, na które od czasu do czasu patrzyła.

-Bianka, powiedz mi, jak naprawdę masz na imię?

I wtedy znowu miała jakiś ostry halun. Może Bianka dosypywała jej czegoś do kawy? Oto bowiem znów zaczęła jej niknąć, normalnie rozpływać się w powietrzu. A przy tym obraz Bianki był tak bardzo podobny do Miriam, że naprawdę ocipieć można było. Miriam zamknęła oczy.